Geplaatst 
.Nee, even serieus, het gaat echt geweldig opeens. Ik denk niet dat hier veel mensen op gaan reageren, maar ik moet het even kwijt. 
[RT] Ik ben het zo ongelovelijk zat.
In Juni dit jaar
deed ik verslag van hoe verschrikkelijk zat ik dat gekloot van die pony was.Ik heb Trix dus ook ongeveer een maand helemaal niks meer laten doen.
Twee weken echt niks, en een paar weken alleen buitenritten en een beetje rondbaggeren in de omgeving. Ik had al aan allerlei mensen gevraagd wat het nu kon zijn, of ze het niet begreep, of ze misschien pijn had, nou het hele gedoe.Nou ja, uiteindelijk bleek niks van dit alles het geval, ik had haar gewoon zelf naar de maan gereden.
Maar goed, langzamerhand vond ik het wel tijd worden om het echte werk weer een beetje op te pakken, en niks te doen aan dat koppie van haar, gewoon helemaal opnieuw beginnen. Een vriendin van mij had het me eigenlijk duidelijk gemaakt, dat beest luistert helemaal niet naar je beenhulpen, zei ze. (bedankt nog daphne, je hebt me er erg mee geholpen) Dus dat moest maar het eerste zijn waar ik mee aan de gang kon. Ik was dat hele gedoe over waar haar hoofd wel en niet moest zitten strontzat dus ik heb haar die hele tijd met losse teugel, licht contact of alleen een touw om haar hals gereden. Voor de rest maakte het niet uit waar dat hoofd zat, al zat ze ermee op haar kont. Ze moest eerst maar eens naar mijn been luisteren. En, helemaal niet zo gek eigenlijk, kwam ze nu zelfs af en toe gewoon naar beneden, terwijl het eerder zo'n ongelooflijk gevecht was.
Nou, dat was heel leuk natuurlijk, maar daar ben je er natuurlijk nog niet mee. Zo heb ik een hele tijd aangemodderd, af en toe kwam ze lekker naar beneden, maar als ze ook maar iets zag was alle ontspanning natuurlijk weer weg.Nu vond ik een jaar geleden
een heel mooi stuk gras in een soort park achter het weiland van Trix. Vorig jaar flipte ze daar volledig, dus ik kwam er nooit meer. Ik zag er het nut niet zo van in. Maar omdat het gras daar altijd zo mooi droog is omdat het wat hoger ligt, heb ik er mijn bak van gemaakt . Ik wist dat Trix er weer zou flippen dus ik ging er zwaar bewapend met longeerlijn en zweep heen. Ze heeft 5 minuutjes lopen showen, snuiven, stampen en al haar andere kunstjes heeft ze afgewerkt, maar daarna liep ze lekker ontspannen aan de longeerlijn, dus besloot ik er maar eens zelf op te stappen.Na wat gekijk werd ze lekker rustig en kon ik met haar aan het werk. Omdat de galop zo verschrikkelijk slecht ging, en ik daar mooi de ruimte heb, oefende ik vooral overgangen stap-galop. Halthouden-draf -stap-galop enz. En toen werd ze dus echt los.
En doordat ik wat meer kon galloperen heb ik mezelf weer aangeleerd hoe je nu ook alweer moest zitten in galop zonder dat ik Trix in de weg zat... En toen ik eenmaal stil zat ging alles geweldig! En nu, na twee weken, begint ze nog steeds beter... en beter... en beter te lopen. En nu vertelde mijn instructrice vanmiddag dat ik eigenlijk al best wel een B-wedstrijdje kon rijden.
En dat terwijl er een maandje geleden geen normale galop uit te halen viel... Ze loopt nu zelfs nageeflijk in de galop. Zolang ik alles maar simpel houd en niet te veel op haar loopt te doen. Het enige dat ik hoef te doen is haar voor mijn been houden, veel overgangen rijden en de rest gaat vanzelf. Ze springt nog maar een enkele keer in de verkeerde galop aan, maakt grotere galopspringen, gallopeert over haar rug, wordt nageeflijk en bokt zelfs niet meer! Ik ken dat dier bijna niet weer. 
Ik ben zo blij dat ik toch vol heb gehouden, en dat het me met de juiste hulp toch gelukt is!
Ik juich natuurlijk nog niet te vroeg, want Trix heeft nogal wisselende buien, maar ik ben al tevreden met het feit dat er niks mis is met haar gezondheid, dat het bokken en verkeerd aanspringen etc. gewoon kwam door die stijve rug en bonkende mij.
Het is een beetje een lang verhaal geworden, voor de mensen die het helemaal gelezen hebben: ik hoop dat het een beetje boeiend was om te lezen.
)
