Ik zal voor de anderen even het verhaal schetsen.
Anaïs is geboren op 12 juni dit jaar, 6 weken voor haar uitgerekende datum.
Ze was piepklein, ze leek net zo'n hertje, zo iel, zo fijn...
Haar beentjes stonden ongelooflijk krom, niemand geloofde dat ze het ging halen, maar ze haalde het toch, mijn meisje was een echt vechtertje...
Al die maanden ging het goed, mijn kleine vechtertje groeide uit tot een prachtige, zelfbewuste jongedame.
Ook de stand van haar beentjes werd alsmaar beter.
Het ging de goede kant op.
Toen kwam de dag dat ze van mij werd...
Ik werd de eigenaresse van dat prinsesje, wat een eer!
Wat een gelukzalig gevoel!
Mijn meisje werd een echte meid, en alsmaar mooier...
Tot vandaag...
Ik was me samen met Vania aan het ontfermen over twee Shetlandertjes die ongelooflijk verwaarloosd zijn toen Vania een telefoontje kreeg van de moeder van haar vriend.
Slecht nieuws, Anaïs was gevonden in de wei, dood.
Met een wee gevoel in onze buik kwamen we aan in de wei, en daar lag ze, mijn mooie meis, mijn prachtig prinsesje, dood...
De tranen rollen nog steeds over mijn wangen, ik kan het nog steeds niet bevatten, mijn meisje, dood...
Waarom zij?
Waarom mijn vechtertje?
Waarom mijn lieve meisje?
Waarom?!?
We hebben er geen idee van wat er juist met haar gebeurd is, er is niets aan te zien, ze ligt daar gewoon, net alsof ze slaapt.
Alleen aan haar geslachtsdelen hangt bloed, en wonden, net snijwonden...
Akelige gedachte dat er misschien iemand aan mijn kindje heeft gezeten.
We gaan zo snel mogelijk een dierenarts opbellen, voor een autopsie.
Lieve meisje, het ga je goed daarboven...
