Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 07-09-01 15:01

Geplaatst door de TopicStarter : 07-09-01 15:01

Hebben jullie dat nou ook? dat je zo af en toe echt een "echte vriend (in) " nodig hebt, maar dat die er niet is?
Beetje vreemde opening van mijn verhaal, maar weet niet zo goed hoe ik het onder woorden moet brengen. Ik zit op dit moment vreselijk met een heleboel dingen in de knoop en weet niet hoe ik er mee verder moet, heb echt het gevoel dat ik er in stik. Heb een hele lieve man waar ik alles aan kan vertellen, maar soms heb je gewoon even een ander oor nodig….
Wat is het verhaal..
Mijn ouders besloten 3,5 jaar geleden naar een gehucht midden in het bos te verhuizen, hadden grootse plannen: mijn moeder zou een gastenverblijf beginnen en mijn vader zou zijn activiteiten die hij met zijn eigen bedrijf had voortzetten en uitbreiden.
Mijn man en ik vonden het daar erg mooi en besloten er voor ons zelf een stacaravan neer te zetten, en ik kreeg de mogelijkheid om eindelijk een eigen paardje te kopen.
Toen het huis werd opgeleverd hebben wij drie weken vrij genomen om te helpen met verhuizen en mijn man voornamelijk om het gastenverblijf in orde te maken (wat inhield van een schuur een compleet huisje te maken, inclusief badkamer, keuken e.d.). Die drie weken hebben we ons gek gewerkt, maar het resultaat mocht er zijn!
Vanaf dat moment zijn we ieder weekend daarheen geweest (150km bij ons vandaan). Mijn vader zijn activiteiten zouden uitgebreid worden, wat inhield dat er een kantoor e.d. gebouwd moesten worden op de luchthaven eelde, ook hier heeft mijn man al zijn vrije tijd ingestopt.
Na nog een paar maanden besloot mijn moeder dat het wel leuk was om eindelijk haar droom te verwezenlijken en een winkel in woonaccessoires te beginnen. Jawel je raadt het al, weer al onze tijd in verhuizen, inrichten en noem maar op gestopt. Ook heb ik de boekhouding van de bedrijfjes van zowel mijn vader en moeder op me genomen.
Ondertussen hebben wij ook een stacaravan neergezet, verbouwd, bak aan laten leggen, stal verbouwd en weet ik veel wat nog meer (investering van ongeveer 30.000 bij elkaar).
Na een paar maanden echter ging het met het bedrijf van mijn vader niet zo best, zijn enige afnemer ging failliet, en ja helaas dan gaat het hard met een pas opgezet klein bedrijfje. Kortom, geen inkomsten meer. Schuiven met de inkomsten van mijn moeder…het ene gat met het andere dichten. Vroegen ze ons om een lening. Gegeven (25.000), werd beloofd elke maand 400 terug te betalen, is 1x gebeurd, daarna nooit meer. Ondertussen kreeg mijn vader een contract voor een jaar aangeboden bij een bedrijf, aangenomen. Maar na een jaar contract niet verlengd!!
Ongeveer een jaar geleden hebben wij al bij mijn ouders aangegeven dat het ons niet verstandig leek om zo verder te gaan (vader heeft vanaf januari dit jaar geen inkomen, winkel van mijn moeder is per 1 juni gesloten), en dat het ons verstandig leek om het huis te verkopen (was nl. zeer veel in waarde gestegen), maar mijn vader is echt vreselijk koppig! Ondertussen kwamen we er achter dat ze bij werkelijk iedereen geld leenden, en zelfs geld van de familie gebruikten (administratie van mijn oma en broer regelt mijn vader), waardoor die ook in problemen komen. Ook de bank had de kraan ondertussen dichtgedraaid en zouden beslag komen leggen. Voor ons was dit echt de druppel, en wij hebben besloten mijn paardjes te verhuizen en dus niet meer elk weekend daar heen te gaan.
Ondertussen voel ik me dus vreselijk, "vroeger" sprak ik mijn moeder elke dag, nu heb ik haar in al die tijd dat we daar niet meer komen maar twee keer gesproken. Mijn vader belde ook redelijk vaak, nu heb ik hem maar 1 keer aan de lijn gehad, en dat was ook nog omdat hij geld wilde lenen! Ik heb dus nee gezegd, maar voel me daar vreselijk banketstaaf over.
Kreeg van mijn vader ook nog de opmerking mee dat opgeven niet in zijn woordenboek stond. Hij is echt bezig mij een soort schuldgevoel aan te praten.
Tjezus wat een verhaal is dit geworden, weet niet goed wat ik nou met het plaatsen van dit verhaal verwacht, maar zoals ik al zei, heb helaas geen goede vriendin (meer) waar ik tegen aan kan banketstaaf…bedankt voor het lezen in ieder geval.

**Geplaatst**: 07-09-01 15:59

Geplaatst: 07-09-01 15:59

Jeetje, ik kan me voorstellen dat je je niet echt prettig voelt, aan de ene kant wil je je ouders niet laten stikken en aan de andere kant weet je dat het zo ook niet verder kan....
Het klinkt financieel ook een beetje als een "bodemloze put", sorry dat ik het zo zeg...

