Nadenken voor je een huisdier neemt
Moderators: Mjetterd, Dani, ynskek, Ladybird, xingridx, Polly, Hanmar
- happyhorses
-
- Berichten: 59
- Geregistreerd: 03-08-03
- Woonplaats: koog a/d zaan
Nadenken voor je een huisdier neemt
Geplaatst door de TopicStarter : 04-08-03 10:48
=> Hoe kon je? Door Jim Willis, 2001
Toen ik pup was, amuseerde ik je met mijn gekke streken en maakte ik je aan het lachen. Je noemde mij je kind, en ondanks een aantal kapotgekauwde schoenen en wat vermoorde kussentjes werd ik je beste vriend. Als ik "stout" was, schudde je met je vinger naar me en vroeg je me "hoe kon je?", maar dan gaf je weer toe en rolde je me op mijn
rug om mijn buik te kriebelen. Mijn zindelijkheidstraining duurde wat langer dan verwacht omdat je het vreselijk druk had, maar daar hebben we allebei hard aan gewerkt. Ik weet nog dat ik 's nachts mijn neus tegen je aanschurkte en dat ik naar je diepste geheimen en dromen luisterde,en ik kon me geen beter leven voorstellen. We maakten lange wandelingen en renden door het park, maakten ritjes in de auto, stopten om een ijsje
te kopen (ik kreeg alleen het hoorntje want "ijs is slecht voor honden", zei je) en ik deed lange dutjes in de zon en wachtte tot je aan het eind van de dag thuis zou komen. Geleidelijk ging je meer tijd aan je werk en je carriere besteden,
en meer tijd aan het zoeken van een menselijke partner. Ik wachtte geduldig op je, troostte je als je gekwetst of teleurgesteld was, gaf je
nooit op je kop als je een verkeerde beslissing nam en sprong vrolijk in het
rond als je thuis kwam. En toen werd je verliefd. Zij - inmiddels je
vrouw - is geen hondenmens". Toch verwelkomde ik haar in het huishouden, probeerde haar genegenheid te geven en gehoorzaamde haar. Ik was gelukkig omdat jij gelukkig was. Toen kwamen de menselijke baby's en ik deelde in je opwinding. Ik was gefascineerd door hun roze huidje,hoe
ze roken, en ik wilde ze ook bemoederen. Alleen maakten jij en zij je zorgen dat ik ze pijn zou doen, en ik werd de meeste tijd naar een
andere kamer verbannen, of naar de bench. Oh, ik wilde zo graag van ze houden, maar ik werd een "gevangene van de liefde" Toen ze groeiden, werd ik hun vriend. Ze hingen aan mijn vacht en trokken zichzelf op wiebelige beentjes op, staken vingers in mijn ogen, onderzochten mijn oren en gaven mij kusjes op de neus. Ik hield van ze en van hun aanraking - jouw aanrakingen waren nu zo zeldzaam - en ik zou hen met mijn leven hebben verdedigd als het nodig was geweest. Ik glipte stiekem in hun bedden en luisterde naar hun zorgen en geheime dromen, en
samen wachtten we op het geluid van jouw auto op de oprit. Er was een tijd dat, als anderen je vroegen of je een hond had, je een foto van mij
uit je portefeuille haalde en hen verhalen over mij vertelde. De afgelopen jaren antwoordde je slechts "ja" en veranderde je van onderwerp. Ik was van "jouw hond" verworden tot slechts "een hond",en iedere euro die je aan mij besteedde werd er een teveel. Nu heb je
een carricrekans in een andere stad, en jij en je gezin verhuizen naar
een appartement waar geen honden toegestaan zijn. Je hebt de juiste beslissing genomen voor je "gezin", maar er was een tijd dat ik je enige gezinslid was. Ik was blij opgewonden over de autorit, tot we bij het dierenasiel stopten. Het rook naar honden en katten, naar angst,
naar hopeloosheid. Je vulde de paperassen in en zei "ik weet zeker dat
jullie een goed tehuis voor haar vinden". Zij haalden hun schouder op enkeken
je meewarig aan. Zij kennen de harde werkelijkheid voor een hond van middelbare leeftijd, zelfs een met "papieren". Je moest de vingertjes van je zoon van mijn halsband lostornen terwijl hij schreeuwde "Neepappa! Laat ze niet mijn hond meenemen!" En ik maakte mij zorgen omhem, en over wat je hem hiermee had bijgebracht over vriendschap en
