Tja, blijken mij voorgevoelens niet helemaal fout....
Ik was op weg naar huis vanmiddag, werd ik gebeld op mijn mobiel. Majoor Roberti. Hij verzocht mij doch dringend naar de kazerne te komen. Ik denk, ja hallo, ik ben bijna thuis, dus ik vroeg wat is er zo belangrijk dat ik terug moet komen naar de kazerne? Ja en dat was nou net wat hij niet zo klakkeloos over de telefoon wilde vertellen. Ze hadden gebeld uit kabul..... *slik* Ik gelijk in tranen.... ik wist het! Maar het was niet zo ernstig, maar meer kon hij niet zeggen. Dus ik in dikke tranen omgedraait en naar de kazerne gereden, druk malend wat het zou kunnen zijn. Hij zou toch niet.....? 5 minuten later werd ik weer gebeld, de majoor had de overste( commandant in kabul) gesproken en hij vertelde dat Peet zijn been had gebroken met voetvolley .
Pfff, als dat alles is? Klinkt raar, maar je denkt aan mijnen, aanslagen en weet ik veel wat, dan is dit echt een opluchting. Maar de overste wilde mij toch persoonlijk nog spreken... dus ik door tuffen naar de kazerne. Onderweg verder denkend wat het kan zijn, ze laten me toch net helemaal naar de kazerne komen voor dit? Ze kunnen me toch ook thuis bellen? Nee, ik vertrouwde het niet helemaal.
Gelukkig bleek het echt zo te zijn. Alleen wel een heel geclompiseerde breuk. Hij is geopereerd en we moeten maar afwachten hoe het hersteld. Het ziet er nu nog niet heel rooskleurig uit. Het is zijn enkel. De overste heeft mij nog 4 keer weer gebelt voor het laatste nieuws. Het eerste wat Peter riep was: "NEE, niet nu, niet vandaag!!!!"
Om 4 uur belde Peter zelf...... Gelukkig al een heel eind wakker en goed te spreken. Hij komt zondag naar huis, hij moet liggend gevlogen worden en wordt vanuit Köln met ambulance naar Utrecht gebracht en moet daar ook nog blijven. Ik mag gelukkig ook in Utrecht slapen...
Ik voel me heel erg machteloss, ik wil zo graag naar hem toe. Verdorie, 6 maanden stress, onzekerheid, angst.... bijna voorbij..... bijna mijn mannetje veilig thuis..... Je kunt al zo idioot weinig doen en nu al helemaal niets. Ik wil naast hem zitten en hem steunen... Hij wilde zo graag naar huis, kon alleen nog maar over naar huis toe gaan praten... Maar 1 geluk, ik ben mijn nare voorgevoel kwijt, dus ik hoop dat dit het was.....
Moest toch wel beete lachen dat hij alleen zijn voet had gebroken, na wat voor enge dingen je in je hoofd heb gehaald!!! Gelukkig blijft hij weer een hele tijd bij je
Thanks allemaal. Tja, het is wel zuur hoor. Eindelijk na 6 lange maanden mag ie naar huis, moet ie nog langer blijven... Maar goed, ik heb hem net gesproken, hij had niet zo heel erg goed geslapen en toch wel pijn. Ze hebben een schroef/pen erin gezet...
Het is idd erg bizar, zit je daar in een gevaarlijk land, de aanslagen vliegen om je oren, doet ie dit!!! En dat op zijn laatste dag.... Wat een pech.....
Djiezzzzzzzzz wat hebben ze je de stuipen op het lijf gejaagd... Wat zal je geschrokken zijn. En balen zeg dat het nu langer duurt voor je 'm weer ziet. Een half jaar is al zo verrekte lang....
Gelukkig is het dus niks 'ernstigs'. Het had veel erger kunnen zijn, maar toch..... Sterkte met de komende dagen, 't is bijna zondag!!!! Geef 'm maar heeeeel veel Boktknuffels als je 'm weer ziet. En neem er zelf ook eentje, die kan je vast wel gebruiken nu!
O meid wat zou jij bang zijn geweest... Zoals je zelf al zegt, 6 maanden in de stres en dan word je gebeld... Gelukkig is het niet echt iets 'ernstigs' , alhoewel het wel heel vervelend is natuurlijk.
hij vertelde dat Peet zijn been had gebroken met voetvolley .
Ik moest wel even een beetje lachen. Zit je daar in een toch wel gevaarlijke omgeving gebeurd er zoiets. Nou heel veel sterke. Je ziet voorgevoelens zijn vaak goed maar gelukkig viel het allemaal relatief mee.
Ik moest ook wel een beetje lachen.... Het is ook zo suf.
Met peter gaat het redelijk, hij wordt slaperig gehouden en krijgt veel pijnstillers. Hij slaapt veel en daar is hij blij mee, duurt het voor zijn geoel minder lang. Uit nood leest hij nu Baantjer van zijn buurman
Hoelang hij in Utrecht moet blijven is nog niet duidelijk. Ik hoop dat hij maandag gewoon naar huis kan. Ik heb al voorgestelt om een rolstoel mee te nemen en een race-wedstrijd in de V&D te gaan houden.... Je moet toch wel wat leuks doen.... Het is wel zuur hoor, ik was zo blij dat hij weg kon daar, zit ie nog een week langer. Ik wil hem uit dat idiote land hebben.... maar goed, de spanning is nog niet weg. Nog even volhouden. Wat ook niet leuk is, is dat hij niet van een welverdient verlof kan genieten, Hij krijgt er gewoon nog even 3 maanden herstel erbij.... Dat is wel een trap in je rug. Nee, het begint serieus zijn tol te eisen..... Ik kan weinig hebben en loop op mijn laatste druppel....
Als het goed is wordt hij zaterdag al uitgevlogen naar Uzbekistan en dan zondag naar huis. ik hoop het, hoe eerder uit Kabul, hoe beter.... Ik vind het doodeng..... ik hoop dat er niets gebeurd.....
Bedankt voor de lieve woorden..... voel me weer iets beter!!!
Ik weet hoe je je voelt dat je zo graag naar hem toe wilt om gewoon bij hem te zijn. Ik wil nu ook hartstikke graag naar mn ouders toe. Veel sterkte en die paar daagjes zijn zo voorbij!