Het zijn best rare jaren geweest, ik heb veel mee gemaakt, veel gekke en rare dingen, zielige en leuke dingen. Er zullen ook best stukken zijn van de puzzel van mijn leven die ontbreken, dingen die ik niet precies meer weet, daardoor word het misschien ook wel eens even een beetje vaag.
Ik weet niet wanneer ik het wist en waardoor ik het precies wist, maar ik wist dat er met mijn leven, de manier waarop ik leefde, dat dat niet goed was, ik voelde dat er iets mis was. Wanneer het moment was dat ik dat besefte weet ik ook niet meer, of het nu geleidelijk zo liep of dat het gewoon 'een moment' was toen ik het doorhad.
Maargoed, op een gegeven moment realiseerde ik me dus dat ik niet lekker in mn vel zat, de dingen die ik deed gingen niet echt super en ik was vaak afwezig en leefde een beetje in mn eigen gesloten wereld. Van buiten, de realiteit, zag ik het somber in, van binnen, mijn fantasie was alles rooskleurig, daardoor heb ik het ook zolang vol gehouden allemaal. Maar daar straks meer over. (over mijn levendige fantasie)
Het werd een depressie die tenminste 4 jaar duurde, ik zeg tenminste omdat het vroegste wat ik van mn depressie kan herinneren 4 jaar terug was en ik er nu nog steeds niet echt uit ben, al gaat het wel de goeie kant op nu. En ik hoop dat dat zo blijft.
In die tijd internette ik vrij veel, ik kwam op een gegeven moment ook op een site terecht over depressies bij jongeren, daar heb ik toen een test gedaan waaruit bleek dat ik zwaar depri was. Niet dat ik dat aan iemand uit mijn real life omgeving vertelde, ik wist hoe ze zouden reageren. Ze zouden me eerst een potje uitlachen oid om me daarna voor gek te verklaren, want depressies schijnen in hun wereld alleen bij volwassenen voor te komen, ze zijn te nuchter om te bedenken dat ook kinderen (ik was toen een puber van zo'n 14 jaar oud) een depressie kunnen hebben. Ik hield me dus wel stil over dat onderwerp,het zou er waarschijnlijk alleen maar minder op worden wanneer ik dat onderwerp zou aansnijden. Ik had in iedergeval nog de site, waar ook een forum bij hoorde, waar ik alles een beetje kwijt kon en steun en medeleven kon vinden. Mensen, kinderen, die in een gelijk soort situatie zaten als mij, mensen die je écht begrepen.
In die tijd was er ook een bandje, muziek groep, waar ik fan van was, tijdens zoektochten op internet naar fan-sites kwam ik terecht op een site waar ze heel veel fan-fics hadden staan. Dat zijn verhalen geschreven door fans (soms ook door niet-fans) over five, fantasie verhalen, dromen. Ik hou zelf ook heel veel van schrijven en lezen dus ik bleef hangen in de fan-fics en begon zelf ook te schrijven. Daardoor leerde ik dus ook weer veel mensjes kennen met de zelfde intresses als mij. Daar heb ik toen 1 hele goeie vriendin aan over gehouden. We vulden elkaar perfect aan, maar dachten ook over veel dingen het zelfde. De verhalen die zij schreef waren echt fantastisch, daar is het toen ook mee begonnen, ik las een verhaal van haar en mailde de web-master dat ik het een geweldig verhaal vond en via haar kwam ik in contact met "Gal" (dat was haar bijnaam). Ze kwam uit israel, de fan-fics waren nl wel allemaal in het engels, wat ik geweldig vind, want ik vind engels een super mooie taal. We hebben toen heel wat afgemaild (msn bestond toen nog niet, of ik had er nog nooit van gehoord, later hadden we beide ook msn) Op dat moment beschouwde ik haar als mijn beste vriendin, we vertelden elkaar alles. En aan haar heb ik dus in mijn donkerste perioden heel veel steun gehad. Daar ben ik haar ontzettend dankbaar voor.
