newforestlover schreef:tja ik zal nu wel een hoop commentaar over mee heen krijgen, maar zelfmoord plegen vind ik laf. Het is weglopen uit de realiteit in plaats van er tegen in te gaan.
En wat te met de mensen die je verdrietig achter laat?
In principe zou je het als laf kunnen beschouwen, maar als je kijkt vanuit de ogen van iemand die zoiets zou doen dan kom je toch op een andere conclusie uit.
Zij denken niet aan de mensen die ze achter laten omdat ze zelf zoveel verdriet hebben dat ze daar niet aan kunnen denken. vechten kan niet omdat alle hoop is weg geslagen, verpulverd. Zelf hebben ze enorm veel verdriet en elke dag is lijden en op een gegeven moment wordt het allemaal te veel, er draait een knop om en alles geeft slechts 1 antwoord.
Een einde aan het lijden maken. Gelukkig beseffen veel mensen dat ze het toch niet kunnen.
Nog even over de omgeving wiens schuld het vaak is. Er zijn mensen aan wie je het kan merken, maar er zijn ook mensen die een soort van masker opzetten. Tussen de mensen zijn ze vrolijk en spontaan, maar ondertussen zijn ze doodongelukkig. Dus de omgeving kun je niet alijd de schuld geven. Aan andere mensen kun je wel merken dat er iets is. Ze laten het niet duidelijk merken, maar geven kleine signalen dat er iets goed mis is. Ik kan niet goed uitleggen hoe die signalen eruit zien, maar als je goed kijkt dan zie je ze wel.
Andere laten het merken door pogingen tot zelfmoord. Ze durven het niet te doen. Het is een schreeuw om hulp. Ze zullen niet aan heel de wereld vertellen hoe ze hebben geprobeerd zelfmoord te plegen, maar bv wel tegen iemand die ze compleet vertrouwen vertellen dat zij zich bv heeft gesneden. En dan is het zeker een moment in te grijpen.
Zo zie je ook dat er verschillende gradaties zijn waarmee iets duidelijk kan zijn.