Geplaatst Wordt echt gek van al het gepiep en gemauw en onbegrip.
Zoals veel van jullie wel in eerdere topics gelezen hebben, o.a.
[AM] Voel me alsof ik gek ben.... *dokter* en [AM] Wat lief!!! *huil* Er wordt aan me gedacht! , heb ik last van een tot nu toe onverklaarde vermoeidheid, waarmee ik ook een tijdje in de ziektewet heb gelopen. Naast die vermoeidheid had ik wel meerdere klachten (hoofdpijn, duizeligheid, vermoeide spieren en pijnlijke gewrichten, vergeetachtigheid, slecht geheugen, ineens dingen kwijt zijn enz enz.).
Ben meerdere malen bij de dokter geweest, twee keer een bloedonderzoek gehad en alles wat die vermoeidheid kon verklaren werd niet in mijn bloed gevonden.
De dokter schuift het dus op "Het kan niets lichamelijks zijn, als het niet in je bloed aan te tonen is, dus moet het wel geestelijk zijn...." Ik heb dat in het begin een beetje afgewimpeld, maar ja, ik kwam gewoon niet verder, het bleef maar hetzelfde. Hoeveel ik ook rustte en hoe weinig ik ook deed. Ik heb dus maar tegen mezelf gezegd dat ik het dan maar moest proberen om te zien of er wel iets geestelijks aangewezen kon worden. Ik heb mezelf dus op de wachtlijst bij een psycholoog laten zetten, in de mom van 'baat het niet, schaadt het niet'.... Hoop ik.
Ik weet dat het allemaal is begonnen, hetzij in mindere mate, toen ik een poos een wrak was, echt NIET goed in mijn vel zat. Ikzelf voelde me toen al een tijdje niet zo goed en een x-aantal mensen om me heen hadden problemen en ik ben nou eenmaal iemand die iedereen helpen wil alles op te lossen. Heb toendertijd heel wat mensen geholpen door te luisteren en te praten, maar op een gegeven moment kon ik het zelf niet meer, ik trok het me teveel aan en ging zelf alsmaar slechter.
Ik heb toen echt een tijd voor mezelf genomen en ik kwam er redelijk bovenop. Het stomme is
, dat ik echt geen idee meer heb van wat er toen gebeurd is, verdrongen of vergeten? 
Ik hoop toch dat ik met behulp van die psycholoog nog wat op kan lossen, er zijn misschien dingen die ik niet verwerkt heb, of waarmee ik geen voldoening heb, die ik toch op de een of andere manier nog uit de weg kan ruimen. Duimen jullie voor mij dat ik eruit kom en eindelijk eens van die rot'ziekte' af kan komen? Het doet zoveel pijn dat mensen niet begrijpen dat je iets niet kunt, of even voor jezelf kiest. Mensen die me zien, weten vaak ook niet wat ik heb. En mijn ouders, die denken dat ik het verzin. Er kan niets met me wezen, wat heb ik nou meegemaakt? (Ik ga ze maar niet vertellen wat ze niet weten, maakt het er alleen erger op...) Juist mijn ouders, van wie ik steun wil, liefde wil ontvangen, lieve woorden als ik niet meer kan. Ze snappen het niet. Ik dacht in het begin dat ze zich erbij neergelegd hadden, maar dat bleek valse hoop. Ik krijg de hele dag dingen naar mijn hoofd en het minste of geringste levert ruzie op. *weer een deuk in mijn zieltje*
Begrijp me niet verkeerd, ik ben stapelgek op mijn ouders!
Maar ze zijn al steeds niet te genieten, vooral mijn vader niet. Die is een tijd overspannen geweest door zijn werk (een KAA UU TEE-bouw, hij is uitvoerder en werkelijkwaar alles liep in de soep) en is daar nooit van uitgerust. Bovendien worden mijn ouders hoorndol van mijn opa en oma, die bij ons in wonen nu. Die hebben werkelijk waar ALTIJD wat te zeuren! Is het niet ruzie tussen hen twee, dan gaat het wel om geld, pap en mam, of mijn broertje en ik. Wat voorbeelden:Pap heeft pasgeleden een grasmaaitractortje en een nieuwe menkar gekocht, zodat hij vast een basis kan leggen in het tweespanrijden, hartstikke leuk. Opa merkt dus heel banketstaaf op: "Goh, ik wist niet dat je zoveel geld had Hans..." terwijl ze zelf het geld wat ze verdiend hebben aan het verkopen van hun huis aan ons, wat echt NIET weinig was, wegbatsen. Als je ziet wat die per week aanslepen....
En dan vinden ze het raar dat ze steeds tekort hebben! Dus moet er weer begonnen worden over een of andere rente waar opa meent recht op te hebben, terwijl die rente niet door ons betaald hoeft te worden e.d. 