Maar ook aan de fan-fics, aan het lezen ervan maar ook aan het schrijven heb ik heel veel steun gehad. Omdat ik een hele levendige fantasie heb, kon ik me er heel erg in inleven. Mijn eigen verhalen kwamen rechtstreeks uit mijn fantasie wereld, hoe ik de wereld toen perfect zou hebben gevonden. Ik speelde zelf de hoofdrol in mijn verhalen, natuurlijk niet de "ik" zoals ik was irl, maar een hele andere "ik". Een perfecte "ik" van binnen en buiten.
Die inlevingen en verhalen waren een heerlijke uitweg van de realiteit, die ik liever niet onder ogen zag.
Het komt nu ook weer in me op dat ik met mijn fantasie ook tijden zover kon gaan dat ik middagen op mn kamer zat te fantaseren over een super wereld. Het kon zo écht worden voor mij dat ik gewoon complete toneelstukken op mn kamer uitvoerde alsof de personen die ik me inbeelde ook écht bij mij waren. En ik ontken niet dat ik ook nu nog op die manier een uitweg zoek voor de realiteit. Ik heb die fantasie al sinds ik heel jong was, de vroegste herinneringen gaan terug naar zo'n 10 jaar geleden.. En misschien ook nog wel van daarvoor, ik weet niet meer precies hoe oud ik toen was iig kan ik me niet meer herinneren dat ik het niet deed... Ik kan me ook geen leven meer zonder die fantasie voorstellen. Maar de vraag blijft; Waarom wil ik vluchten voor de realiteit?
Het eerste antwoord is natuurlijk, 'omdat die mij niet aanstaat'. Maar het gaat verder dan zo'n simpel antwoord. Wat staat me niet aan en waarom?
Nou wát me niet aanstaat is, mezelf, hoe ik ben. Mijn uiterlijk. Mijn uiterlijk bepaald een groot deel va mijn leven en hoe ik op dingen reageer.
Ik heb dus een lichamelijke afwijking die gewoon best opvalt er is niks aan te doen, tenminste niet in Nederland en ik kan het niet accepteren dat ik zo ben zoals ik ben.
Ik wil er dan ook alles aan doen en alles voor geven om er 'normaal' uit te zien.Dat zou al zo'n enorm stuk makkelijker leven...! Maar waarschijnlijk is er nergens te wereld echt iets aan te doen, al bljif ik wel hopen. Want ik ka'n het gewoon niet accepteren en voorlopig zalik er toch nog mee moeten leven.
En als ik mezelf niet kan accepteren kan ik dat ook moeilijk van een ander verwachten. Maar de reden dát ik het niet kan accepteren heeft te maken metde botte manier waarop mensen kunnen reageren als ze mij zien. Dáár heb ik het het allermoeilijkst mee. Misschien was het makkelijker te accepteren wanneer mensen gewoon normaal konden doen. Ik heb wel eens tijden dat ik er helemaal niet aan denk of bij stil sta, maar juist dan word het vaak weer keihard in mn gezicht gesmeten dát ik er nou eenmaal anders uitzie dan normaal. Daar is waarschijnlijk ook mijn hele depressie uit voortgekomen, vooral door mn uiterlijk en de reacties en omgang met mij door anderen heb ik het zo moeilijk. Het bepaalt een groot deel van mn leven, van wat ik doe en denk en hoe ik doe en denk.