trouw, liefde en verantwoordelijkheid, en over respect voor alle leven. Je gaf me een afscheidsklopje op mijn hoofd, je vermeed mij in de ogen te kijken, en weigerde beleefd mijn halsband en riem mee te nemen. Je moest nog een deadline halen - en ik nu ook. Na je vertrek zeiden de twee aardige dames dat je waarschijnlijk al maanden wist dat je zou verhuizen en dat je geen poging had gedaan om een goed tehuis voor me tevinden. Ze schudden het hoofd en zeiden "hoe kon je?"Ze geven ons hier in het asiel zoveel aandacht als mogelijk is met hun drukke bezigheden. Ze voeren ons natuurlijk, maar al dagen heb ik
geen trek meer. In het begin rende ik iedere keer als er iemand langskwam naar het hek hopend dat jij het was. Dat je van gedachten was veranderd. Dat dit allemaal slechts een nare droom was. Of ik hoopte tenminste dat het iemand was die medelijden met me had, die me zou redden. Toen ik me realiseerde dat ik niet opkon tegen die met gekke
fratsen aandacht vragende pupjes, die geen idee hadden wat hen te wachten stond, trok ik me maar terug in het verste hoekje van mijn kennel en wachtte af. Ik hoorde haar voetstappen toen ze me kwam halen aan het eind van de dag, en ik liep met haar terug de gang door naar een aparte kamer. Een gelukzalig stille kamer. Ze plaatste me op de tafel en wreef over
mijn oren en vertelde me dat ik me geen zorgen moest maken. Mijn hartbonkte in afwachting van wat er ging gebeuren, maar ook voelde ik een zekere
opluchting. De "gevangene van de liefde" was aan het einde van haar dagen gekomen. Omdat het mijn aard is, had ik met haar te doen. De last die zij moet torsen is zwaar, dat weet ik zoals ik ook altijd jouw stemmingen aanvoelde. Voorzichtig plaatste ze een tourniquet om mijn voorpoot terwijl een traan over haar wang gleed. Ik likte haar hand op dezelfde manier als ik altijd bij jou deed om je te troosten, al die jaren geleden. Met grote vaardigheid liet ze de injectienaald in
mijn ader glijden. Toen ik de steek voelde en de koele vloeistof die zich door mijn lichaam verspreidde, ging ik slaperig liggen, keek haar in de ogen en fluisterde "hoe kon je?" Misschien begreep ze mijn hondentaal, want ze zei "het spijt me zo".Zehield me tegen zich aan en legde mij haastig uit dat het haar taak
was ervoor te zorgen dat ik naar een betere wereld ging, waar ik niet genegeerd, mishandeld of verlaten kon worden of voor mezelf moest zorgen - een plaats van licht en liefde, zo verschillend van dit aardse bestaan. Met het laatste beetje energie dat ik nog had, probeerde ik haar met een laatste kwispel te vertellen dat mijn "hoe kon je?" niettegen haar gericht was. Ik dacht aan jou, lieve baas. Ik zal altijd aan je denken en altijd op je wachten. Moge iedereen in je leven je zoveel trouw betonen...
Noot van de auteur:
Als de tranen je in de ogen stonden bij het lezen van "Hoe kon je?", zoals bij mij toen ik het schreef, komt dat doordat het een
samenstelling is van de verhalen van miljoenen dieren die ieder jaar
in asiels over de hele wereld sterven. Iedereen mag het verhaal verspreiden voor niet-commerciële doeleinden, zolang de auteur wordt vermeld.
Gebruik het om mensen voor te lichten, op websites, in nieuwsbrieven,op prikborden in asiels en dierenartspraktijken. Vertel mensen dat een huisdier in huis nemen een belangrijke beslissing is, dat dieren onze liefde en zorg verdienen, dat het vinden van een ander, goed tehuis voor je dier je eigen verantwoordelijkheid is en dat ieder asiel en iedere dierenbeschermingsorganisatie je daarover goede adviezen kan geven, en dat alle leven kostbaar is. Doe alstublieft al het mogelijke om te voorkomen dat een dier als ongewenst wordt afgemaakt. Kopiër deze pagina naar je site of maak er een fwd mail van zo dat zoveel mogelijk mensen even stil staan bij deze tekst...
ik hoop dat iedereen hier eens heel goed over nadenkt !!!
sorry dat het zo lang was, maar ik vindt zo mooi.
