Moderators: Mjetterd, Dani, ynskek, Ladybird, xingridx, Polly, Hanmar
greetje schreef:Amy als de ruzie een beetje tussen jullie over is en de lucht een beetje geklaard moet je eens met je moeder om de tafel gaan zitten. Stort je hart eens bij haar uit, vertel haar dat jij denkt dat ze niet van je houd etc. Ik denk dat er een beetje onbegrip tussen jullie zit. Zo'n gesprek kan heel verhelderend zijn voor beide partijen maar dan moet je je moeder ook de kans geven om haar grieven naar voren te brengen. Kan me niet voorstellen dat je moeder niet van je houd dus misschien is zij ook wel heel blij met zo'n gesprek.
Chrissie schreef:als het echt niet werkt zou je naar familie lid kunnen gaan en daar de situatie uitleggen, maar daar zal je moeder vast niet blij mee zijn
AmyII"]
Alles wat verkeerd gaat, is mijn schuld. Erg goed voor mijn zelfvertrouwen.
..
[/quote]
dit herken ik. Alles is altijd mijn schuld, maar zo is mijn moeder niet alleen tegen mij maar ook tegen mijn zus. Mijn zus zei ooit tegen mij: "als je op een dag ooit kanker krijgt, zou ze nog in staat zijn om te beweren dat het jouw schuld is!". Zelfs als mijn moeder precies weet hoe een situatie in elkaar zit, zal ze nog beweren dat het mijn schuld is.
en inderdaad.................... zelfvertrouwen heb ik niet veel en ik verwacht ook nooit back up van haar. Gelukkig heb ik nu een vriend die WEL voor mij opkomt i.p.v. voor andere mensen.
[quote="Barb"]
[quote="greetje schreef:Amy als de ruzie een beetje tussen jullie over is en de lucht een beetje geklaard moet je eens met je moeder om de tafel gaan zitten. Stort je hart eens bij haar uit, vertel haar dat jij denkt dat ze niet van je houd etc. Ik denk dat er een beetje onbegrip tussen jullie zit. Zo'n gesprek kan heel verhelderend zijn voor beide partijen maar dan moet je je moeder ook de kans geven om haar grieven naar voren te brengen. Kan me niet voorstellen dat je moeder niet van je houd dus misschien is zij ook wel heel blij met zo'n gesprek.
AmyII schreef:Ik heb eht al zovaak geprobeert, met mijn moeder te praten, maar altijd draait zo'n gesprek uit op ruzie. Af en toe durf ik gewoon niks meer te zeggen, en ik ben iemand die niet snel op iemand af durft te stappen, en sorry zegt. Zo ben ik niet, dat kan ik niet.
Als ik een gesprek begin, doet ze eerst heel meelevend, en eigenlijk moeten we daar al stoppen, maar we praten verder. Dan begind ze te vinden dat ik me aanstel, word zij driftig, ik driftig = ruzie. Dat is onze formule van een gesprek bij ons thuis. Af en toe ben ik radeloos, en ga ik gewoon alleen op mijn kamer zitten met harde muziek aan. Even helemaal alleen...