Ik trok mezelf steeds meer terug in mn eigen veilige (fantasie)werldje, daar deed niemand bot en zag ik er ook normaal uit. Maar als je in een depressie zit kun je dus niet echt meer vrolijk zijn en dat kwam vooral tot uiting als ik thuis was. Op een gegeven moment dacht ik bij alles wat ik deed en moest doen alleen nog maar aan de dood en zelfmoord. En ook nu denk ik er nog wel eens aan. Nu gaat het nog steeds niet allemaal van een leien dakje, maar ik voel dat het weer een beetje de goeie kant op gaat en ik hoop met heel mn hart dat dat zo blijft en ik niet weer een terugslag krijg. Wat me nu ook nog vooral op de been houd is mn pony, als ik haar niethad was ik er waarschijnlijk ook niet meer geweest. Ik probeer nu zoveel mogelijk de goeie kanten van alles op te zoeken, maar veel dingen hebben gewoon geen goeie kant e dan is het ook heel moeilijk vol te houden. De keren dat ik zelfmoord dacht heb ik het dus niet gedaan, vooral door alle steun die ik via internet kreeg, van mn vriendin Gal (van de fan-fics), zij kon op een hele speciale manier mij weerhouden van zo'n actie. Ze had een heel vrolijk en vrij levensmotto/levensdoel en uitleg daarover waardoor ik weer hoop kreeg. Ik heb ook vaak gedacht aan mensen die wél graag wilden leven, maar die zelf er niks aan konden doen en doodgingen. Dan dacht ik vaak, waarom moet die nou dood gaan, die had nog een heel leven voor zich, wat er veel beter uitzag dan de mijne, laat mij dan toch asjeblieft dood gaan. Dit gedichtje heb ik er nog over gevonden, dat vind ik wel passend:
jij vecht voor je leven,ik niet meer.
jij geeft om het leven,ik niet meer.
wanneer
kom ik weer
tot leven?
wanneer ik mijn ogen sluit,wou ik dat
wanneer ik mijzelf in de spiegel zie,wou ik dat
ik nooit geboren was
wanneer
geef ik weer
om het leven?
jij droomt van leven,ik niet meer.
jij voelt het even
wanneer
ik daar niet meer ben
zeg jij
dat ik
mezelf moet zijn
maar dat is het juist.
ik wil niemand meer zijn
ik wil nergens zijn
ik wil weg van deze pijn
ik wil
niet
meer
Maar ook van de mensen van het forum van de site over depressies bij jongeren heb ik heel veel steun gehad. Er was 1 iemand die me toen ook via de mail heel persoonlijk gesteund heeft, ik ben alleen dr email adres kwijtgeraakt door een virus, ze heette Kim, dat is het enige dat ik nog weet. Het forum is inmiddels al een tijd gesloten dus ook via die weg kan ik geen contact meer zoeken. Misschien dat ik haar ooit weer tegenkom. Ik vind het alleen ontzettend jammer dat ik geen contact meer met haar heb.
Maar ook zat ik toen op een ander paardenforum waar ik met 2 mensen een heel goed contackt had en waar ik ook heel veel aan heb gehad. Ze zitten nu ook op bokt (toen ook al, dankzij hen ben ik ook bokker geworden) maar jammer genoeg heb ik ook met hun niet veel contact meer. Net zoals met mijn vriendin uit israel. De grootste reden is dat ik op een gegeven moment opeens veel minder kon internetten en dus niet meer alles zo intensief kon volgen. Zo is het contackt met veel mensen een beetje verwaterd, de gespreksstof raakte op. Ik vind dat heel erg jammer en wil binnenkort proberen het contackt weer een beetje te herstellen. Toen de groep waar ik fan van was uitelkaar ging kregen Gal en ik ook veel minder gespreksstof, wel waren beide een beetje down daardoor en de verhalen wilden ook niet echt meer. Ik was nog wel fan, vooral van 1 bandlid speciaal, ik was echt zwaar in luv, op iemand die ik alleen in mijn droom wereld en verhalen heel goed kende. In t echt zal ie vast heel anders geweest zijn. En uit de paar intervieus die ze gaven maakte ik toen ook op dat ik m écht goed kende. Ik had serieus hoop dat het wat kon worden. Ik bedoel, het is immers ook maar een mens, toch? Ik was wel zwaar fan, maar niet zo gek als sommige fans doen. Ik was op hem gewoon verliefd zoals ik ook wel op jongens van school kon wezen. Ik zag hem ook niet echt als 'grote ster'. Wat wel anders was trouwens nadat ik een concert had bijgewoond, zo groot was dat allemaal, zo indrukwekkend. Pas toen had ik door hoe beroemd hij was. Maar nog steeds zag ik hem niet als "god", zeg maar.