[edit:BartVB]Titel[/edit]
- lies
-
- Berichten: 9626
- Geregistreerd: 09-11-01
Geplaatst: 04-08-03 11:04
Toevallig hoorde ik zaterdag zo'n vreselijk verhaal.
Een kennis heeft haar hondje in laten slapen, want ze had zooo'n last van epilepsie. In werkelijkheid was er weinig met het dier aan de hand, ze had 2 x een lichte aanval gehad, maar de eigenaresse wou niet met pilletjes aan de gang. En ze vond het zo gevaarlijk, een epileptische hond bij de kinderen.. Daarom heeft ze de hond maar in laten slapen
Dus heeft ze een paar dagen later maar een puppie gekocht. Ben benieuwd wanneer ze deze flauw is, ze gaat nl binnenkort verhuizen en krijgt ook nog een baby. Ik vrees het ergste voor dit hondje.
- ponyzotje
-
- Berichten: 6364
- Geregistreerd: 21-10-01
- Woonplaats: Erpe-Mere
Geplaatst: 04-08-03 12:01
wat doe je eraan? mijn hondje gaat nooit weg, ik knuffel haar nog elke dag natuurlijk en ik speel met haar, en ik hou veel van haar, ik heb nachtmerries over dat ze dood zou gaan... nee de mijne gaat noooooit weg
- ClauH
-
- Berichten: 4734
- Geregistreerd: 17-02-03
- Woonplaats: Tegenover de Xenos
- Crissy
- Berichten: 352
- Geregistreerd: 22-10-02
- Woonplaats: Dordrecht
Geplaatst: 05-08-03 13:41
Ik kan niet alle dieren redden die afgedankt worden. Ik mijn poes Crissy gered. Ze is alleen achtergelaten met in een lege flat met haar vier kittens. Ze was broodmager had dagen niet gegeten of gedronken. Ze beet en haalde uit naar mensen, ze was gewoon het vertrouwen kwijt in de mensen. Voor haar kinderen hadden ze gelijk een thuis gevonden in het asiel. Zij wilde niemand hebben. Ze was mager, lelijk en niet lief en al wat ouder. Ik heb haar gered en nu ligt ze lekker te luieren op het balkon en krijgt ze lekkere brokken en nu geniet ze alleen maar van het poezenleven
- beautyfull_mickey
-
- Berichten: 5718
- Geregistreerd: 04-06-02
Geplaatst: 05-08-03 14:09
bah,maarja idd zo gaat het wel vaak.
toen wij onze hond kregen,was ze ook mishandeld geweest en erg bang,ze is nou nog bang voor vreemde,maar voor ons de beste hond die er is,als je s'morgens opstaat voor je te begroeten,als je ergens van terug komt enz.
ik zou het ook nooit doen en kunnen doen om onze hond weg te doen,als ik over 2/3 jaar het huis uitga heb ik ook tegen mijn ouders gezegd dan neem ik mijn hondje weer mee,ik ben er echt gek op en snap niet hoe sommige mensen zo met een hond kunnen omgaan nee.....
- Toverbal
-
- Berichten: 1955
- Geregistreerd: 18-07-03
Geplaatst: 05-08-03 14:54
Ik kan er helemaal niet tegen, tegen zulke dingen over dieren, want ik zit meteen te
.Die mensen moeten op de zelfde manier behandelt worden zoals ze hun eigen dieren hebben behandelt.
Stond bij ons ook vanmorgen in de krant, dat er twee honden waren achter gelaten in een flat in hun eigen uitwerpselen zonder eten en drinken. De politie heeft ze weggehaald, maar toen de eigenaar zich melde hebben ze de honden terug gegeven, met een waarschuwing als het nog een keer gebeurd dat hij een boete krijgt
Een boete? Gewoon die vent grijpen en ook een paar dagen op sluiten zonder eten en drinken
.Doet hij het vast niet meer.
groetjes kim
- Cleo
- Berichten: 436
- Geregistreerd: 19-02-02
- Woonplaats: Hilversum
Geplaatst: 05-08-03 17:02
Hier nog 1, auteur onbekend:
Ik herinner me niets van de plaats waar ik geboren ben.
