En ik kan nu zeggen dat het goed gaat. Ik weet dat ik er nog niet ben. Maar voor het eerst in hele lange tijd leef ik niet van crisis naar crisis. Maar kan ik echt gaan leven.
Tuurlijk heb ik nog even mijn slechte momenten. Maar ik heb het idee dat dat niet meer zo diep gaat als tevoren. Ik heb nu ook goede medicijnen waardoor ik me dus een stuk beter voel. (o.a efexor en seroquel en prometazine)
Zonder medicijnen gaat (voorlopig) nog echt niet. Maar daar geef ik niets om. Als die medicijnen me zoveel extra's kunnen geven!
Ik ben trouwens nog wel bang dat dit maar tijdelijk is en dat ik weer in een enorme dip geraak. Maar die angst blijft ook een beetje op de achtergrond. Een goed teken, nietwaar!
Nog een weekje en dan heb ik twee weken vakantie. Lekker uitslapen! lekker naar Karan etc.
Enne binnenkort plaats ik een foto van mijn kamertje met alle lieve kaartjes die ik van julie heb gekregen.
enne er is nog plaats hoor!
Ik zie het leven als een weg,
een route die je moet gaan,
waarvan de reis al is vastgelegd,
vanaf het moment van je bestaan.
De weg heeft rechte stukken
en bochten, rechts of links,
je kruist met andere wegen,
of de weg is afgesloten, bewust of heel slinks.
Er zijn van die dagen,
dat je route je niet betreurt,
dan kan niets of niemand je stoppen,
alsof je door het leven scheurt.
Maar er zijn ook periodes,
waarin je hard en krachtig wordt geremd,
je schakelt terug en staat dan stil,
door gemelde reden of dit blijft onbekend.
Je wordt gedwongen na te denken
“hoe pak ik het nu aan?”
heb ik de moed weer op te starten,
of wil ik mijn weg niet verdergaan …
Maar ik weet niet meer te kiezen
kan geen richtingskeuze meer maken,
ik ben niet meer nieuwsgierig naar de volgende bocht,
en kies definitief de route nu te staken.
Ik behoor –na twijfels- niet tot deze mensen,
hoewel ook ik op een kruispunt stond,
maar ben blij dat ik uiteindelijk,
de moed voor het opstarten weer vond.