Gewoon als een normaal mens. Later heb ik heb nog een keer gemeet met een singeer sessie en ook toen kon ik gewoon heel 'koel' blijven reageren, ik viel niet flauw of ging overdreven gillen of van dat soort toestanden.
Maargoed, ik ben nog lang fan gebleven en als ze nu weer bijelkaar zouden gaan zou ik ook zo weer fan worden. Maargoed, hij verdween na een tijdje wel een beetje uit beeld en ik hou van het gevoel verliefd te zijn dus zocht ik die heil ergens anders. Ik weet niet meer precies bij wie en waar maar ik vond een paar jongens van school wel leuk en zo nu en dan eens iemand van een tv serie of film ofzo, maar dat was meestal van korte duur.
Liefde en verliefd zijn is ook zo'n onderwerp waarmee ik in de knoop zit en waar ik liever niet over praat omdat ik me er voor schaam. Vaak word dat onderwerp overal besproken en voor de meesten is het de normaalste zaak van de wereld, maar niet voor mij (ja in mijn droomwereld..) Als het gaat over het andere geslacht en wie en wat je allemaal gehad en gedaan hebt dan kan ik daar niet over mee praten, iig ben ik snel uitgepraat, op een paar jeugd liefdes na heb ik geen ervaringen op dat gebied, met niks... (Sorry hoor, maar nu vind ik mezelf weer heel triest en zielig... het is gewoon echt K*T) Ik wil wel, maar iemand anders moet ook willen. Maar zoals ik al zei, als ik mezelf niet kan accepteren hoe kan een ander dat dan wel, of hoe kan ik het van een ander verwachten om dat te doen... Als ik eerlijk ben, het is hard, maar als ik iemand zou zien zoals mij van het andere geslacht dan zou ik ook niet met zoiemand willen gaan ofzo. Ook omdat het voor mezelf al pijnlijk genoeg is en er liever niet aan herinnerd word en als ik dan met zo'n sjap zou thuiskomen schaam ik me dood... ach ja soort zoekt soort.... Dan word het helemaal een triest zooitje... Als ik alleen maar zoiets zou kunnen krijgen dan wil ik liever vandaag nog dood dan morgen... !
(Ik ben best wel een bitch he...?)Ik vind dit echt een ku t onderwerp, maar ik wil het ook op papier hebben, het hoort bij de ups en downs... nou ja eigenlijk bij de downs van mijn leven.
Wat ik wil zeggen, ik ben nu toe aan een leuke relatie met een leuke jongen, maar of dat haalbaar is, daar zet ik grote vraagtekens bij...
En als dit je op een of andere manier bekend voorkomt, dat kan kloppen want ik heb eerder bij vlagen stukjes op bokt gezet als ik me weer eens lekker down voelde. Toen heb ik ook veel steun van bokkers gehad. En ik grijp dit moment dan ook maar meteen aan om even over bokt en haar gebruikers uit te weiden.
Niet alleen over gebruikers die ik alleen vanachter het scherm ken maar ook de bokkers die ik heb gemeet, jullie zijn allemaal fantastische mensjes!