Het was er duf en donker, en we kwamen nooit in contact met mensen.
Ik herinner me nog wel mijn moeder en haar zachte pels, maar ze was
zo dikwijls ziek en ze was heel mager.
Ze had bijna geen melk voor mij en al mijn broertjes en zusjes.
Ik herinner me dat vele van hen stierven, en ik miste hen zo.
De dag dat ik van mijn moeder werd weggehaald herinner ik me nog als
de dag van gisteren.
Ik was zo triestig en bang, mijn melktandjes waren nog maar pas
doorgekomen.
Ik had feitelijk nog bij mijn mammie moeten blijven, maar ze was zo
ziek.
Bovendien bleven de mensen zeggen dat ze geld nodig hadden en dat ze
de vuiligheid die mijn zusje en ik maakten beu waren.
Dus werden we gekooid en werden we naar een vreemde plaats gebracht.
Enkel wij beiden.
We kropen dicht tegen elkaar en we waren bang.
Er was niemand om ons te knuffelen of te aaien.
Zo veel te zien, en zo veel geluiden, zo veel geuren!
We werden naar een winkel gebracht met heel veel verschillende dieren!
Sommigen kwaakten!...
Sommigen miauwden!...
Sommigen piepten!...
Mijn zus en ik werden in een klein kooitje gesmeten.
Ik kon er andere puppies horen.
Ik zag mensen naar me kijken.
Ik hield wel van kleine mensjes, die leken wel lief en leuk.
Ze wilden zelfs spelen!
De ganse dag bleven we in die kleine kooi.
Soms kwamen er nare mensen die op het glas klopten en ons bang maakten.
Af en toe werden we uit de kooi gehaald om vastgehouden te worden door
de mensen of gewoon om ons te bekijken.
Sommigen waren lief, weer andere deden ons pijn.
Dikwijls zeiden ze "Ooooh.. ze zijn zoooo schattig!
Ik wil er eentje!".
Maar nooit gingen we met iemand mee.
Mijn zusje stierf vorige nacht, toen het donker was in de winkel.
Ik legde mijn hoofdje op haar zachte vacht en voelde het leven uit
haar magere lijfje verdwijnen.
Ik had hen horen zeggen dat ze ziek was en dat ik nu voor een
spotprijsje zou verkocht worden, zodat ik de winkel snel zou verlaten.
Toen het levensloze lichaampje van mijn zusje uit de kooi werd gehaald
om weggegooid te worden, was mijn zacht gehuil het enige teken van
droefheid.
Vandaag kwam er familie die mij kocht!
Wat een zalige dag!
Ze waren een lieve familie, ze wilden me zo graag, echt waar!
Ze kochten me een etensbak en eten en het kleine meisje hield me zo
liefhebbend in haar armen.
Ik hield zoveel van haar!
De man en de vrouw zeiden dat ik een lieve, brave puppy ben!
Ik werd Angel gedoopt.
Ik hield ervan om mijn nieuwe mensen likjes te geven.
De familie zorgde goed voor mij, ze waren zo lief en aardig en zacht.
Ze leerden me het verschil tussen wat goed was en wat verkeerd was.
Ze gaven me goed te eten en heel veel liefde!
Het enige wat ik wou was om deze mensen te plezieren.
Ik hield van het het kleine meisje en genoot ervan om met haar te
spelen en rond te lopen.
Vandaag ging ik naar de dokter.
Het was een vreemde plek en ik was bang.
Ik kreeg een paar spuitjes, maar mijn beste vriend, het kleine meisje,
hield me teder vast en zei dat alles in orde was.
Ik was zo kalm.
De dierenarts moet trieste woorden gezegd hebben, want mijn geliefde
familie keek heel triest.
Ik hoorde moeilijke woorden zoals heupdysplasie en iets over mijn hart.
Verder verstond ik nog flarden zoals broodfokkers en ongeteste ouders.
Ik weet niet wat dat allemaal betekent, maar het deed me pijn om mijn
familie zo triest te zien.
Maar ze hielden nog steeds van mij en ik hou ook zo veel van hen!
Ik ben nu zes maanden oud.
