Daar heb ik ook wel aan gedacht of het geen verliefdheid is, misschien is het dat ook wel maar zo voelt het absoluut niet, ik ben zo vaak verliefd geweest (dit klinkt ook zo...) voor mijn gevoel is het aan een kant bewondering dat diegene het leven zo vreselijk goed voor elkaar heeft, diegene is gewoon happy.
Ikben in mijn relatie ook gelukkig, althans zo voelt het. En dan nog, als ik wel verliefd zou zijn, dan kan ik er nog weinig mee, diegene is getrouwd (jong), wat moet ik daarbij??? Die gaat dat echt niet opgeven voor mij.
Daarbij is dit wel vaker gebeurd, ook toen ik nog geen vriendje had. Vroeger als we als "kleine" meisjes speelden speelden we altijd dat we iemand anders waren dan in werkelijkheid, iemand die volwassen was, een paar mooie eigen paarden had bijvoorbeeld. Zo voelt het een beetje, een beetje een ideaalbeeld, zo als díe persoon, zo wil ik zijn en niet zoals mezelf. Er stond hier laatst een gedichtje op bokt van iemand over weglopen voor wie je echt bent, ik heb echt zitten janken achter de computer, zo bekend zo voel ik me gewoon. Als ik me probeer te verplaatsen in die andere persoon (ff by the way, tis dus geen jongen) dan kan ik ineens zo vreselijk veel meer, dan kan ik op de moeilijkste momenten vrolijk zijn, dan kan ik de wereld weer aan. Maar als mezelf, nee dat lukt niet dan kan ik niet vrolijk zijn. Ik denk dat ik het net een beetje verkeerd had uitgelegd, maar het is toch meer weglopen voor mezelf maar waarom? Ik heb geen idee, die persoon wordt door veel mensen aardig gevonden, maar ik wil nou ook niet zeggen dat ik geen vrienden heb.
Ik denk dat ik mijn gevoel zo een beetje beter heb omschreven.