In mijn omgeving maak ik veel mensen mee die alleen aan zichzelf denken en totaal geen gevoel voor hun mede mensen hebben . De mensen uit het paarden wereldje zijn vaak van die "ik ben alles" penny meisjes. Het lijkt soms gewoon alsof er geen mensen meer bestaan die aardig voor elkaar kunnen zijn, met elkaar kunnen meeleven en elkaar ook eens wat gunnen. De mensjes die hier rondlopen zijn van die echte opscheppers, altijd meer willen en haantje de voorste zijn. In het middelpunt van de belangstelling willen staan en waarschijnlijk totaal niet zichzelf zijn en maar alles doen en proberen om er bij te horen en 'cool' gevonden te worden. En dat gaat ten koste van andere mensen. Mensen worden steeds meer op hunzelf gericht en steeds minder betrokken bij medemensen. Maar zodra ik dan weer op bokt kom lijkt de wereld een keer in de rondte te zijn gegaan. Mensen tonen intresse inelkaar, leven met elkaar mee. Zijn gezellig. Mensen waarvan ik weet dat ze ook eens verder kjiken en denken dan hun neus lang is. Bokkers hebben respect voor elkaar. Ik vind het gewoon onbeschrijvelijk goed hoe mensen hier met elkaar zijn betrokken en elkaar in hun waarde laten. En dat terwijl veel mensen elkaar niet eens irl kennen! Dat is toch geweldig????! Zelfs wanneer ik niet een topic plaats met hoe ziellig ik mezelf weer eens vind kan ik al weer steun vinden op bokt, gewoon door de manier waarop er hier met elkaar word omgegaan. Dat schept hoop, dat er toch nog mensen bestaan die normaal met elkaar kunnen omgaan.
En ook met de meetings waar ik was, het is niet alleen zo dat mensen alleen van achter hun schermpje aardig zijn, maar op de meetings is de sfeer precies zoals op bokt zelf. Mijn moeder snapt er ook niks van, meestal ben ik niet iemand die snel praat in een groep vreemde mensen, ben vaak wat terug houdend (door de manier waarop mensen hier met elkaar kunnen omgaan en zo lekker bot kunnen reageren), maar op de meetings praat ik zo een eind in het wilde weg. Echt toppie vind ik dat! Ik kan er niet over uitgepraat raken...!
Dus bij deze wil ik heel bokt nog even ontzettend bedanken voor alles! Jullie zijn fantastisch!
En dan over de toekomst.. Ik denk veel na over de toekomst, hoe zal alles lopen? Ik ben de laatste tijd ook erg bezig met levensvragen als;
waarom leef ik, wat is het nut van het leven, wat is er voor en wat komt er na het leven? Ik wil graag weten waarom ik hier ben, wat mijn doel is? En waarom mijn leven zin zou hebben? Of mijn doel zinvol is? Als dat niet zo is, is het jammer dat ik nog steeds leef, vooral op de manier waarop ik nu leef en met welke mensen...!
Ik denk bij de toekomst vaak aan dit gedichtje;
Geef me hoop om te leven,
Een toekomst om voor te gaan,
Iemand om van te houden,
Een reden om te bestaan.
Ik lees op bokt ook steeds meer van dat soort topics over leven na de dood en geesten gedoe en zo. Over alles waarvan mensen niet het preciese weten.
Waarom gaan de dingen zoals ze gaan? Waarom leven we op de manier zoals we doen? Ik vraag me dan ook vaak af of anderen daar uberhaupt bij nadenken. Soms lijkt het wel alsof niemand meer weet wat hun levens doel is, dat leven plezierig zou moeten zijn, zonder alle kwaad, haat en nijd.. De oorlogen en het terrorisme.
Laatst is er een vriendin van mn Oma neergeslagen, had haar arm op 3 plaatsen gebroken, omdat een of andere jongen haar zo nodig weer moest beroven... Dan denk ik, doe toch iets nuttigs met je leven... Waarom sla je zo'n oud vrouwtje neer? Dat slaat toch nergens op? Get a life!
Je leeft toch niet om een ander dwars te zitten? Ik denk wel eens dat er maar weinigen zijn die nog een beetje respect voor het leven hebben, dat toch een groot geschenk zou moeten zijn, als iedereen in vrede met elkaar kon leven.
