Aan het begin van dit schooljaar, leerde ik Thom kennen. Ik werd verliefd op hem en hij blijkbaar ook op mij. In de derde week van school kregen we iets. Samen hebben we heel veel meegemaakt. Ruzies, de dood van zijn oma. ruzie met ouders, etc etc etc. Teveel eigenlijk om op te noemen.
Maar de laatste 1,5 maand voelt het fout. Elke keer als hij zei, ik hou van je, zei ik wel, ik ook van jou. Maar het voelde niet zo. Het gevoel voor Thom was weg. Ik heb geprobeerd om hem meer te zien, en toen om hem minder te zien, maar het gevoel kwam niet terug. Over 5 dagen zouden we 9 maanden hebben. Maar net ongeveer 1,5 uur geleden heb ik het uit gemaakt.
Hij had het er zo moeilijk mee, hij moest heel erg huilen, en ik ook. Ik wist dat dit de juiste keuze was, maar het was zo moeilijk om dat tegen hem te zeggen. Hij kon het niet accepteren, bleef naar redenen zoeken en zo, maar die waren er niet, het gevoel was gewoon weg.
Ik voel me nu best wel poedersuiker, hij is weer naar huis, maar hij heeft het er echt kei moeilijk mee. Ik ook hoor, maar ik voel me echt poedersuiker dat ik hem dit aan moet doen.
Ik moest het even van me af schrijven
"Every song has a CODA, a final movement. Whether it fades out or crashes away. Every song ends. Is that any reason not to enjoy the music?"