Terwijl de meeste pups sterk en robuust zijn en wilde spelletjes
spelen, doet elke beweging me geweldig pijn.
De pijn gaat nooit weg.
Het doet pijn om te lopen en te spelen met mijn kleine lieve meisje.
Het is ook moeilijk om te adem halen.
Ik blijf mijn best doen om een sterke puppy te zijn, zoals ik
feitelijk zou moeten zijn, maar het is zo moeilijk.
Het breekt mijn hart om mijn vriendinnetje zo triest te zien. Soms
spreken de vrouw en de man over " het is misschien tijd nu".
Ik ga regelmatig naar de dierenarts, maar er is nooit goed nieuws.
Ze spreken steeds over aangeboren problemen.
Ik wil enkel maar de warme zon voelen, spelen, lopen en flodderen
met mijn familie.
De vorige nacht was de pijn het ergst.
Pijn was nu een vaste gezel in mijn leven, het doet nu zelfs pijn om
recht te staan en te gaan drinken.
Ik tracht recht te geraken, maar kan enkel zachtjes huilen van de pijn.
Ik word voor de laatste keer in de auto gezet.
Iedereen is zo triest en ik weet niet waarom.
Ben ik stout geweest?
Ik tracht altijd lief en braaf te zijn, wat kan ik toch verkeerd
gedaan hebben?
Oh, als die vervelende pijn maar zou weggaan.
Als ik de tranen van mijn vriendinnetje maar kon drogen.
Ik tracht me te strekken om haar hand te likken, maar ik kom niet verder dan een kreet van pijn.
De tafel van de dierenarts is koud.
Ik ben zo bang.
De mensen aaien en strelen me, ze huilen in mijn zachte vacht.
Ik kan hun liefde en hun verdriet voelen.
Ik slaag er in om zachtjes hun handen te likken.
Zelf de dierenarts lijkt niet zo angstaanjagend meer.
Hij is lief en voel mijn pijn verzachten.
De kleine meid houd me zacht vast en ik bedank voor al de liefde die
ze mij gegeven heeft.
Ik voel een zachte prik in mijn voorpoot.
De pijn begint te verdwijnen, ik krijg een vredig gevoel.
Ik kan haar nu zelfs zachtjes likjes geven.
Ik kom in een droomwereld terecht, ik zie mijn moeder, mijn broertjes
en mijn zusje in een verre groene wereld.
Ze vertellen me dat daar geen pijn is, alleen vreugde en blijheid.
Ik neem afscheid van de familie, op de enige manier die ik ken, door
zachtjes met mijn staart te kwispelen en door met mijn neus te
snuffelen.
Ik had gehoopt om heel veel dagen met hen door te brengen, maar het
heeft niet mogen zijn.
Ik hoorde de dierenarts nog zeggen:
Puppies die in een dierenwinkel verkocht worden zijn meestal
afkomstig van " broodfokkers en puppyfabrieken " en niet van bekwame
fokkers.
De pijn is nu verdwenen, maar ik weet dat het nog jaren zal duren eer
ik mijn geliefde familie terug zal zien.....Als de dingen maar anders hadden kunnen zijn.
- Cleo
- Berichten: 436
- Geregistreerd: 19-02-02
- Woonplaats: Hilversum
Geplaatst: 05-08-03 17:06
Terug was er niets, links en rechts ook niet en voor hem was alleen maar een grote dubbele deur. Omdat alternatieven ontbraken besloot de hond dan maar vooruit te blijven gaan. Voorzichtig krabbelde hij aan de deur, die na enig kraken open zwaaide. "Wie daar?" bulderde een donkere stem, die toebehoorde aan iemand die de hond niet kon onderscheiden tegen de achtergrond van verblindend helder licht. "Ik ben het, Hond" mompelde de hond enigszins onder de indruk. "Mag ik binnen komen, want ik weet niet waar ik anders naar toe moet?" "Heb je geen naam, hond?" vroeg de stem. "Niet echt geloof ik" antwoord de hond een beetje verlegen, "meestal noemden ze me gewoon 'die hond'". "Vertel me je verhaal, Hond, dan zal ik besluiten of ik je binnenlaat".
Zijn Verhaal.