Ik vraag me af hoe ik uit mijn wereldje en denken kan komen... Ik zal het uiteindelijk toch zelf moeten doen.
En dan nog een ander aspect die mijn depressie leid;
Mijn ouders, ook een moeilijk onderwerp voor mij, het heeft al die jaren bewust en onbewust meegespeeld maar ik heb er nooit zo zeer over gepraat. Ik wilde het waarschijnlijk niet inzien en ik schaamde me ervoor dat het zo was.
Het gaat over mijn ouders, ik wil ze ook helemaal niet zwartmaken, maar het is gewoon iets wat ik kwijt wil.
1 keer is de 'bom' al gebarsten en mijn beste vriendin en zusje weten er van (mijn zusje tuurlijk al veel langer die zit er ook middenin)
(ik weet niet goed waar ik moet beginnen en hoe ik het allemaal moet uitleggen dus misschien dat het een beetje onduidelijk is soms)
Mijn ouders zijn voor de buitenwereld best wel 'de perfecte' ouders, 2 eigen zaken (winkel en rijschool), leuk huis, 3 auto's, kortom, alles goed voorelkaar.
Ze zijn ook nog pleegouders, dus inprencipe zijn ze ook door de 'test' geschikte ouders gekomen.
En ik wil ze ook absoluut niet zwartmaken, maar het is allemaal zo dubbel. Ik probeer er geen lang verhaal van te breien, maar het is een beetje moeilijk uit te leggen.
Aan de ene kant heb ik matrealistisch alles wat ik wil, mooie kamer, eigen paard/pony, stallen aan huis, eigen auto, mn ouders betalen heel veel voor mij.
Aan de andere kant kunnen mijn ouders gewoon zo 'gemeen' zijn, ze dwingen ons, in dit geval gaat het even over mij, net zo te zijn als hun, een stel work-aholics die het goed gemaakt hebben. Ik denk dat ze het aan de ene kant best goed bedoelen, je moet het zelf maken in deze wereld. Maar de manier waarop ze dingen doen..
Ze zijn misschien zelf ook een beetje gespannen door het vele werken (we zijn 2 jaar geleden verhuisd en ze doen bijna alles zelf aan de verbouwing van het huis, daarnaast hebben ze beide nog hun eigen (normale) werk, meestal houden ze niet op met werken voor 9 uur s avonds en ze beginnen rond 7 uur s ochtends)
In iedergeval heb ik het gevoel door hun te worden onderdrukt, het gevoel dat ik heel kort word gehouden en geen vrijheid heb. Ze bepalen wanneer ik ga slapen, ze bepalen wanneer ik uit mn nest kom, ze bepalen wat mijn dag indeling is en wat ik allemaal doe dus. En mocht ik een keer weigeren om iets te doen of iets een keer vergeten of op een andere manier iets verkeerd doen in hun ogen word ik meteen voor vanalles en nog wat uitgemaakt, dat ik een, om een voorbeeldje te noemen uit duizenden, lui, achterbaks zwijn ben dat nooit eens een keer van dr reet afkomt. Soms schreeuwt mn vader ook dat ik snel moet oprotten en eigen woonplek moet zoeken, ik kan daar niet tegen, dan denk ik waarom doe je zo...? Hun zijn die woorden, volgens eigen zeggen, snel weer vergeten, maar ik niet, bovendien heb ik er wel eens met ze over gepraat, maar het helpt niet. Wanneer ik dan ook een keer echt ruzie met een van beiden heb moet ik ook oppassen wat ik doe en zeg, en dat hoeft soms niet veel te zijn dan heb ik ook een mep of trap te pakken. En dit soort situaties, over dat mijn ouders op een of andere manier niet tevreden zijn met wat ik doe overheersen heel erg de laatste tijd. Ik kan daar heel erg slecht tegen allemaal en ik word er soms zo moedeloos van. Ik ben ontelbare keren huilend in slaap gevallen... Soms komt mn moeder dan dr excuses aanbieden maar de volgende keer gaat het weer net zo en datduurt vaak niet lang. Ik heb door die situaties ook vaak weer aan zelfmoord gedacht en ik ontken ook niet dat ik dat nu nog wel doe... Soms denk ik gewoon, was het allemaal maar voorbij en over... En wat zou er dan makkelijker zijn om uit het leven te stappen?
