Mijn ouders zeggen dat ze het begrijpen dat ik echt een speciale band met haar heb,...maar dan denk ik,..als jullie het ECHT begrijpen,...begrijpen jullie dan ook niet dat ik haar wil, en niemand anders,...??
Soms denk ik echt van: had ik haar maar nooit leren kennen,..dan had noch ik , noch zij nu problemen gehad,... maar dan denk ik er altijd bij: ik heb heel vaal van haar geleerd, en zal haar nooit vergeten, en zal nooit vergeten hoe speciaal ze wel niet voor me was,...ook zo'n speciaal paardje zal ik nooit meer tegenkomen, maar ik denk dat er heel veel zijn die nog nooit zo een speciaal paardje hebben tegengekomen,...misschien mag ik me wel gelukkig prijzen dat ik ooit zo'n band heb gehad,...
Maar toch, het idee haar misschien nooit meer te zien, is te eng,.......ik kan niet zonder haar,...
Ik vind het gewoon allemaal te eng,........ Wie kan mij helpen???
Zijn er nog die zoiets SPECIAALS hebben meegemaakt??? Ik vind het gewoon angstaanjagend dat we zo aan elkaar gehecht zijn,...
Wat moet/kan ik doen??? HELP!
groetjes, Esther
Op de rug van een paard,
is de hemel op aard,...