Geplaatst Ik heb dit vooral voor mezelf geschreven, aangezien ik het weer behoorlijk moeilijk had met de dood van m'n vader..
Mijn vader; 24-10-1959 - 11-08-2005
woensdag 10 augustus 2005:
Papa was naar zijn werk, althans, dat dachten wij..
Mijn zusje was met een vriendin bij mijn opa en oma aan het logeren. (ouders van mijn moeder)
Mijn broer en ik hadden die avond ponyclubles. Na de ponyclubles was ik erg moe en nadat ik Britt verzorgd had ging ik dan ook meteen naar bed, dat was tussen half 10 en 10 uur. Papa zou rond half 10 thuiskomen, aangezien hij langer door zou werken ivm het ophalen van een auto die ochtend voor zijn werk. Hoe laat hij thuis zou komen wist ik niet precies, wel wist ik wat voor soort auto hij zou krijgen, blauw/groen, het soort weet ik verder niet meer..
Maar ik maakte me geen zorgen dat hij om half 10 nog niet thuis was, vroeger was hij bijna standaard een uur later dan hij zei thuis, daar maakten we altijd grapjes over. De volgende ochtend werd ik redelijk vroeg wakker. Vreemd genoeg was het eerste wat ik deed naar m'n zusje's kamer lopen en naar buiten kijken, kijken of die auto, waarover papa verteld had dat hij die zou krijgen, er stond. Maar er stond geen andere auto als onze eigen auto. Wat ik op dat moment dacht weet ik nog wel, namelijk; Wat een banketstaaf, hij heeft wéér tegen ons gelogen! Waarom weet ik niet, maar daarna ben ik weer in bed gaan liggen en ben weer in slaap gevallen. Daarna werd ik niet al te vroeg wakker, het was tussen half 10 en 11 uur ergens geloof ik, zeker weten doe ik het niet. Toevallig kwam mijn broer net mijn kamer binnen op het moment dat ik op wilde gaan staan. Ik vroeg, zoals wel vaker, totaal niet meer denkend aan die auto; "Waar zijn papa en mama?" waarop mijn broer antwoordde: "Heb je het nog niet gehoord dan?" ik vroeg; "Wat nog niet gehoord?" "Papa is gisteravond niet thuisgekomen.." Ik was verbijsterd, wat ik daarna verder nog heb gezegd weet ik niet precies meer, ik was op dat moment in ieder geval aardig rustig. Wel weet ik nog dat ik aan mijn broer heb gevraagd waar mijn moeder dan was. Die was beneden, en er waren ook politiemensen beneden wist mijn broer te vertellen. Daarna vertrok mijn broer weer uit mijn kamer en het eerste wat ik deed was een vriendin, waare ik die dag heen zou gaan, smsen dat ik niet kwam. Ze smste terug of ik dan toch naar een andere vriendin ging (daar zou ik eerst misschien heengaan). Ik smste terug dat het daar niet aan lag, dat het helaas iets heel anders was. Vervolgens smste ze me wat er dan was, ik vroeg of ze even op msn kon komen. Allemaal mensen begonnen tegen me te praten op msn, maar ik meldde ze dat ik niet aanspreekbaar was, wat ook al in mijn msnnaam stond.. Die vriendin kwam online en ik vertelde dat mijn vader vermist was. Ze was helemaal verbijsterd. (ze kende mijn vader ook erg goed, en haar ouders ook) Ze vroeg nog of ze het aan haar ouders mocht vertellen, wat ik geantwoord heb weet ik niet meer.. Daarna heb ik msn weer afgesloten, heb me omgekleed en ben naar beneden gelopen, waar mijn moeder huilend aan de keukentafel zat, met een aantal formulieren voor zich. De politiemensen waren net weg. Mama vertelde dat dat al de 2e keer was geweest dat de politie er was. 