Ik wil dus ook wel graag uit huis maar ik heb het behalve dat verder wel goed en ik wil mn paardje ook niet kwijt. Bovendien kan ik nergens heen, ik heb alleen het beetje geld van een studiefinanciering en een bijbaantje, en ik wil eigenlijk ook helemaal niet weg. Maar ik wil gewoon dat de ruzies ophouden en dat mijn ouders eens een beetje losser worden en niet mijn leven proberen te leiden. Dat ze me niet constant op mn hielen zitten te kijken wat ik nou eigenlijk op een dag uitvreet, wat i hun ogen vaak weinig is. Ik heb het met hun ook verschillende keren tevergeefs geprobeerd te hebben over mijn depressie. Zij geloven daar niet zo in, dat jongeren daar ook last van kunnen hebben, en wat mijn lichamelijke afwijking betreft, daar moet ik me dan maar over heen zetten.
Het zijn echt van die typische friezen wat dat betreft, heel erg nuchter en al helemaal niet diepgaand.
Op dit moment weegt dit probleem nog zwaar op tegen dat ik me verder best weer goed voel, maar ik wil gewoon dat álles weer goed gaat en dan moeten zij ook willen meewerken. Ik word er gewoon zo moedeloos van... En ik weet echt niet wat ik moet doen.. Ik wil geen hele beerput opentrekken, door er allerlei instanties bij te betrekken oid, ik wil gewoon een simpele oplossing... 1 ding weet ik wel, als ik het geld had gehad was ik vandaag nog met paard en al vertrokken en op mezlef gaan wonen, maar dat kan niet... Ik zal een andere oplossing moeten vinden of er nog mee moeten doorleven tot ik wél uit huis kan, maar dat duurt nog wel even... Ik weet het gewoon echt niet meer soms. Het is ook niet zo dat ze niet van me houden, maar ze zijn zelf ook aan een grote break toe, al dat gewerk maakt ze half overspannen en al die spanningen komen tot uiting over mij heen heb ik vaak het gevoel. Het meeste zullen ze goed bedoelen maar ze pakken het wel verkeerd aan en ze hebben ook veel voor me gedaan en doen ze nog steeds, maar juist die dingen waarbij ik hulp nodig heb daar kunnen ze zich niet in inleven. En dat vind ik zo jammer... Het kunnen zulke schatten van mensen zijn, maar waarom zijn ze dan niet (meer) zo???
Ik geloof dat nu alles wel zo'n beetje gezegd is wat ik wilde zeggen, het is een lang verhaal geworden en ik heb het eerst op papier gezet, ben eerst zo'n 2 uren aan het schrijven geweest en nu ben ik weer een paar uren beziggeweest alles over te typen en nog wat dingen te veranderen en toe te voegen.
Al met al ben ik trots op dit verhaal, alles is er eindelijk uit en het staat er geschreven recht vanuit mijn hart. Ik wil ook even zeggen dat dit verhaal niet bedoeld is om zielig te zijn of over te komen maar ik wil vooral er zelf iets van opsteken en anderen er ook wat mee leren. Misschien dat mensen die nooit bij bepaalde dingen nadachten er nu wel over na denken. En er iets van hebben geleerd.
(ps. dit is een andere gebruikersnaam dan dat ik normaal op bokt heb, uit privacy overwegingen...)
Porthos & Zonique 
) 
Ik dacht al, straks gaat niemand het lezen. 
