En pony van de manege ( ik heb daar ook gereden dus weet zeker dat het waar is) was ziek en werd opgehaalt met zo'n vrachtwagen.
De andere pony's kregen net eten toen ze naar de vrachtwagen werd gebracht. Nou als die eten hebben die kijken echt nergens naar. Toen stond ze bij de wagen, alle pony's naar buiten kijken en hinniken en zij ook hard terug hinniken.
Wat ontzettend mooi, dat ze dat zo aanvoelen dat afscheid. Kreeg er echt kippevel van.
Hebben ze toch een soort vermogen dat ze dat opvangen ofzo? Ik vond het echt mooi dat ze dat hebben.
misschien dat ze het voelden jah.. paarden voelen het vaak ook aan als jij verdrietig bent... het blijft altijd mooi als blijkt dat paarden 'iets'voelen vind ik...
Ik heb ook zoiets. De dag voordat Passe Partout naar de slacht (Op 4 benen kreupel, botcystes) ging in de wei. Tegen de schemer. Heel apart. Alle paarden gingen op de dijk in een cirkel om PP heen staan. Ze gingen een voor een pp afsnuffelen, zelfs de grootste vijand van hem, en het veulen (de merrie deed niet eens raar). Daar hebben zo'n minuut of 10 gestaan, daarna hebben ze met zijn allen het hele weiland omgespit. 't is dat ik het met eigen ogen gezien heb....
Apart is dat he! Ze voelen echt meer als dat wij denken..
Bij de geboorte van Obsession was het in eerste instantie helemaal stil op stal. Ineens ging de buurvrouw van Cindy hinneken en echt de hele stal antwoordde daarop! Leek wel of ze of Cindy feliciteerde of de nieuwe telg welkom heette! Was heel apart om mee te maken!
Heel apart is dat ja. Ik had het net gisteren met m'n zus en m'n moeder over zulk soort dingen.
Van de week hebben wij ook zoiets gehad. Dolly, merrietje dat bij ons op stal staat had die week daarvoor koliek gehad, en had waarschijnlijk ruzie gehad met een andere pony. Ze was erg kreupel. Het ging ondertussen al wel wat beter. Maar van de week liep m'n zus naar stal, begon ons shetje keihard door de wei te rennen, hinniken enz. Kwam m'n zus op stal, lag Dolly op stal, wilde niet meer op staan, verging echt van de pijn aan haar been (aanhechtingsplaats van de achillespees was gaan ontsteken). Ondertussen was m'n zus even snel naar binnen gerend om iemand te halen, toen ze terug kwam vloog onze shetlander onder het schrikdraad door naar het stalletje waar Dolly in lag (stond open), liep naar binnen en begon tegen Dolly te duwen. Toen wij op stal waren ging hij weer terug naar de wei waar hij eerst stond. Het leek wel of hij ons wilde waarschuwen dat zijn vriendinnetje pijn had, en dat het, toen wij er waren, weer goed was
Gisterenmiddag vertelde mijn moeder nog iets aparts. M'n ouders waren op wintersport, zo'n 20 jaar terug. Ze hadden toen net een jaar onze vorige hond, Ceasar. Het beestje luisterde toen heel slecht. Op een dag waren ze even buiten bij de kampeerauto, de hond liep los, en er kwamen twee loslopende schotse collies langs uit het dorp daar. Ceasar vloog met die andere twee honden mee, ver weg de sneeuw in. M'n ouders roepen natuurlijk, maar hij kwam niet terug. Er achter aan kon ook niet, onvertrouwde omgeving, veel geulen in de sneeuw etc. In de hoop dat hij toch terug zou komen hebben ze gewacht bij hun kampeerauto. Een half uur later kwamen de 2 schotse collies terug, met Ceasar er bij. De honden gingen met z'n drieen voor de kampeerauto zitten, en bleven daar zitten tot dat m'n moeder naar buiten kwam. Ze pakte Ceasar vast, en pas toen stonden de honden op en gingen weer weg. Ze hadden Ceasar gewoon terug thuis gebracht. Leuk gespeeld met z'n drieen, maar Ceasar hoorde niet bij hun, en moest weer terug naar z'n baasjes.
