Verhaal: De ogen van het paard.
Moderators: balance, C_arola, Sica, Neonlight
- _DuN_
-
- Berichten: 1166
- Geregistreerd: 21-04-03
- Woonplaats: Stompetoren
Verhaal: De ogen van het paard.
Geplaatst door de TopicStarter : 13-09-03 17:34
De ogen van het paard
Het was dinsdagochtend, half tien en het regende flink. Ze stak het kleine dorps plein over in Limburg. Soppend in haar sportschoenen liep ze over de gladde ronde keitjes richting een cafe. Ze aarzelde even, maar niet lang en ging naar binnen. Het meisje sloot de deur achter zich dicht en veegde de natte slierten uit haar ogen. Midden in de cafe stond een biljart tafel waar een grote dikke man aan het biljarten was. Ze had nog nooit zo een grote dikke man gezien. Na dat het meisje een paar minuten had staan kijken tilde de man moeizaam zijn lijf van de tafel. Vergenoegd bleef hij naar de tafel kijken. `Mag ik hier even komen schuilen? ’ vroeg het meisje. De man keek niet op. `Kun je biljarten? ’ vroeg hij. `Dat niet. En… eh, ik heb geen geld.’ Ik ook niet,’ zei de man. `Nee, ik bedoel, ik kan niks drinken ofzo…’ Nu pas keek de man haar aan. `Meiske!’ zei hij. `Wat zie je eruit!’ Hij legde zijn keu op tafel en verdween met grote stappen door een deur die zich achter de tapkast bevond. Even later kwam hij met een stapeltje kleren terug en wierp haar een handdoek toe. `Wrijf je eerst maar lekken droog en dan kun je deze kleren aan, ze zijn schoon uit de linnenkast.’ Te beduusd om wat te zeggen volgde ze de man naar een gang met links en rechts een kamer. `Neem de rechter maar, dat is de keuken. De linker is de slaapkamer, laat mn vrouw maar even slapen t was gister laat geworden met vergaderen.’ En toen liet hij haar alleen. Ze zag dat er een centrifuge stond met daarnaast een droger waar ze haar natte kleren in deed. Ze bekeek het bundeltje kleren dat bestond uit: een nachthemd, een ochtendjas en een paar geitewollen sokken. Daar zou haar moeder ook mee aan gekomen zijn. De kastelein deed haar aan haar moeder denken. Toen ze terug ging stond de kastelein weer met de keu in de hand aan de tafel. Ze pakte een kop koffie die al voor haar klaar stond en voegde er zelf wat melk en suiker aan toe. Terwijl ze roerde liep ze wat rond en ontdekte dat er achterin zes kleine schilderijen hingen. Alle zes waren ze rond en de voorstellingen leken erg op elkaar. Het landschap was bijvoorbeeld op alle doeken precies het zelfde: glooiende heuvels vol mals gras. Op ieder schilderij stond een paard, steeds een ander. Toch hadden de paarden ook iets gemeen: hun houding. Die klopte niet, die was onnatuurlijk. Het leek alsof de paarden aan onzichtbare teugels vast zaten en probeerde zich los te rukken… `Die paarden staan er gek op’ zei het meisje. `Het zijn de paarden van Gekke Wiel’ zei de kastelein. `Gekke Wiel? ’ `Kleine Wiel, Paarden Wiel… Gekke Wiel noemde ze hem pas na het ongeluk.’ Het meisje begreep dat de kastelein een verhaal wou gaan vertellen. `Het is een oud verhaal,’ hij begon te vertellen de tijd dat ze in Limburg nog in de mijnen werkte dag en nacht. Bij het transport van steenkool werd er nog gebruik gemaakt van paarden. De dieren gingen naar beneden als ze sterk genoeg waren en kwamen pas weer boven na hun dood. Iedereen werd in gezet om de steenkool naar boven te krijgen, zelfs vrouwen en kinderen. Een van de kinderen was twaalf dat hij daar ging werken en binnen een maand was hij bevriend met alle paarden. Hij ging altijd eerder naar beneden en later naar boven dan nodig was zodat hij voor en na zijn werk tijd had om voor de dieren te zorgen. Zo veranderde zijn naam van Kleine Wiel naar Paarden Wiel. Bij de paarden was er een waarmee Wiel wel een hele speciale band sloot; zo’n hechte band die een heel enkele keer tussen mens en dier ontstaat en die je nog het beste liefde kunt noemen. Liefde… En trouw! Tot in de dood! Oja… Want op een kwade dag stortte er een pijler in. Een pijler is een smalle mijngang waar je vaak alleen liggend in kunt werken. Zeven mensen zaten vast en een van hen was Wiel. Precies op dat moment dat de pijler