Hij kan het echt niet hebben dat wij af en toe wat dingen kopen 'om het leven leuk te maken' en om ons nieuwe huis en grond bij te kunnen houden naast hobby's en werk.Mijn ouders zijn echt heel veel, zo goed als elke avond en zaterdags om het huis en in het huis bezig met vanalles en nog wat, wat nog gedaan moet worden. Je kunt het zo gek niet bedenken, mijn ouders doen het zelf. Als mijn ouders dan eens een avondje weggaan of gaan mennen ofzo, dan loopt opa meteen te zeuren dat ze beter in de tuin kunnen gaan werken o.i.d.
PARDON? Mogen mijn ouders ook nog eens eventjes NIETS doen? Blijkbaar niet.Heeft opa dan eens om het huis de boel geharkt en zeggen ze er niets van dat 'ie "hard" gewerkt heeft en dat het er netjes uitziet, dan komt oma ze persoonlijk halen om het even te komen zeggen. Maar denk maar niet dat 'ie pap eens een complimentje geeft als 'ie het zoveelste klusje heeft gedaan, terwijl 'ie doodmoe uit zijn werk kwam.
En als pap dan eens zijn oom, die naast ons woont, gaat helpen maaien of ploegen, is het ook niet goed. Terwijl pap dat geweldig vindt om te doen en we mogen altijd spullen van ome Henk lenen, dus doen we ook eens iets terug. Nope, die tijd kan beter besteed worden aan ONS huis.
Dan menen opa en oma zich ook te moeten bemoeien met Danny en mij. Als Danny eens uitslaapt tot een uur of elf, krijgen mijn ouders dat te horen, want 'hij lag de hele ochtend in zijn nest te rotten'. Van mij kunnen ze daar niet veel van zeggen, want ik ben er elke dag voor acht uur wel uit. Maar ja, omdat ik al snel weer moe ben, zit ik veel achter de pc en zullen ze daar ook wel over klagen. Ik moet van pap horen dat ik de wei uit moet mesten, dat heeft opa dan weer gezegd bijv. En ik heb dan zoiets van 'dikke neus' , ik doe het wel als het MIJ uitkomt. Ik heb vanmorgen ook de wei uitgemest, heb nu erg zere vingers en armen, denk maar niet dat iemand opmerkt 'Fijn dat je het even hebt gedaan!'
Waren de paarden een paar dagen niet naar buiten geweest omdat de wei te nat was.... Ik had dus mijn paarden en de anderen die daar altijd bijstaan, een poosje in de wei gehad. Komt oma naar me toe terwijl ik de paarden allemaal afverzorgd had en binnen zat uit te rusten van mijn werk e.d. dat ik opa maar even moest helpen de hengst buiten zetten, want die was nog niet buitengeweest. PARDON AGAIN? Ik dus met een kop van 'ik kijk vooral niet boos en zeg nog meer vooral niks om maar vooral voor de derde maal niet op mijn kop te krijgen' naar de stal om Nimm buiten te zetten. (Het was al tegen de avond en ik was absoluut niet van plan geweest hem die dag nog buiten te doen, hij kon de volgende ochtend meteen...)Was opa daar dus niet te bekennen, die zat lekker binnen te paffen en ijs te vreten (zijn hobby's tegenwoordig) zullen we maar denken. Hij laat mij liever alles opknappen, dan dat 'ie zelf nog wat doet met de paarden. Hallo zeg, dat was de afspraak dus niet.
Verder denken ze dat het werken me makkelijk afgaat. Ik werk nu 13 uur per week om het op te bouwen en ik kan vertellen dat het zwaar tegenvalt. Hoe vaak ik niet aan moet horen 'Ben je moe? Ik zie het aan je...' 'Je ziet heel erg wit.' of juist 'Je hebt een hele rooie kop (van vermoeidheid).' Vaak gaat het in het begin moeizaam, als ik er in ben wat beter, maar aan het eind kan ik bijna niet meer. Gaat die dweil van een bedrijfsleider me nog achterlijk inplannen ook. Nou dus niet dat ik dat neem en mooi wat verander. Ik dacht dat 'ie het wel doorhad na veel uitleg van mijn kant, maar nee dus. Hij plant wat hem uitkomt. Vorige week vrijdagavond moest ik de boel regelen daar. Meneer ging fijn naar huis en liet een waslijst achter wat gebeuren moest. Ik had geen idee van de hoeveelheid die dat was, maar daar kwam ik nog wel achter!
Dat doe ik ook niet meer dus. Heb daar alleen nog rondgelopen op wilskracht.Ik ging weg toen het goedging en kwam terug in een puinzooi, gelukkig lijkt het iets op te knappen.
Mam pas zeuren dat ik ander werk moet gaan zoeken of een opleiding o.i.d. Alsof ik dat nu aankan? Kon mijn broertje al geeneens een Economie opgave uitleggen voor zijn examen, terwijl ik altijd juist uitblink in dat soort dingen. Dan voel je je dom!
