Nou is Pablo bijna beter, ik ben bijna helemaal genezen en nou is oma afgelopen zaterdag in het ziekenhuis opgenomen. Mag het effe wat minder, ik moet ook nu nog afstuderen hoor! Oma is de oma van mijn vriend maar ik zie haar eigenlijk ook een beetje als mijn oma aangezien ik zelf geen oma heb en deze oma lekker dichtbij woon en we haar dus ook vaak zien. En het is een aardige oma, dat is ook belangrijk natuurlijk.
Ze heeft waarschijnlijk niets ernstigs maar het is dus wel ernstig genoeg om haar op te nemen. Haar darmen zijn om onduidelijke reden gestopt met werken en nu blijft alles dus binnen zitten en is haar buik keihard. En daar voelt ze zich natuurlijk keiberoerd van, het duurt al 12 dagen, ze is al een paar keer naar de dokter geweest en steeds medicijnen gehad maar die hielpen niet dus nu wou de dokter haar niet langer thuis hebben. Vandaag gaan ze onderzoeken doen dus ik hoop dat ze wat vinden. Oma is zelf heel bang dat ze nooit meer uit het ziekenhuis komt (ze is 76, ze probeert wel niet negatief te denken maar ze is gewoon bang en opa moet telkens huilen omdat hij bang is dat hij oma kwijt raakt. En de tekkel werkt ook niet mee want Waldi wil niet meer eten sinds oma in het ziekenhuis ligt. Ik ga er wel van uit dat het allemaal meevalt en ze zo weer thuis is maar ik baal er wel van.
Heb ik net een oma en ook nog een lieve oma (mijn oma's leefden niet meer toen ik geboren werd dus ik heb ze nooit gehad)en dan ligt ze nu in het ziekenhuis.
Maar ja, het zal heus wel goed gaan hoop ik maar. Maar dan maak ik me ook zorgen over opa omdat hij zo zit te snikken en dan kan je niks doen, ik zou oma mee willen nemen en hupsakee beter en ze leven nog 100 jaar etc etc. Maar zo werkt het dus niet.