Allemachtig zeg... ik hoop niet snel meer een dag zoals vandaag mee te maken... Of eigenlijk voor een vriendin van mij was het erger want die maakte het mee met mijn paard. Ik hoorde het later pas van haar.
Ze zou nl vanochtend vroeg op concours gaan dus had ik haar gevraagd of ze mijn paard in de paddock wilde zetten. Ik moest tot één uur werken.
En aangezien zij hem altijd verzorgd als ik op vakantie ben moest dat toch kunnen.
Zij heeft zelf een paard die heel nuchter is en niet snel schrikt. En mijn paard is daarentegen wat stresseriger en schrikkeriger en nerveuzer. Dus op het moment dat ze hem in de paddock wil zetten vliegt haar jasje een beetje omhoog door de wind..... Nou je raadt het al. Meneer schrikt zich helemaal te pletter en rukt zich los. Draait om zijn as om en rent in volle galop naar de uitgang van het terrein. Gelukkig is dat een zandpad die richting de wei gaat. Waar hij dus ook spontaan heen ging... Zij hoopte dat hij daar stil zou gaan staan grazen maar hij was waarschijnlijk zo geschrokken dat hij de wei voorbij rende. Allemaal maisvelden daarachter maar hij vond toch nog een stuk onbegroeid land. Dus na de wei schoot hij linksaf dat veld op en bleef galopperen. Dat land eindigt op een weg waar je 80 mag rijden.... die hij pardoes over is gestoken.
En daar bleef hij langs draven. Zij er ondertussen achteraan gerend (ze heeft vandaag de marathon gerend, ze kon daarnet bijna niet lopen van de spierpijn).
Aan de andere kant liggen ook wat (mais)velden dus daar nog even rond gescheurd... richting de huizen gerend. Is daar over een hek een tuin ingesprongen bij mensen en die tuin ook doorgerend. En weer uit de tuin gesprongen en op het volgende brede zandpad terecht gekomen.
Zij er nog steeds achteraan... gelukkig reed er op die weg een bekende die voor haar stopte en zij mee in de auto.
Op stal had de zoon van de pensioneigenaar het gezien en was ook in zijn auto gesprongen en kwam er ook aan scheuren.
Gelukkig hebben ze hem toen klem kunnen zetten en op een rustige manier kunnen vangen en weer naar stal gebracht... Eindje lopen ondertussen.
Gelukkig had hij zich niet bezeerd oid. Maar ik moet er niet aan denken wat er mis had kunnen gaan. Als hij doorgerend was was hij op een rijksweg terecht gekomen waar je 100 mag maar waar ze vaak harder rijden.
Was me helemaal lam geschrokken toen ze me dit vertelde.
Vervolgens dacht ik hem even rustig te gaan longeren. Zaterdags doe ik dat meestal. Lekker werken aan de pessoa. Flipt hij dus aan de longe... Keihard scheuren... toen ik hem eindelijk rustig had.... WEEEEEEEEHHHHH
had hij dus mijn kieffer hoofdstel aan gort getrokken dus die kan ik ook weggooien.
Ik even boos omdat er wel van alles misging. Daardoor kreeg ik hem niet meer te pakken. Ben maar even 5 minuten rustig in en uit gaan ademen. En toen werd hij ook rustiger. Uiteindelijk na ruim 45 minuten kon ik hem eindelijk een half uurtje rustig longeren.
Hij is echt over de zeik gegaan die ochtend anders was hij vanmiddag niet zo gestresst geweest.
Hij is nu weer rustig gelukkig. De enige manier om dat voor elkaar te krijgen is net doen of er niks is gebeurd en zelf heeeeeel rustig te blijven.
Hij is nl mishandeld door zijn vorige eigenaar en af en toe heeft hij een terugval en hij denkt dan dat hij een pak rammel gaat krijgen. Goed om mijn eigen geduld op de proef te stellen.
Soms vind ik dat wel moeilijk hoor. Ik kan niet eens geergerd zuchten door het een of ander en meneer denkt dan meteen dat hij een fout heeft gemaakt en wordt nerveus.
Maar goed ik hoop echt niet veel van deze dagen mee te maken. Stelt mijn zenuwen ook veels te veel op de proef... Moest wel even huilen hoor.. Ben zo blij dat het goed is afgelopen. Want ik wil dit paard nog lang niet kwijt. Het is een vreselijk lief dier.
Ps gelukkig kwam mijn vriendin nog wel op tijd op het concours aan. Helaas was ze zelf ook zo geschrokken dat ze het parcours niet kon onthouden. Jammer...
DAG LIEVE MAMA. I love you and I miss you
28 mei 1941 - 21 januari 2009