Zo is er momenteel veel uit mijn hoofd weg wat ik dolgraag terug wil. Ik hoop dat mijn tijd weer komt! Ben hard bezig een opleiding te vinden om straks een ander baantje te kunnen nemen en daarnaast een andere studie op te pakken (thuisstudies). Gaat allemaal wel lukken, daar heb ik vertrouwen in. Ik hoop echt hieruit te komen, want zo gaat het niet lang meer. Het gezeur dat ik hele dagen niets doe (valt best mee, maar goed, in hun ogen....
), ik hoop dat ik snel een lichtje zie schijnen 
, zodat ik verder kan. Ik met mezelf, met mijn ouders en ik met Syph, want ook hij gaat niet goed en zo is ook onze relatie heel zwaar. Ik ben het iig spuug- en spuugzat allemaal. Ik wil weer leven, verder gaan als het meisje dat me aankijkt vanaf mijn slaapkamermuur, haar wil ik weer zijn!Ik ben zelfs weer begonnen met het schrijven van enkele gedichten, echt in vorm ben ik nog niet, maar goed. Hier een oud gedicht van mij, wat wel een beetje aansluit bij hoe ik me voel nu.
5-1-2002
ONBESCHRIJFLIJK
Waarom
probeer ik iets dat zo
zo onomschrijflijk is,
te omschrijven?
Waar begin ik aan,
als ik toch al weet
dat ik dat niet kan.
Boven mijn machten.
Hoe zal ik ooit kunnen omschrijven
hoe ik me voel,
nu.
Onmogelijk.
Waarom
probeer ik het uit te leggen,
op papier te zetten,
als ik niet weet hoe?
Als ik toch al weet
dat het tevergeefs zal zijn.
Brengt het me voldoening?
Het idee niet nutteloos te zijn?
Toch nog iets te kunnen,
wat anderen niet lukt?
Ik weet het,
het zal me niet lukken,
onomschrijflijk als gevoelens zijn.
Onomschrijfbaar moeilijk.
Kan niet vertellen,
uitleggen hoe ik me voel
op dit moment.
Volkomen leeg in mijn hoofd.
Machteloos staand tegenover alles dat me overkomt.
Zonder ergens enige waarde aan toe te voegen.
Heel erg waardeloos.
Ik wil zo graag,
maar kan niks doen.
Bovennatuurlijk,
en ik maar
een mens.
Voel me zo alleen,
niet geaccepteerd,
respect is ver te zoeken.
In het openbaar
bekogeld met aardse dingen.
Gebonden,
weerloos.
Het doet zo’n pijn als de overmacht
weer eens te groot voor me is.
Ik kan niks meer dan alles
over me heen laten komen,
huilen uit onmacht,
mijn gevoelens
waardeloos te zijn,
onbeschreven laten
tot ik er wel woorden voor heb
en mijn machteloze gevoelens omschrijfbaar worden.
IvR
Maar genoeg geklaagd, er zijn ook nog dingen LEUK!
De paarden gaan echt super. Jurga pakt alles super op, priveles van janna gaat echt lekker, ook al put het me gigantisch uit. Ze gaat er als het goed is donderdag zelf even op. heb al erg veel zin in mijn eerste wedstridj, hopen dat die doorgaat.
Voice groeit nog steeds lekker door, nu ook meer in de breedte. Echt waar, je zou er zo opklimmen. }>
Wencke die wordt ook groot, eigenwijze stuiter dat 'ie is. Met recht een broer van zijn zus! Die vertel je niet zomaar iets....
Ik maak deze week veel buitenritten met Jurres, heerlijk nu in het bos. Vaak rijd ik 's morgens al en ga ik 's avonds nog een keertje stappen met mijn stalgenote en Pony. Leverde gister een hilarisch tafereeltje op
. OF we moesten door een megagrote plas met aan weerszijden een naar hek van gaas en prikkeldraad OF we moesten onder een boom met een grote loshangende tak door. Werd dus het tweede. Ik dus proberen of die tak er niet afkon, want dikke Sjur (die lijkt wel drachtig door haar grasbuik, erg huil... 
) paste er niet door. Maaike dus aanmoedigen en ik aan die tak sjorren, die dus niet losliet. Ik zag mezelf al als Pippi langkous op Jur haar rug staan 
. Maar goed, tak ging niet los, dus ik van Jur en eronderdoor en Maaike snel Pon erachteraan poten voor ze in de stress zou schieten. Stelletje dozen. 
Maar goed, paarden gaan dus toppie! Ik zal snel weer eens pics schieten voor de baby net zo groot is als zijn zus.
Verder heb ik een autootje gekocht. Was het niet van plan, maar hij kwam me op zijn weg en we hebben hem gister van kermistent omgebouwd tot scheurijzer.
Dus ik kan eens wat vaker bij iemand langskomen! }> Rijden gaat nog wat moeizaam af en toe, maar we komen er wel! (lees: ik schaam me dood, ik reed zo super in die lesauto en nu voel ik me een losgeslagen idioot!) Komt allemaal goed.Ik ga het hierbij laten. Is dit nou weer iets dat onder de noemer SuperJurga Story valt?
[/i] 
Hoe diep het dal nu ook lijkt, je klimt er wel uit hoor, dat weet ik zeker! 
. 
