Zoals sommige misschien wel weten, ben ik heel lang bang geweest om te springen ('echt' springen bedoel ik dan, vanaf 1 meter ongeveer). Dat komt omdat ik met mijn vorige pony veel en hoog heb gesprongen en die kreeg toen een peesklap... Ik kon er niets aan doen, maar voelde me toch enorm schuldig e.d.
Ik stond altijd bekend als 'springruiter' en niet als dressuurmiep. Na die blessure veranderde dat dus drastisch.
Sindsdien (2,5 jaar terug) heb ik eigenlijk nooit meer gesprongen. Het laatste half jaar af en toe al weer een paar kruisjes met mijn nieuwe paardje, maar meer eigenlijk niet. Ook omdat het nog een jong paard is, maar vooral omdat ik 'bang' ben voor een blessure. Dat het een jong paard is, is een makkelijk excuus voor mezelf...
Gister had ik me voorgenomen om weer eens 'echt' te gaan springen. (ik heb namelijk 15 sept. een wedstrijd, waar ik B ga springen)
Dus ik naar de springbak gegaan, met mijn oude springzadeltje en lekker wat losspringen. Ging heerlijk! (Tja, Adventure blijkt een hele goede springer te zijn... Ik had nou net gedacht dat ik een dressuurbok had gekocht...)
Dus een klein parcousje opgebouwd van 5 sprongen. Alles op ongeveer 80 cm, een dubbel erin, een oxer, een stijltje met een bezembak, enz.
Nou, dat stelde dus niets voor... Adventure 'doet' het gewoon! Makkie! En mooi dat ie het vond...
Dus ik heb het parcoursje opgehoogd tot 1 meter. (Vooral voor mijzelf, om mijzelf te trainen op de hoogte. Ik ben namelijk te snel bang en voelde nu dat het heel goed ging en dat ik niet bang was).
Met mijn vorige pony was een parcoursje van 1 meter echt een eitje..., maar nu was ik al behoorlijk zenuwwachtig. Toch reed ik wel en viel ik niet stil, het parcoursje gesprongen en het ging weer heerlijk!
Nog een keer gesprongen, en nu lekker kort wenden en wat sneller: Super!!!
Daarna zat ik helemaal te shaken, de adrenaline gierde door mijn lijf! Ik heb het 'gevoel' weer terug van het springen. Ik weet het weer: ik ben en BLIJF springruiter!!!
Dit voelt gewoon gigantisch als een overwinning op mezelf! Ik kan het weer! Wow....
Het enige nadeel was dat ik Adventure geen martingaal om had, en hij had ook veel adrenaline in z'n bloed, dus de terugreis naar huis was ook al shakend... (hahaha, en de mensen maar kijken...)
Maar ja, ik ga het dus zeker weer vaker doen en ik wil er ook weer hoger in komen. Eindelijk ben ik er weer ff 'doorheen'. Zucht...