Ik heb er geen probleem mee dat hij 8 weken weg is, we wonen wel samen en het is wel raar dat hij ineens weg is, en tuurlijk mis ik hem wel een beetje, maar ik kan mezelf voorlopig best amuseren zonder hem, 't is een mooie kans om weer wat meer op te trekken met mijn eigen vrienden want sommigen onder hen zie ik de laatste tijd véééél te weinig. Maar waar ik het wel moeilijk mee heb is dat hij er voor gekozen heeft om deel uit te maken van het leger, een instituut dat ik verafschuw, en zonder nadenken meegaat in het hele circus van marcheren, haar afscheren, strenge kledingvoorschriften, daar gaat leren schieten, enz...
Eigenlijk hebben we er op voorhand nooit goed over gepraat. Hij weet wel dat ik geen leger-fan ben, maar ik heb hem gezegd dat als hij dat echt wil doen, dat hij dat dan moet doen zonder rekening met mij te houden. Want wie ben ik om hem die kans te ontzeggen? Want op een bepaalde manier is het wel een mooie kans, hij krijgt nl de kans om echt iets met zijn opleiding te doen (fysica).
Maar ik begrijp hem niet zo goed. Een paar maanden geleden stond hij nog in het onderwijs, 't is helemaal geen macho, en gingen we samen betogen. Ik heb hem leren kennen toen we allebei nog studeerden en lid waren van een studentenorganisatie die werkt rond de Derde wereld en internationale samenwerking, en eigenlijk waren we niet meer of niet minder dan een bende idealisten bij elkaar. Waar zijn zijn principes nu gebleven, vraag ik me af???
En nu krijg ik het met de dag moeilijker met het idee dat mijn vriendje bij het leger is. Ik heb hem al aan de telefoon gehad, en ik had echt de indruk dat de afstand tussen ons groter geworden is, nu al
Ik heb hem nog niet gezien maar 't idee alleen al dat hij daar nu rondloopt in een groen pak en met gemillimeterd haar... het lijkt me allemaal niets voor hem, dus blijkbaar ken ik hem toch niet zo goed als ik dacht? En hij was maar aan het vertellen, en ok, ik wil er echt wel voor hem zijn en hem steunen, maar als ik hem bezig hoor over de strenge kledingvoorschriften, het onsmakelijke eten, dat hij toch zo vroeg moet opstaan, etc, dan kan ik alleen maar denken dat het niet mijn wereldje is en dat ik er liefst zo ver mogelijk vanaf wil staan, en dat hij voor 'medelijden' niet bij mij hoeft te komen want dat het 100% zijn eigen keuze is... Ik ben ook bang dat hij heel erg gaat veranderen. Want dat zal toch wel de bedoeling zijn, want wat zijn ze nu in het leger met mensen met een eigen willetje?Tja, wat ik me afvroeg, zijn er nog mensen op Bokt wiens vriend bij het leger is? En hoe gaat dat, is jouw vriend echt veranderd? En wat moet ik nu doen, er met hem over praten? Pfff, moeilijk hoor...
) dus daar maak ik me voorlopig geen zorgen over.