's Nachts waren ze ookal geweest. Eind van de middag zouden ze weer langskomen, ze zouden eerst kijken of er ergens een melding of iets dergelijks was. Binnen 24 uur van vermissing van een volwassene gaan ze niet zoeken als er geen problemen of iets dergelijks met deze persoon zijn. Mama heeft vanaf toen veel mensen gebeld of papa daar misschien was, maar hij was nergens. Inmiddels waren mijn opa en oma (ouders van m'n vader) naar ons toegekomen. Mijn opa hielp mijn moeder met het invullen van de vermissingspapieren. Mama zocht ook nog een duidelijkere foto van papa op, dat was niet erg makkelijk, aangezien mijn vader meestal de foto's maakte, dat vond hij leuk. Uiteindelijk had mijn moeder dan toch een foto gevonden, een foto van ons vijven, een aantal jaren terug, op vakantie in de Franse Alpen. Ergens in de middag gingen mijn opa en oma weer naar huis. Mijn andere opa en oma waren intussen ingelicht, mijn zusje en die vriendin die mee was logeren niet, dat leek mijn moeder verstandiger op dat moment. Ook het wadloopcentrum was gebeld (mijn vader was wadloopgids). Hij hield van water, dus het kon zijn dat hij daar was, om uit te waaien, maar nee, ook daar was hij niet.. Het liep al tegen de avond, maar de politie was nog steeds niet langsgekomen. Geduren de hele dag heb ik wat gesmst met die vriendin waar ik heen zou gaan, andere vriendinnen wisten van niks, en dat wilde ik op dat moment ook niet. Ik besloot even met Britt te gaan rijden in de wei, even afleiding, even niet huilen, even niet stil zitten en niks doen behalve mezelf gek maken. Ik meldde m'n moeder en m'n broer dat ik in de wei ging rijden, dat was goed. Ik ging naar buiten, poetste Britt uitbundig, zadelde haar op en liep net met haar naar de wei, het was iets voor zeven. Toen kwamen mijn broer en een politieagend eraangelopen, de politieagent vroeg of ik even mee naar binnen wilde komen, hij had niet zulk goed nieuws.. Ik weet nog dat mijn broer Britt wilde gaan afzadelen, dat mocht niet van mij. "Ik ga straks nog wel even rijden denk ik." Halster om Britt's hoofdstel heengedaan en haar weer vastgezet achter de schuur en mee naar binnen gelopen met m'n broer en de politieagent, zonder iets te zeggen met zijn 3en naar de kamer gelopen, waar mijn moeder huilend op de bank zat met daarnaast een politieagente. Mijn moeder m'n broer waren al op de hoogte gebracht, ik had de politieauto niet aan horen - en niet aan zien komen, ook de politieagenten had ik toen nog niet gezien. Ik had het te druk met Britt.. Maar dus eenmaal in de kamer vroeg mijn moeder me huilend of ik het al gehoord had, ik schudde met tranen in mijn ogen van niet. "Papa heeft zichzelf opgehangen.." Ik ging naast mijn moeder op de bank zitten en begon heel hard te huilen, aan de andere kant van mijn moeder zat inmiddels mijn broer. Huilend vroeg ik waar papa zichzelf dan had opgehangen, 1 van de politieagenten vertelde me dat hij zich bij de volkstuintjes had opgehangen, dat is heel dicht bij onze ponyclub. Direct naast de volkstuintjes ligt een weiland, daar rijden we in de zomer meestal met de ponyclublessen. (daar ben ik overigens al wel weer meerdere keren geweest) Daarna de ouders van mijn vader gebeld, weet niet meer of mijn moeder dat heeft gedaan of dat de politieagenten dat toen hebben gedaan. Daarna werd ook de rest van de familie gebeld, eerst de oudste broer van mijn moeder. Mama vroeg hem of hij naar opa en oma wilde gaan en het opa, oma, mijn zusje en die vriendin wilde vertellen en ze daarna hierheen wilde brengen, dat zou hij doen. De rest van de familie was inmiddels ook gebeld en de politie was naar de buren geweest om het te vertellen, daar waren op dat moment toevallig aardig veel mensen. (zoons, dochter + vriendinnen etc) Die kwamen eigenlijk meteen met de agent mee naar ons huis, een poos samen gehuild. Britt toen afgezadeld en weer in de wei gezet. De politieagenten hadden beloofd te blijven tot de familie er zou zijn. Ondertussen smste ik die vriendin waar ik heen zou gaan of ze online kon komen. Ze wilde heel graag, maar mocht niet weg van