Gisteren in gesprek met een klasgenootje, ging over de een of andere grote wedstrijd die binnenkort in België gehouden wordt en waar normaliter wel enkele mooie stukjes dressuur te zien zouden zijn.
Voor haar waren echter alle dressuurruiters dierenbeulen, die hun paard in de mond snokken en met veel te harde benen rijden. Ander kan je volgens haar geen piaffes en passages laten zien.
Ik ben maar een prutsruitertje, maar vroeg het me toch af. Is dat nu echt zo? Het lijkt me altijd zo soepel te gaan, van dwang is in sommige gevallen idd wel sprake, maar bij andere lijkt het toch echt wel gewoon te gaan.
Ze vond me dan ook een enorme , toen ik zei dat ik wou dat ik die dingen ooit zou kunnen ... Grand Prix ofzo rijden, lijkt mij namelijk zalig als je zulke dingen van je paard kan vragen zonder al die dwangvormen, waarzonder het volgens haar niet ging.
Over het algemeen gaat alles zonder dwang..Zou jij nog voor iemand willen werken die je konstant onder je kont trapt en in je mond snokt? Echte dressuur is een harmonie tussen ruiter en paard,waarin alles zonder dwang op met de lichtste hulpen gaat. Harmonie, dat woord moet je onthouden Dat is toch wel een basis in de dressuur..
je wordt ook beoordeeld op de harmonie met je paard vanaf het z.. dus lijkt mij wel duidelijk dat als je zo mishandelend zou zijn dat je daar al commentaar op zou krijgen van de jury..
eenbeginner komt daar nog eerder voor in aanmerking.. met die rotschoppen en maar aan de teugels hangen.. simpelweg omdat ze het nog niet begrijpen of zoals je ze ook hebt.. denken dat paarden machines zijn waar je ens ff op kunt scheuren...
rust zacht, mijn lieve willem. we zullen je nooit vergeten. je blijft voortleven in onze gedachten. dag, lieve vent 13-6-1988 - 23-11-2007
Wat mijn mening is weet je waarschijnlijk wel, maar kort en bondig ik vind die stelling (uitzonderingen niet meetellen) onzinnig ... Verfijning van de hulpen... in de mond snokken lijkt me daar niet echt een voorbeeld van?
Er zijn in dit topic al een paar goede opmerkingen gepasseerd
Ik ben het daar ook niet mee eens. Die ruiters oefenen hard en de meeste behandelen hun paard met liefde en ze rijden ook rustig zonder dwang. Anders waren ze nooit zo ver gekomen. Eén keer kun je je paard misschien dwingen in de wedstrijd maar een tweede keer lukt je dat niet meer!!
natuurlijk is dat geen dwang, anders zouden al die paarden wel gaan staken hoor 600 kg tegen je dat verlies je wel. Zonder dwang kan je alles van een paard vragen, als je het maar met liefde doet
Eindelijk mijn eigen paard! Bantano (v. Santano) B+19 in 7 wedstrijden L1 + 11 (debuut 194 en 208) in 4 wedstrijden
Natuurlijk zijn er mensen die zo rijden. Maar het principe van dressuur is rijden samen met je paard. Je paard moet jou goed kunnen aanvoelen maar andersom ook. Dat meisje zegt dat je geen piaff en passage kunt laten zien zonder hard in de mond te zijn. Je moet je paard hierbij juist optimaal verzamelen, dat gaat niet als je paard niet ontspannen is en je paard ontspant niet als je hard in de mond bent. Ik zie ook weleens dat het met dwang gaat, maar ik vind het er goed aan af te zien als ze een proef ofzow rijden. Ik vind dus dat hogeschooldressuur in principe geen misandeling is, maar natuurlijk zijn hier zoals altijd weer uitzonderingen op de regel
Als er sprake is van een goede evenwichtige samenwerking tussen ruiter en paard kun je niet van dierenmishandeling of wat dan ook spreken, helaas is dit niet altijd het geval.
Laatst had ik eenzelfde discussie met een 'gewone' dierenliefhebber zonder verder enige paardenervaring. Ik was het wetenschappelijke rapport aan het lezen over botwoekeringen aan de schedel als resultaat van het diep en achter de loodlijn rijden zoals dat tegenwoordig in de dressuur & springen gangbaar is. Hij kwam even meekijken en aangezien hij dagelijks met dierenbotten in de weer is en ook van de pathologie wel verstand heeft, vroeg hij hoe dat veroorzaakt werd. Ik legde dus uit dat dit paarden waren die volgens een bepaalde methode werden gereden die in de wedstrijdsport gangbaar is. Zijn stelling was meteen 'dressuur is je reinste dierenmishandeling". Natuurlijk was mijn reactie een scherp 'nee', gegarneerd met alle argumenten (en non-argumenten) die hierboven ook staan.
Het bleef echter aan me knagen. Want het onderzoek toonde aan dat de huidige richting die de sportdressuur is ingeslagen funest is voor het paard. Botwoekeringen zijn niet iets dat je van een verkeerd huppeltje in de wei krijgt. Dat krijg je door intensieve foutieve overbelasting van pezen en gewrichtskapsels. En dat blijkt het resultaat te zijn van achter de loodlijn diep en rond rijden. Deze dressuur, die tegenwoordig 90% van de sport uitmaakt, vernietigt paarden.
Dat paarden ondanks deze handicap blijven lopen kan liggen aan een hoge pijngrens, maar ook aan de trainingsmethode. Echt, je wilt niet weten welke verhalen ik van grooms heb gehoord. Over paarden (en dan heb ik het dus over de absolute top van de Nederlandse sportdressuur) die deze houding niet aan konden of wilden nemen en steeds in protest gingen. Die vervolgens over de kop gewerkt werden, vele uren per dag in de houding gereden, in de stapmolen zo bijgezet en vervolgens weer gereden - met een t e n n i s r a c k e t om het hoofd omlaag te houden. Er zijn dus paarden die hun 600 kilo in de strijd gooien. Deze paarden verdwijnen via de achterdeur of gaan dood. Dat is de bittere waarheid.
Ben ik tegen dressuur op topniveau? Nee. Goede dressuur die e c h t op basis van samenwerking gereden wordt is prachtig om te zien en helpt het paard bij het dragen van de ruiter. Dat is echter iets anders dan sportdressuur. Begrijp me niet verkeerd: ook een paardvriendelijke aanpak zou in de sport kunnen scoren, maar dat die aanpak niet noodzakelijk is wordt in alle topwedstrijden aangetoond. Ik denk dat het tijd is dat stoppen met ons te verschuilen achter 'dressuur is goed voor het paard'. Dat is zeker waar, maar dan moet het voor het paard worden gereden en niet voor de punten. Sportdressuur gaat niet over paarden, maar over mensen. Het gaat om het verkrijgen van eer, geld, roem, macht, het recht om een ander de mond te snoeren met jouw medailles. Het gaat om de prestaties van de mens. Of die nou met behulp van een tennisracket, een fiets of een paard tot stand komen.