instortte rukte het lievelings paard van Wiel, dat heel ergens anders in de mijn was, zich los van de kar die het trok en draafde door de gangen naar de pijler waarin Wiel gevangen zat. Niemand kon het dier tegen houden. Bij de plek van het ongeluk aan gekomen begon het, krabbend met de voorbenen, en slaand met d achterbenen en soms brokken stenen weg trekkend met de tanden, een gang door de puin te graven. De mijnwerkers die het dier te hulp wilden komen werden op afstand gehouden door de woedend om zich heen slaande hoeven. Een dag en een nacht en nog eens een dag zwoegde het paard. Het zweet gutste langs de flanken, het schuim stond op de mond, maar het dier wist van geen opgeven. Toen na die twee dagen en een nacht maakte het paard een doorgang, groot genoeg om er een volwassen man er doorheen te laten kruipen en Wiel kwam er als eerste uit. Zodra het paard hem zag stortte het neer. Wiel ging zitten en nam het hoofd op schoot. Zo zaten ze daar twee uur lang, en al die tijd keken ze naar elkaar. Geen van de omstanders durfde een woord te zeggen, niemand peinsde erover Wiel daar weg te dragen. Later zou blijken dat de jongene een been gebroken had onder het instortend gesteente en het gewicht van het paardehoofd op zijn dijen moet hem verschrikkelijk veel pijn hebben gedaan maar hij zei niks. Hij staatde in het oog van het paard, het paard staarde terug en na een uur, twee uur misschien, stierf het dier van uitputting. Eenmaal boven gekomen bleef dat niet alleen zijn been, maar ook zijn geest gebroken was. De ogen van het paard… mompelde hij en herhaalde het tientallen, honderdtallen keer. Meer kreeg men er niet bij hem uit. Zijn been genas niet goed en werd daardoor ongeschikt voor het mijnwerk. Zijn verstand trok later weer wat bij. Hij vertelde dat hij in de ogen van het stervende paard weilanden had gezien. De weilanden waarin het paard had rond gedraafd dat toen het nog jong was… weilanden vol met mals en sappig gras, de weilanden waarvan het al die jaren was blijven dromen. Wiel ging regelmatig met de werkers mee naar beneden om te tekenen. Hij schetste de paarden zoals ze zwoegde daar voor hun wagens vol steenkool. Alleen de paarden tekende hij, niets verder van hun omgeving of wagens. Daarna nam hij de paarden mee naar boven op tekening en liet ze los in de weilanden. Niet in t werkelijkheid maar op zijn linnen. Aan de hand van de schetsen die hij had gemaakt schilderde hij de paarden en liet ze los in de weilanden die hij om hen heen schilderde. Weilanden vol mals, en sappig gras, de weilanden waar ze al die jaren in de mijn van waren blijven dromen. Voor Wiel maakte echt of geschilderd geen verschil, dat was zijn gekte. Hij wist zeker dat hij de paarden bevrijde uit de mijn. En daarom zijn de schilderijen rond. Omdat Wiel de bevrijding van de paarden voor het eerst zag in de ogen van zijn stervende vriend, in de ogen van het paard dat hem bevrijd had… `En daarom staan de paarden er zo gek op,’ begreep het meisje. Omdat hij ze tekende terwijl ze hun karren voor trokken. Alleen, de karren zie je niet. Het regende al weer wat minder. Het meisje herhaalde het verhaal want ze wou t na vertellen aan dr moeder. Ze zou t prachtig vinden. `Kom, ik leer je biljarten’ zei de kastelein.
zou het bij algemeen, jeugdhonk of kippenhok ergens zetten... 
- _Patriesz
- Berichten: 590
- Geregistreerd: 06-08-02
- Woonplaats: Didam
it mag eigenlijk niet he...* 
- RodeoGirl
-
- Berichten: 2934
- Geregistreerd: 24-04-03
Geplaatst: 17-09-03 18:42
Natasha schreef:Ik vind Bokt erg leuk en verslavend, maar ik stoor me aan dat eeuwige:
dit hoort hier niet thuis.
Waarom weer niet in dit geval?Het is toch paarden PRAAT en dit is een verhaal?!
En een prachtig verhaal!
Dit verhaal stond eerst bij Lol met je knol en is hier heen verplaatst...En bij Lol met je knol hoort het niet thuis snappie?
- _DuN_
-
- Berichten: 1166
- Geregistreerd: 21-04-03
- Woonplaats: Stompetoren
Geplaatst door de TopicStarter : 19-09-03 19:39
- Tivoli
-
- Berichten: 8709
- Geregistreerd: 16-09-03
- Woonplaats: Leidse Achterhoeker