Het allereerste wat ik me kan herinneren was dat het donker was. Het was een zoete duisternis, warm , stil en zacht. Ik voelde me veilig en hoewel ik niet kon horen en zien, voelde ik mijn broertjes en zusjes om me heen. Mijn moeders warme tong was ook altijd dicht in de buurt. Toen ik wat later kon zien en horen bleef het toch nog altijd een beetje duister om me heen, maar dat was niet erg. Het was een fijne tijd, mijn moeder was altijd blij met me, net als mijn broertjes en zusjes. Ze noemden me Snoetje en zorgde ervoor dat mijn buikje altijd vol was en ik schoon gewassen werd. Met mijn broertjes en zusjes kon ik goed overweg en we speelden naar hartelust met elkaar. Er was ook niets anders te doen. Mensen kwamen er zelden en we hoorden dichtbij wel veel andere honden, maar we zagen ze nooit. Toen ik bijna zes weken oud was stortte mijn wereldje in elkaar. Er kwam een man met een grote auto die ons allemaal bij elkaar grabbelde en in een doos propte. Mijn moeder jankte en wilde achter ons aan.
De man schopte haar terug naar binnen, stopte ons in de achterbak van zijn auto en reed weg. Na een rit die wel een eeuwigheid leek te duren haalde hij ons eruit en zette ons in een kooitje achter een groot raam neer. Het licht deed pijn aan mijn ogen en ik vond het erg eng. De hele dag kwamen er reusachtige mensen voorbij die allemaal met hun neus tegen het raam aangedrukt naar ons stonden te kijken. Twee weken later waren alleen ik en mijn broertje nog over, de rest van ons nest was een voor een weggehaald door verschillende mensen. Toen kwam er een meisje dat net zo lang stond te dreinen en te janken dat ze een hondje wou, tot haar moeder mij voor haar kocht. Ik wist niet wat me overkwam. Ik kreeg een riem om mijn nek en huppelend en zingend sleurde dat meisje me mijn nieuwe leven in. De mensen waar ik terechtkwam bedoelen het wel goed denk ik en ze woonden ook in een mooi huis met een grote tuin. Alleen snapten ze niet zoveel van me. En ik nog minder van hen, eerlijk gezegd. Ze noemden me Foei, dat geloof ik tenminste, het kan ook Stoute Hond geweest zijn of misschien was het wel Vieze Hond. Als ik nodig moet plassen of poepen dan riepen ze Vieze Hond en duwden me met mijn neus erin. Nou dat is pas echt vies. Dus uiteindelijk at ik het maar op, dan zagen ze het tenminste niet en konden ze ook mijn neus er niet in wrijven. Ik leerde best wel dingen van ze. Bijvoorbeeld dat andere honden gevaarlijk waren. Ik mocht er nooit naar toe en als er eentje op mij af kwam, dan tilden ze me gauw op. Soms waren mijn mensen onverklaarbaar agressief. Het ene paar schoenen mocht ik wel opeten en als ik dan voor de afwisseling aan een volgend paar wilde beginnen, dan grepen ze me in mijn nekvel en rammelden me zolang heen en weer tot ik er van overtuigd was dat ze me gingen vermoorden. Als ik dan gillend in doodsangst terug beet, smeten ze me in een donker hok en lieten me aan mijn lot over. En ik kon het echt niet helpen, maar als ze me er dan na een poos weer uitlieten, was ik toch altijd weer zo blij om ze te zien. En dan moest ik natuurlijk een klein beetje plassen om te laten zien dat ik toch echt weerloos was. Dan noemden ze me weer Vieze Hond. Om de een of andere reden kon ik het nooit goed doen, hoe hard ook het ook probeerde. Vaak wilden ze met me spelen, maar dat durfde ik niet zo goed. Ik kroop dan weg in mijn mand en dan vonden ze mij een saaie piet en sjouwden me eruit. Als ik dan uiteindelijk toch mee begon te doen en eens voorzichtig in een trappelende kuit beet kreeg ik een klap. Van tijd tot tijd gingen we naar een dierenarts. Die vertelde me altijd dat ik een Grote jongen was en stak dan een naald in me. Het deed nooit echt pijn en ik kreeg daarna altijd een koekje van