haar ouders. (ze was op visite bij hun buren) Niet veel later mocht ze weg en smste ze me dat ze online kwam. Ik ging naar m'n kamer en meldde me ook aan op msn. Ik vertelde haar dat papa zelfmoord had gepleegd, ze kon het niet geloven, ikzelf ook niet eigenlijk. Niet mijn vrolijke, spontane, behulpzame vader, niet hij.. maar toch was het echt zo. Ze vertelde het aan haar ouders, haar moeder is tevens bestuurslid van de ponyclub, evenals mijn moeder. Haar ouders konden het niet geloven, maar ze wist ze te overtuigen dat het echt zo was. Ze vertelde me later dat ze toen een tijd met haar moeder heeft gehuild. (mijn vader kwam daar behoorlijk vaak, goede vrienden van ons, als er (weer) iets met de computers was kwam mijn vader daar altijd om ze te maken..) Iets daarna kwam een meisje van de ponyclub online. "Er is een lijk gevonden bij de ponyclub
!"Dat deed pijn, er wordt gesproken over een lijk.. terwijl het m'n bloedeigen vader is, naja, was.. Ik heb haar toen verteld dat het papa was, dat lijk, ook zij kon het niet geloven, niemand kon het eigenlijk geloven.. Na dat gesprek heb ik in mn msnnaam iets gezet van; "R.I.P. papa.. 
" waarop ontzettend veel mensen tegen me begonnen te praten. Toen ik het aan die mensen zo ongeveer verteld had zette ik m'n msnstatus op afwezig en ging weer naar beneden. Iets later kwamen mijn oom, opa, oma en zusje aan, weer heel hard huilen natuurlijk. Mijn zusje had de spanning die hele dag niet meegemaakt, het eerste wat zij te horen kreeg was dat papa zelfmoord had gepleegd, en op dat moment was ze dus ook nog niet eens thuis. Die vriendin die mee was hadden ze thuis afgezet, haar ouders waren ook al gebeld. Die avond kwamen de dominee en de dokter ook nog langs. Van de dokter kregen we slaappillen, voor als we niet konden slapen. Mijn oom ging die avond weer naar huis, mijn opa en oma bleven bij ons slapen. Rond half 12 (geloof ik) ging ik nog even op msn. Toevallig kwam net een goede vriendin van me online, die het nare nieuws nog niet had gehoord. Ik vertelde het haar, en vroeg of ze het ook tegen 2 andere vriendinnen van me wilde vertellen. (die rijden bij dezelfde ponyclub als zij). Ze schrok heel erg van het nieuws. Ze zou me de dag daarop bellen en ze zou het tegen die 2 andere vriendinnen zeggen. Daarna sloot ik msn af, ging naar beneden, poetste mijn tanden, wenste iedereen weltrusten, nam een slaaptablet en ging in bed liggen. Eerst nog een tijd liggen huilen, toen in slaap gevallen. De volgende ochtend al redelijk vroeg weer wakker. 's Ochtends een begrafenisondernemer uit moeten kiezen met z'n 4en en die gebeld. (iets waar je dan totaal niet op zit te wachten) Daarna kwam de begrafenisondernemer dan, met zijn 4en een kaart uitgezocht met op de achtergrond de zee, omdat we dat zo goed bij papa vonden passen. Toen moest er ook voor de bovenkant van de kaart een tekst uitgezocht worden. Deze tekst werd; 'Een zwaai, en nog meer herinneringen, aan onze Jeroen, die voor altijd afscheid nam..' Deze tekst omdat mijn moeder hem 's ochtends naar de trein had gebracht en hem daar nog had uitgezwaaid, dat was de laatste keer dat ze hem (levend) zag. Ook moest er een kist worden uitgezocht en een bloemstuk voor op de kist. Nou, op dat moment heb je echt geen zin om al die dingen uit te zoeken, die dingen kunnen je op dat moment echt gestolen worden. Mijn moeder vroeg ook aan de begrafenisondernemer of ze al bij papa kon/mocht gaan kijken. Dat mocht, maar werd afgeraden, dat hebben we dus ook niet gedaan op dat moment. Ondertussen was zo ongeveer de hele familie bij ons thuis toen de begrafenisondernemer weg was. Ze gingen allemaal maar iets doen in huis, ik ging naar boven, ik werd er gek van, ik wilde gewoon even rust.. Maar toen liep iedereen ineens ook boven, toen ben ik naar de wei gegaan, naar Britt.. Even rust, even uithuilen, mama was ondertussen even naar de buren gegaan. 