Volgens mij voelen en weten dieren echt veel meer dan wij denken, maar je wordt er inderdaad wel even stil van!
Paarden voelen inderdaad veel. Vorige maand ben ik met Garfield verhuist naar een nieuwe stal. De vorige verhuizing was hij helemaal onrustig aangezien hij mij de hele dag in de weer had gezien met al 'zijn spullen'. Hij werd onrustig in zijn stal en onderweg naar de nieuwe stal dacht hij dat hij de trailer maar eens moest gaan verbouwen.
Nou ja, bij deze verhuizing zou ik het heel anders doen. Ik liet hem 's ochtends lekker in de wei met zijn vriendinnetje (een oude fokmerrie) en ik zou mijn auto inpakken (hij kon dan niets zien). Hij zou niets merken, hij zou gewoon denken dat wij op training zouden gaan. Het vervelende daarvan was dat hij overdonderd zou worden. Hij was al een paar keer op de nieuwe stal van Linda geweest i.v.m. de trainingen, hij zou daar dus komen met een andere gedachte dan mij.
Zo gezegd zo gedaan, ik rijd het erf op, ik laad hem uit en loop de stalgang in. Zij stal was al klaargemaakt, maar ik wou hem nog even op de wasplaats zetten om zijn transportbeschermers af te halen. Ik loop langs de eerste 4 stallen heen en bij de 5e stopte hij, hij schuift de deur open (deur stond iets open) en liep uit zichzelf de stal in! Ongelooflijk!
Ik had alles stiekem gedaan, hij heeft mij niet de spullen zien pakken, toch heeft hij het geweten. Ik was ook best emotioneel toen ik bij die stal wegging, daardoor heb ik mijn geheimpje denk ik verklapt.........
ik herinner me iets in die aard, opeens. het is wel niet met paarden, maar soortgelijks. toen mijn eerste geitjes heel erg ziek was, was er een tijd dat ze niet zo goed meer kan lopen. op een nacht rond halftwee, begint jully, het andere geitje, ineens keihard te mekkeren. en dat doet ze anders nooit s nachts. dus ik ren naar beneden, naar buiten, wat zie ik, mistra (het zieke geitje) ligt neer in de stal en raakt niet recht. dus maar rechtgezet en tegen de wand gelegd. uiteindelijk is ze toch overleden, een maandje erna, maar dankzij jully dus niet te vroeg.
Het was ook heel raar toen Max overleden was. We hadden de andere paarden al binnen staan, en toen wij ook weer naar binnen gingen stonden de paarden er ook heel stil en droevig(voor zo ver een paard droevig of verdrietig kan zijn) bij. En de plek waar hij gestorven is vermijden ze ook. Zelfs bijna 2 jaar later.
Super fijn voer bestel je hier: https://equilin.eu/?partner=217 *Als je haar voor je ogen waait, als je jas om je lichaam draait, als de wind langs wangen aait, weet dat ik je mis* - Acda en de Munnik
Toen vorig jaar bij mij mijn pony Jona doodging heb ik ze allemaal even laten kijken en snuffelen aan haar, het maffe was dat haar eigen dochter er weinig van maakte, de andere merrie Show Girl ging hinneken net als ze doet als haar veulen net geboren is dan stoot ze ook allemaal van die kreetjes uit dat deed ze dus nu ook en schraapte met haar hoef over haar heen. Zelf mijn grote lummel Bouke snuffelde lief aan haar neus en hinnikte zacht, das best lief dus en best emotioneel. Toen we Jona uit haar hok haalde stonden ze er allemaal doodstil naar te kijken, en haar dochter heeft de dagen er na steeds naar de box naast haar staan kijken, waar Jona dus stond.
paarden en ook veel andere dieren weten meer dan wij denken dat ze weten. iedereen zegt altijd dat paarden zich pas weer dingen herrinneren als ze iets soortgelijks meemaken, maar toch heb ik soms het idee dat mijn paard soms over dingen nadenkt, en er over piekert zeg maar, en dat gevoel is nog versterkt door gebeurtenissen afgelopen week.
