! Maar goed, veel mensen wilden het verhaal achter mijn gedicht weten. Omdat ik niet genoeg tijd heb om met een Bokker of 10 intensief PB contact te houden, zet ik mijn verhaal hier maar neer. Ik hoop dat julie dat niet erg vinden. Ik heb welis eerder stukjes van mijn verhaal op Bokt gezet, maar ik heb nooit alles durven vertellen. Ik gebruikte steeds mijn schuilnaam en doe dat nu weer. Ik hoop niet dat iemand dat laf of zielig vindt, maar er zijn teveel mensen die mij kennen en ik heb liever niet dat zij van mijn situatie afweten.
Okeey, mijn verhaal nu dan maar. Ik ben nu 14 en toen ik 11 was (ik zat in groep 8) ben ik in elkaar geslagen door een jongen uit mijn klas. Het was het gevolg van een bijdehante opmerking van mij. Hij kon dat niet hebben en sloeg me een paar keer flink raak. Die klappen hebben voor mij hele grote gevolgen gehad...
Vlak nadat het gebeurde, ging alles zijn gangetje en had ik er verder geen last van ofzo, ik was het al bijna weer vergeten. Maar toen ik een paar maanden later een vriendje kreeg (echt serieus was het niet, het was groep 8), merkte ik dat ik in paniek raakte als hij aan me zat ofzo. Daarom heb ik het toen ook maar uitgemaakt. Maar dat was niet de oplossing, het werd steeds erger...
Het is nu zelfs zo erg dat mijn vader niet aan me mag zitten en dat ik niet alleen over straat durf, bang om geslagen te worden. Daar baalde ik zo van, ik ben er zelfs depressief van geworden. Vooral het laatste jaar is het heel erg. Ik kan geen jongen zien of ik raak in paniek, ik kan geen zielige films kijken enzzz. Ik heb sinds een paar maanden ook last van huilbuien, vreetbuien, paniekaanvallen en hyperventilatie en ik heb al diverse keren geprobeerd een eind aan mijn leven te maken door in mijn pols te snijden. Het is echt geen pretje...
Het probleem is (en daar sloeg het gedicht ook op) dat niemand het weet. Naya, mijn beste vriend en twee goeie vriendinnen weten ervan (één daarvan is van Bokt, die heb ik ook vanwege mijn problemen leren kennen en ik wil haar bij deze nog is onwijs bedanken voor alles
). Maar zelfs mijn ouders weten er niks vanaf. Ik durf ze het niet te vertellen, ik wil ze het verdriet niet aandoen. Dat kan ik gewoon niet. Ik stond voor een keuze: of mijn ouders heel veel verdriet doen of leven met een masker. Hoe stom het misschien ook is, ik wilde niet egoïstisch zijn en heb er voor gekozen om weg te lopen voor wie ik ben. Maar dat is moeilijk, heel erg moeilijk. Want ik kan gewoon nooit mezelf zijn zo. Alleen bij de mensen die het weten lukt dat een beetje. Maar ook lang niet goed, want ik voel het en zij niet. Het is voor mezelf het ergst, het is voor hun maar een idee van hoe het moet voelen. Maar goed, ik heb er zelf voor gekozen en ik kan het nog steeds niet, ik kan het mijn ouders nog steeds niet vertellen. Wat ik voel is onbeschrijfelijk... Zoveel pijn van binnen... Ik raak mezelf ook helemaal kwijt zo, gewoon doordat ik mezelf niet kan zijn. Dat is fout, ik weet het. Maar of ik ooit mijn keuze kan veranderen? Zoals het nu gaat denk ik van niet...Het gaat echt met ups en downs nu. Ik heb mijn goeie dagen, maar helaas ook heel veel slechtere dagen. Dagen waarop ik besef dat het niet goed is wat ik nu doe, hoe het nu gaat. Dagen waarop ik last heb van huilbuien en paniekaanvallen en dan kan ik aan niemand vertellen wat ik voel, hoe ik me voel. Dat zijn dagen waarop ik weleens erover denk om op te geven. Maar ik heb mijn paardje, mijn meissie, voor haar wil ik zo graag vechten! Zij geeft me zoveel liefde en weet me altijd zo op te vrolijken, ik kan de schat echt niet alleen laten...
Ik wil niemand lastig vallen met mijn verhaal, maar dit is dus even de uitleg achter mijn gedicht. Ik heb alles wat ik kwijt kon, opgeschreven. Er zijn dingen die te gevoelig liggen, maar het belangrijkste ben ik weer even kwijt zo. Het is ook echt niet mijn bedoeling om zielig over te komen ofzo en ik hoef niet eens reacties, het is alleen maar om het even van me af te kunnen zetten en om iedereen die er naar vroeg wat meer duidelijkheid te geven. Sorry als ik je er toch mee lastigval. Voordat je vooroordelen gaat geven of l*llige opmerkingen gaat maken, bedenk alsjeblieft ook even dat het voor mij ook allemaal geen pretje is... Ik ben hier echt niet trots op, hoor!
....
!
??