's Middags rond een uur of 3 mochten we bij papa gaan kijken. Eerst is mama wezen kijken, toen mijn broer, zusje en ik erbij en vervolgens de rest van de familie. Daarna zijn we weer naar huis gegaan, de rest van de familie vertrok ook weer naar huis. 's Avonds belde die vriendin nog, zij was de eerste aan wie ik het verhaal echt vertelde, niet via msn. Ik moest wel huilen, maar was achteraf blij dat ik het in ieder geval verteld had, het luchtte op. In de dagen die volgden kwamen veel mensen langs; de dominee, de dokter, familie, vrienden, kennissen, mensen uit de buurt, mensen van school, mensen van de muziekschool (mijn vader was daar voorzitter van) Ook gingen we elke dag naar het rouwcentrum, naar papa, de buurman bracht ons steeds, mijn moeder wilde nog niet weer autorijden.. In de dagen tot de begrafenis heb ik niet veel gedaan, ik ben wel vaak naar Britt geweest, dat maakte me rustig. Op de dag van de begrafenis zijn we 's ochtends nog naar het rouwcentrum geweest, om zo goed als definitief afscheid te nemen, zodat we dat niet bij de kerk hoefden te doen. Nog even thuis geweest, omgekleed en toen op weg naar de kerk gegaan. Toen iedereen eenmaal in de kerk zat, naja, niet iedereen paste in de kerk, er waren zóveel mensen, hebben we met zijn 4en en de begrafenisondernemer de kist voorgoed gesloten. Vervolgens hebben we met zijn 4en de kist de kerk ingereden, ondertussen klonk 'yellow lemon tree' van Fool's garden, een liedje dat mijn vader mooi vond en niet lang tevoren had gedownload. Bij hoe hij zich gevoeld moest hebben pas het liedje heel goed.. Voorin de kerk stonden heel veel bloemen, en ook de 3 voorwerpen, die we van de dominee uit moesten zoeken, 3 dingen die bij papa pasten.. We hadden gekozen voor zijn wadloopstok, wadlopen was echt zijn hobby, zijn gereedschapskist, hij knutselde graag digen met oa hout, en de voorzittershamer, hij was betrokken bij veel verenigingen. Het was een mooie dienst, iedereen was onder de indruk. Na de dienst zijn we naar de begraafplaats gelopen. Mijn 4 ooms, mijn broer en ik hebben de kist naar het graf gedragen. Bij het graf werden nog enkele mooie woorden uitgesproken en iedereen nam voor de állerlaatste keer afscheid. Eenmaal terug bij de kerk werden we gecondoleerd door iedereen. Aan het eind van de middag weer naar huis, wat voelde dat raar zeg..
Het was vanaf toen nog zo'n 2 weken voor de school weer begon. Voor aanvang van het nieuwe schooljaar hadden we al wel gesprekken met de coordinatoren gehad. In die 2 weken heb ik veel steun gehad aan vrienden en vriendinnen, aan alle kaartjes die we kregen, en vooral aan Britt. Voelde ik me niet goed, dan ging ik naar Britt, meestal een buitenrit maken, cross langs de dijk of door het bos, even de problemen vergetend en genietend van het samen zijn met mijn pony, dat geweldige beestje! Toen het schooljaar weer begon hebben we alles gewoon vanaf het begin meegedaan. Dat is nu alweer bijna een jaar geleden en we zijn alledrie over!
Soms zijn er nog wel moeilijke dagen, maar dan vind ik steun bij vriendinnen en/of Britt.
Het verhaal is wel erg lang geworden merk ik, maar het heeft me goed gedaan het te schrijven. Ik was trouwens 14 toen ik mijn vader verloor.
Hierbij wil ik ook een aantal mensen bedanken:
_Rianne_, Kiieek, Mevroutjj, Nikki_ & _Lisanne_ @ bokt,
andere bokkers waar ik veel steun aan heb gehad rond de dood van mijn vader en nog wat mensen die niet op bokt zitten
