Geplaatst 
Ik rij nu een jaar op een stal met friezen, op dezelfde stal waar mijn paardjes ook staan. Maar voor mijn gevoel doe ik nooit wat goed.
Ik heb voor dat ik daar kwam altijd goed kunnen rijden, heb veel wedstrijden gereden, lessen gehad, heb paarden voor anderen gereden/beleerd/uitgebracht op wedstrijden, altijd veel plezier in het rijden gehad. Kreeg daar altijd complimenten van de eigenaar, dat de paarden altijd zo goed bij mij liepen, daar was ik ook altijd erg trots op en ging met plezier naar stal toe. 
Daar ben ik gestopt omdat ik teveel paarden te rijden kreeg en ik elke dag moest rijden. Maar dat was niet te combineren met mijn studie. Ik ben later gestopt met de studie en koos er een dichterbij, omdat ik toch graag weer met paarden bezig wou, ik kocht een jaarling en zo kwam ik op mijn huidige stal. Bij de friezen was het in het begin ook altijd leuk, maar het werd steeds minder. Als ik mijn mening over het rijden gaf op stal, kreeg ik altijd een weerwoord van anderen. Nee, dat moet zo en zo, nee want dat is niet goed, blablabla.Ik hoorde via via dat ik bang was om te longeren, dit sloeg helemaal nergens op. En nog meer van dat soort dingen, ik weet niet wat het is, jalouzie misschien? Ik heb ook wel leuk gereden, maar altijd kreeg ik het gevoel alsof ik de slechtste ruiter was op stal. Een paar maanden later kocht ik mijn 2e appaloosa, weer kreeg ik van alle kanten te horen, ja wat moet je nou met een 2e paard, je kan er toch niet op rijden, je moet veels te lang wachten, wat moet je nou met een pony e.d. Ik trok me er niks van aan, ik was er heel erg blij mee en trok me niks van anderen aan. Ik ben niet zo'n prater, en door al dat misschien onbedoelde gekleineer (misschien zijn die mensen wel zo? dacht ik) werd dat steeds minder. Ik durf niks meer te zeggen, niet meer mijn mening te geven. Daarbij komt dat mijn jongste pony vaak ontsnapt de laatste tijd. Ook weer gemopper gehad, weer van anderen horen ja poedersuiker dit poedersuiker dat. Maar wat kan ik er aan doen? Vragen of de omheining verbeterd wordt? Dit durf ik niet. Het is helemaal geen rare vraag, zal er ook geen boos antwoord op krijgen, maar ik durfde het niet. Ik ben zelf wel heel boos geweest om alles, wou mijn paarden bijna ergens anders neerzetten, gewoon om van al dat gezeik af te zijn. Laatst hoorde ik weer via via dat ik bang zou zijn om te rijden
ja zo praten ze je wel wat aan ja. Ik ben niet bang, ja tuurlijk is het spannend om een paard te beleren, je weet nooit wat er gebeurd. Als ik bang zou zijn, zou ik wel thuis hard onder de dekens kruipen en niet komen als ik moest beleren. Nu gaat het de laatste tijd ook veel anders met beleren, eerder deden we het op ons gemak, weken van te voren longeren, zadeltje er een keer op en dan maar hangen. Maar nee, nu wordt het jonge paard van 3 van stal geplukt, zadel erop gelegd en even longeren en dan erop zitten. Ik ben het er niet mee eens, maar durf het niet te zeggen. Ja of ik zeg kunnen we niet beter eerst longeren, ja dan wordt ik van alle kanten uitgelachen, goh ben je bang, dat was je eerst niet. Ja en dan wordt ik boos, heel boos van binnen. Ik zeg niks meer, en ga naar huis. Ben dan altijd heel verdrietig ik heb het beste met iedereen voor en met de paarden. Zit ik voor de 9e keer op een jonge hengst, ben ik na een kwartier/20 minuten al klaar en dan is het ook weer niet goed. Maar ik wil zo'n dier gewoon niet overbelasten. Van de week ook weer, een jonge merrie moest voor de kar. En dan zijn er weer mensen die alleen komen als het hun uitkomt en die staan dan gelijk met de kop vooraan. Ik vraag alleen of ik de merrie even moet longeren zodat ze wat moe is, nee dat hoeft niet, ze heeft toch immers gister al aan de longe gelopen? Nouja en na nog een opmerking nadat ik wat vroeg alleen maar omdat ik het goed bedoelde, ben ik maar weggelopen en dacht bekijk het ook maar. Ik sta daar altijd klaar om te helpen, paarden voor de kar te beleren. Ik ben met mijn halster naar de wei gelopen en ben op mijn pony gaan zitten. Weer verdrietig en boos. 
Vandaag weer even naar stal geweest, maar nee hoor niemand te bekennen zo dat ik kan gaan rijden. Hoor ik weer van iemand, dat ze zeiden dat ik niet mee ging op de kar, omdat ik wou longeren en omdat dat niet mocht ik daarom te bang was en niet meer meedurfde. Ik denk dat dit alles komt omdat ik niet zoveel durf te zeggen en omdat er gewoon onbewust gestookt wordt. Soms wou ik dat ik eens mijn mond open trok en eens zei waar het op stond. Tja wat moet ik nu doen, gewoon in 1 jaar tijd is het rijden voor mij verpest, geen plezier meer, en ik ben onzeker geworden. Heb verder geen vriendinnen meer, en dat is ook niet leuk, ik ben afhankelijk van de paarden, maar als het daar zelfs ook niet leuk meer is, wat moet ik dan? Andere stal is geen optie, mijn paarden moeten dag en nacht op het land staan, en het is best een leuk plekje. Ik denk dat als ik het op stal vertel dat ze echt zo zeggen van huh? Dat dat gedoe van hun allemaal onbewust is want zo ervaar ik het ook, maar toch komt het hard aan. Wat moet ik doen?Ik reed daar trouwens met iemand anders, maar die is gestopt met rijden.
