Geplaatst 
Gisterenmorgen om 8.00 stapte ik uit bed, actief als ik was begon ik direct met het lunchpakketje van mijn lieverd en ben gelijk met poetsdoek, stofzuiger, gieter en dweil door het huis gegaan. Een was opgehangen en ik was klaar. Zo, ik kon lekker 's middags naar het paard zonder me schuldig te voelen omdat het huis een zooitje was.
De telefoon ging, het uitzendbureau. Demmit, ze klonk wat down. Zou ik dan toch afgewezen zijn???
Maar nee, ze deed het expres! Ik ben aangenomen en ik kon gelijk beginnen. Maar ja, vrijdag ga ik naar het CHIO. Ach, geen probleem, dan werk je donderdag toch en daarna weekend. Gewoon vast 1 dagje om in te komen! Nadat ik de telefoon had opgehangen heb ik heel hard staan juichen!
YES!!! Na al het geluk kreeg ik 2 maanden ellende. En die ellende kwam bijna boven het hoofd. Want als het echt zo bleef, dan moest Treasure toch echt weer weg. Gewoon leven gaat boven het houden van een paard. Maar gelukkig, Treasure kan blijven!!!!
Toen ging de telefoon nog een keer. Mijn vriendin uit Heerlen. Goed nieuws... ze is ten huwelijk gevraagd!!!! Ook al zien we elkaar niet zo vaak en spreken we elkaar niet zo heel vaak... ze vroeg me of ik haar getuige wilde zijn. Tranen in mijn ogen. Ben zelf nu 5 maanden getrouwd en ik weet hoe belangrijk zo'n dag is. Natuurlijk wil ik haar getuige zijn! Snel volgende week maar naar haar toe, ik ken haar aanstaande nog bijna niet en ja, wil ik een krabbel zetten dan moet ik hem toch eerst uitgebreid leren kennen en goedkeuren
's middags naar Treasure. Lekker eerst zitten kleppen op het terras bij de kantine (hahaha, klinkt groter als dat het is hoor!) en ik werd gewoon door iemand bijna 6 jaar jonger geschat! Heerlijk! Over ongeveer 3 weken ben ik een 30'er, dus het is best leuk om begin 20 geschat te worden. Dat doet mijn oude hart goed!
Daarna rijden. Mijn instructrice gaf eerst les toen ik de bak in kwam. Ze bleef lekker staan en hielp me nog een kwartiertje. Het ging echt super. Op de binnenhoefslag en rechtrichten. Stukjes lang laag en al wat korte stukjes waarin we wat pasjes gingen verlengen en daarna weer netjes op de zit terugkomen. En die gekke doos van mij vindt echt alles goed. Ze voelde geweldig aan. Waar ze kon meewerken daar werkte ze mee. En snapte ze het niet, dan nog deed ze haar best!
Het leven kan soms zo geweldig zijn. En wanneer is soms? Gisteren was in ieder geval een 'soms moment'. Kon het maar altijd zo zijn!
