Sily schreef:Dat laatste *gewoon aannemen dat we weer op dezelfde plek iets gaan doen en daar dan alvast mee beginnen* wil ik dus echt niet.
Dat eerste *reageren op je allerkleinste onbewuste hulp* vindt ik wel goed.
volkomen mee eens. vooral op manege is dat zo: de middellijn is stopplaats. zowel als iedereen omstebeurt gaat galoperen als wanneer de les gedaan is. ik probeer steeds als de instructrice het niet ziet ergens anders op en af te stijgen. galoperen doen we allemaal samen (goede oefening zo met z'n 7'en samen galoperen), dus dat probleem heb ik niet echt.
zo waren er zaterdag gehandicapten op de manege, en wij laten ze de baan oversteken, zodat ze zichzelf kunnen zien in de spiegel. tuurlijk, op de middenlijn staan alle paarden gelijk op de rem, de helft van die gehandicapten kan niet aandrijven. sta je daar dan
ik heb wel iets geks, bij een paard waar ik erg goed mee overeenkom, gebeurt het vaak dat ik aan iets denk en ze mij daarin volgt. dat is reageren op gewichtshulpen. maar bij andere ruiters doet ze dit absoluut niet! dus ik denk dat het wel degelijk iets met contact te maken moet hebben.