Het zijn en blijven je ouders en ik kan me voorstellen dat er heel verdrietig om wordt...

Dat je vader niet "op wil geven" kan ik me wel voorstellen, maar ze kunnen nu beter alles verkopen en proberen zoveel mogelijk schulden af te lossen dan dat ze straks echt helemaal aan de grond zitten...

Het is heel begrijpelijk dat jij hier zo mee zit, maar probeer het je niet aan te trekken, want jij hoeft je hier niet schuldig om te voelen, maar dat je verdrietig bent is heel logisch!

Heel veel sterkte verder!

Groetjes Sonja

**Geplaatst**: 07-09-01 16:08

Geplaatst: 07-09-01 16:08

voor mij is dit een bewijs (hoe hard ook, niet banketstaaf bedoelt) van het spreekwoord: met je familie moet je wandelen, niet handelen.
Heel naar voor je, en ik ken me heel goed voorstellen dat je je vreselijk voelt. Wat een oplossing is: ze voor de rechter slepen, maar ik kan me heel goed voorstellen dat je dat absoluut niet wilt ('t is toch familie).
Heel erg balen voor je, en ik hoop echt dat het nog goed komt... Hier kun je overigens je verhaal heel goed kwijt!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 07-09-01 16:18

Geplaatst door de TopicStarter : 07-09-01 16:18

Dank jullie wel voor de reacties! Wist dat ik hier mijn verhaal kwijt kon. Kom al een aardige tijd op bokt, maar gebruik nu een andere naam (ivm het feit dat ik niet wil dat iedereen dit verhaal kent). Mensen die mij kennen weten dit verhaal toch wel! De dingen die jullie zeggen zijn idd waar: met familie moet je eigenlijk nooit in zee gaan wat geld betreft! Maar ja het blijven mijn ouders.....het is gewoon heel moeilijk. Doordat we ieder weekend daarheen gingen ben ik ook "vrienden" kwijt geraakt, omdat ik in het weekend geen tijd meer had?? zal nu nog minder tijd hebben denk ik omdat ik mijn paarden nu elke dag zelf "moet" doen.
Wat me eigenlijk nog het meest dwars zit is dat schuldgevoel dat mijn ouders ons aanpraten. Net of we niets voor hun gedaan hebben!?! Iedereen in mijn omgeving zegt wel dat we meer gedaan hebben dan menig kind gedaan zou hebben, maar toch....

**Geplaatst**: 07-09-01 16:19

Geplaatst: 07-09-01 16:19

Het blijven natuurlijk je ouders, maar financieel gezien zijn en waren ze gewoon onverantwoord bezig, je kan niet andermans geld dat je is toevertrouwd uitgeven aan je eigen belangen, en het niet terug betalen van leningen kan je ook gewoon niet maken, vooral niet bij familie.
Het blijven je ouders, maar ik vind dat je de juiste keus hebt gemaakt om afstand te nemen en weer een lening te weigeren, ik kan me alleen maar een voorstelling maken van hoe jij je hierbij voelt, en je veel sterkte wensen. Het is natuurlijk niet helemaal hetzelfde, maar hier op bokt heb je altijd wel een luisternd oor, of eigenlijk lezend oog, en als je ergens mee zit kan je het hier altijd kwijt, zoals je zelf denk ik ook wel weet Lachen

Ik hoop dat het tussen jou en je ouders weer goedkomt.

**Geplaatst**: 07-09-01 23:25

Geplaatst: 07-09-01 23:25

Volgens mij zouden jouw ouders jou, je man en de rest van de familie op hun knieen moeten danken dat jullie zo je best hebben gedaan voor hen, vind ik echt hoor.
Zakendoen is meer dan alleen een droom waar willen maken, de rest gaat namelijk niet vanzelf.
Je bent net als de bank en je kunt dus ook de kraan dichtdraaien en dichthouden. Helaas het is niet anders, maar je vertrouwen is nu eenmaal misbruikt.
Klinkt dit erg hard zo??

**Geplaatst door de TopicStarter** : 08-09-01 11:12

Geplaatst door de TopicStarter : 08-09-01 11:12

Klinkt inderdaad hard, maar ik denk wel dat je gelijk hebt...
Maar wat me eerlijk gezegd nog het meeste stoort in dit hele gedoe is dat de relatie met mijn ouders er kapot van gaat. Toen we aan dit "avontuur" begonnen heb ik altijd in mijn achterhoofd gehouden dat ik het geld niet terug zou krijgen (is nou eenmaal het risico als je geld leent), ook zit ik niet te wachten op eeuwige dankbaarheid, maar ik heb nu een beetje het gevoel dat ze het ons kwalijk nemen dat we niet nog verder zijn gegaan!
Tja, ik denk dat ik me er maar gewoon bij neer moet leggen, en maar moet afwachten hoe het allemaal verder gaat.

**Geplaatst**: 08-09-01 11:38

Geplaatst: 08-09-01 11:38

Ze zitten zelf natuurlijk ook in de problemen en kennelijk willen ze jullie daar toch in meeslepen. Je bent dan opeens een soort zondebok.
Op het moment dat je voor jezelf kiest dan wordt dat al snel uitgelegd als in de steek laten, niet terecht uiteraard, maar in dit soort situaties gebeuren er een hoop onterechte dingen.