hem. Dierenartsen zijn wel tof. De mijne vond ook dat ze met me naar een hondencursus moesten gaan omdat ik zo groot zou worden, maar dat hebben ze nooit gedaan, dan hadden we elkaar misschien wat beter begrepen. Nu werd de verwarring alleen maar groter. Ze jutten me op om de katten uit de tuin te jagen, maar als ik dan de kat in de kamer te grazen nam dan kreeg ik weer op mijn donder. Ze tilden me op de bank, maar als ik dan koud en nat van buiten kwam en lekker warm op de bank wilden gaan liggen, gooiden ze me eraf. Als er visite kwam dan werd ik opgesloten, dus kreeg ik een hekel aan visite en stond vaak al aan de deur te brullen nog voordat ze binnen waren. Werd er gespeeld dan werd ik weg gezet omdat ik zo'n lomperd was. Het enige wat nog leuk was waren de dagelijkse wandelingetjes. Maar ook die werden steeds minder. Het meisje dat me zo graag wilde hebben had er al gauw genoeg van en haar moeder, ach die vond haar katten eigenlijk veel leuker. Ik werd ook te groot om op te tillen als er andere honden aankwamen. Dus ik leerde al heel snel me zelf te verdedigen. De beste tactiek was om zo hard mogelijk blaffend in de lijn te gaan hangen en zoveel mogelijk tanden te laten zien. Meestal had dat wel succes en trok zo'n griezel van een hond zich terug. De mensen in de buurt noemden me een dominant kreng, eerst moest ik daar wel om lachen. Ik, Snoetje, dominant? Met mensen lukte datzelfde trucje ook. Ik vertrouw ze niet zo erg, dus heb ik liever dat ze een beetje uit mijn buurt blijven en dat deden ze ook als ik maar goed hard naar ze blafte. Tot het een keer mis ging. Ik denk dat ik bijna een jaar oud was. Er kwam een Duitse Herder aan, maar een stukje kleiner dan ik. Ik viel gelijk goed uit, maar hij liep niet weg. Tot mijn grote schrik werd het een echte vechtpartij. Het meisje gilde, rende weg en struikelde. Zij een gat in haar hoofd, ik nog diezelfde avond in een advertentie in de krant: "Goed tehuis gezocht voor een dominante waakhond, liefst op boerderij". De volgende dag al werd ik opgehaald door een grote vent met zwarte handen. Het meisje huilde tranen met tuiten en ondanks onze probleempjes vond ik dat heel verdrietig voor haar en deed alle mogelijke moeite om terug te rennen en haar te troosten.
De man hield me tegen en in paniek hapte ik naar hem. Hij glimlachte een beetje vals en zei dat hij het wel begreep. Die zogenaamde boerderij van hem bleek een autosloperij te zijn en zijn lachje was echt gemeen toen hij me de auto uitsleurde en me toe snauwde dat hij me dat bijten wel af zou leren. Hij deed me een metalen halsband met stekels om mijn nek en rukte me zolang van links naar rechts tot ik naar adem snakte en huilde van de pijn door die pennen die in mijn nek beten. Daarna smeet hij me in een hok en liet me daar twee dagen zonder eten of drinken zitten. Toen hij de derde dag de deur open deed wist ik niet hoe hard ik zijn hand moest likken. Ik had dorst en honger en wilde niets liever dan de man gunstig stemmen. Stel je voor dat hij weer met die halsband op de proppen zou komen. Hij lachte, klopte me op mijn hoofd en zei dat ik een goede hond was. En zo begon mijn derde leven. Overdag zat ik opgesloten in een hok, 's nachts mocht ik vrij rondlopen en werd er alleen maar van mij verwacht dat ik hard blafte als ik onraad vermoedde. Echt moeilijk was dat niet en veel anders dan blaffen had ik toch niet te doen. Iedere ochtend kreeg ik eten, behalve op Zondag want dan was er nooit iemand. Een vetpot was het niet, maar zo slecht was het er ook niet. Er waren tenminste weinig mensen die zich met me bemoeiden. Dus mijn leven werd er in ieder geval een stuk eenvoudiger op. Maar honger had ik vaak wel, dus toen ik op een morgen een flink pak brood zag liggen waar heerlijke