Als ik mijn paard rijd, ben ik ook degene die de werkhouding bepaalt. Ik bepaal de "zwaarte" (of liever: lichtheid) van de aanleuning en ik bepaal waar ik zijn hoofd/hals/neus wil hebben. Ik doe dat, of in mijn geval: streef dat na

Voor mij geldt dat in het longeren dus precies hetzelfde. Als je je paard naar een houding toewerkt zoals jij dat omschrijft, krijg je dan uiteindelijk wel een effectieve "werkhouding"? Krijg je niet dat het paard uiteindelijk toch een houding zoekt die hem het beste past? Paarden zoeken nou eenmaal altijd de weg van de minste weerstand, maar kom je op die manier dan wel door problemen heen? NB: ik gebruik dus geen bijzetteugel maar een rondlopen touwtje (al pak ik daar meestal een ordinaire slofteugel voor, maar het principe is hetzelfde)
Ik denk dat ons "meningsverschil" (zet het met opzet tussen aanhalingstekens) hier op terug gaat, ik rijd mijn paard wsch ook heel anders dan jij doet. Ook in het rijden wil ik mijn paard niet aan elkaar moeten douwen ik wil dat hij van mijn hand en been "af" wil ahw, waardoor hij op eigen benen in (en uit) elkaar schuift. Door hem op die manier te rijden dwing ik hem in feite om op eigen benen te gaan lopen en kan hij nooit steun zoeken op ofwel mijn hand, ofwel mijn been. Met die gedachte doe ik het dus ook aan de longe.