Aan de ene kant vreemd maar aan de andere kant....ze zijn er slim genoeg voor.
Heb weleens zoiets gehad, heel stom met een rat. Ik had vroeger een hele vrouwengroep, en die liepen elke dag met zijn 6en even los door mijn kamer.
op een dag kwam er een kennis van mij langs en die wou die beeste wel zien, dus ik hok open, beesten weg. Die man had zo´n harde stem...uiteindelijk kwamen ze allemaal terug, behalve Maonie. Ik zoeken en doen..Maonie was echt mijn lieveling,d ie man opgebeld of ze zijn tas niet ingegilpt was....ook niet.
Toen haalde ik haar vriendinnetje Spok uit de kooi, die zat zo bij me en toen zei ik ga je vriendinnetje eens zoeken en zeggen dat ze terug moet komen moest mezelf even opvrolijken.
En die muts huppelt van mijn schoot af, aan de zijkant glipt ze onder het bed. Dus ik roepen en doen...normaal komt ze altijd terug dus na een paar minuten had ik zoiets van sjit he...er zal toch geen gat in de muur zitten daar he. Toen schoof er heel langzaam een wit gevlekt koppie boven het randje van mijn bed....ik blij! Ze kwam tevoorschijn en daarachter aan kwam een bruin angstig koppie. Maonie dus.
En iedereen kon en kan zeggen wat ze willen, Maonie was bang geworden van die harde stem en Spok heeft haar teruggehaald
"Mag ik voor ik inslapen moet, mijn baasje nog 1 kusje geven? Een soort laatste groet, echt, het duurt maar even!"
Ik had laatst in een boek dit zinnetje gelezen: ''God gaf de mensen verstand,de dieren instinct''. (zoiets.. ) Daar had ik over nagedacht,en het klopt dus ook.Wij mensen gaan meestal van dingen uit die we kunnen zien/aanraken.Dieren niet,die voélen dingen zegmaar.
FF een dom voorbeeld:Laatst wou ik met luna een buitenrit maken,maar ze vertikt het om van het erf af te gaan.Echt,totaal niet in z'n vooruit,alleen maar achteruit te lopen.Ik was echt flink pissed op haar,maar ze ging echt neit.Toen gaf ik het maar op en ging ik in de bak rijden.Het was een vet mooie dag,een paar wolkjes in de lucht,maar heel veel zon.Ik reed nog geen 5 min in de bak en het weer sloeg totaal om.Vette regen,onweer,wind enzow... Toen was ik wel blij dat ik daar niet in was,en voortaan kijk ik altij het weerbericht....
Bij ons heeft dit zomer een paard met zijn benen in het prikkeldraad gezeten en moest ook opgehaald worden. Hij heeft tot de vrachtwagen kwam nog bij de kudde gestaan omdat ze hem in de wei aan het behandelen waren. Toen de paarden de vrachtwagen zagen gingen ze met z;n allen bij het hek staan en konden ze er met het paard dat weg moest niet eens meer uit. ze blokkeerden alles gewoon. Daarna inderdaad allemaal hinneken om een soort afscheid te nemen. Moest heel indrukwekkend zijn geweest. Zet je wel aan het denken dit soort dingen.
Goh ik krijg hier echt kippenvel van. Toch echt mooi/ontroerend om te lezen.
Owja toen Elise werd verkocht gingen we haar naar de veewagen brengen. Normaal hinniken nooit naar elkaar als ik met eentje ging rijden.Toen bracht in haar de wagen in en Bunny hard hinniken en Elise ook. Daarna in de wagen stond ze maar te gillen naar mij Dat was opzich wel mooi als ik er bij zat was het goed. Ze leek ook helemaal slap en gebroken, ze zocht echt troost.