worstgeuren vanaf kwamen, zag ik mijnkans schoon. Ik zette er een sprint in, pakte het pakje brood en schrokte het met papier en al naar binnen voor de man kans zag het me weer af te nemen. Had ik dat maar nooit gedaan! De man werd verschrikkelijk kwaad op me. Hij pakt een metalen pijp en begon me ongenadig af te ranselen. Het deed zo'n pijn en ik was zo verschrikkelijk bang. Ik probeerde weg te lopen, maar hij had me in een hoekje geduwd, dus dat lukte niet. En toen sloegen allen stoppen door. Ik werd razend. Mijn hele leven lang had ik nooit wat goed kunnen doen, maar ik vertikte het om me door deze idioot dood te laten slaan. Oh ja, ik was bang maar ook zo verschrikkelijk woedend. Ik viel aan met alle kracht die ik in me had en beet de man waar ik hem raken kon. Ik hield pas op toen hij stopte met slaan en met zijn armen over zijn hoofd bleef liggen. Later kwam de politie me ophalen. Ze vingen me met een stok met een lus eraan. Niet dat het nodig was hoor, ik was zo ook wel meegelopen, ze brachten me naar het asiel, daar heb ik zes weken doorgebracht. Je kunt wel zeggen dat dat de gelukkigste tijd van mijn leven was, op mijn nesttijd na dan. Ik kreeg goed te eten, de mensen daar begrepen me volkomen en ik leerde dat andere honden niet gevaarlijk waren, maar juist goed gezelschap. Ik sloot vrienden met mijn verzorgster, een altijd vrolijke meid die altijd lief voor me was. Ik begreep dan ook niet waarom ze na zes weken met tranen in haar ogen mijn kennel binnen kwam om me mee te nemen. Er was een gerechtelijk bevel, fluisterde ze met verstikte stem in mijn vacht. Ze kon het niet helpen, huilde ze. Ik snapte er niets van. Ze nam me mee naar de dierenarts en dat vond ik helemaal niet erg. Tenslotte zijn dierenartsen altijd vriendelijk tegen mij geweest en ook deze was een geschikte peer. Hij streelde mijn hoofd, noemde me een Grote Jongen en stak vervolgens een naald in me. Terwijl ik op mijn koekje wachtte werd het langzaam donker en stil om me heen. En nu ben ik hier. Dat is mijn hele verhaal.
Petrus Canidus slikte even en zijn stem klonk bewogen. "Kom binnen Grote Jongen, wees niet bang, je zult nooit meer onbegrepen zijn". Hij zwaaide de hemelpoort wijd open. "Kom binnen Grote Jongen in de Hondenhemel, want je was al reeds in de hel..."
- Pink_Horizon
-
- Berichten: 19828
- Geregistreerd: 11-03-01
Geplaatst: 05-08-03 20:01
1 ding wat niet klopt is dat honden in het asiel zo snel afgemaakt worden. Mensen denken dit wel maar dat is dus echt niet waar.
Ik heb ruim een half jaar stage gelopen op het asiel en assisteerde ook de dierenarts. De enige dieren die ik heb zien gaan waren de ongeneselijk zieke dieren. Een gezonde hond wordt niet afgemaakt...
- HHD_Foto
-
- Berichten: 4437
- Geregistreerd: 14-04-02
- Woonplaats: N.W. Duitsland
Geplaatst: 05-08-03 20:16
Wat vinden jullie hiervan :
Gedumpte kittens van drie dagen oud in een bananendoos gevonden.
Dit is bij het asiel waar Duncan staat. Als je dit ziet, dan zou je echt gaan verplichten dat mensen hun katten allemaal steriliseren.
- ellenlouise
- Berichten: 3784
- Geregistreerd: 18-12-02
- Woonplaats: In het groene hart van het land
Geplaatst: 05-08-03 20:32
Maar wat Craignethan zegt sluit ik me helemaal bij aan!!!! Geen nestjes fokken, ook al raak je ze altijd wel weer kwijt. Voor elk dier dat je op de wereld (laat) zetten heeft een thuisloos dier weer minder kans op een baasje.....
Veel van die kittens en pups worden in een opwelling aangeschaft zo van, aaaah wat schattig. Als ze groot zijn en soms natuurlijk ook wel lastig worden ze gedumpt.
Ik zeg altijd maar, eerst alle asiels leeg en dan is het vroeg genoeg!
Dit geldt trouwens ook voor konijnen, cavia's enz. Ook daar zitten er ontzettend veel van in de opvang en asiels.