FF een overzichtje:
September 2002: van werk ziek naar huis, een stevige depressie als diagnose.
Oktober 2002: Arbodienst weet me totaal door de zeik te halen, tenslotte hoort een meid van 25 geen depressie te krijgen. 'Ik zou de boel flessen.'
November 2002: op stal weten de eigenaren de sfeer tot onder vriespunt te brengen door de ongegronde beschuldiging dat ik de mannelijke helft van de eigenaren bezig was te versieren.
Alleen het idee al! Zoals de waard is vertrouwt hij (in dit geval zij) zijn gasten. Waar roddels al niet toe leiden. 
December 2002: arbodienst: 'meisje ga jij eens hulp zoeken, want je bent een psychatrisch patient.'
Januari 2003: om alle ellende te onvluchten ga ik 10 dagen bij mijn broer en schoonzus op de Veluwe logeren en neem mijn paard mee. Schoonzus slaat met paard en al achterover na een steigering. Schoonzus breekt haar heup. Paard kneust hevig de rugspieren.
Februari 2003: schoonzus verliest mede door de val haar nog ongeboren baby, de zwangerschap was drie maanden ver.
Maart 2003: wederom escaleert het op stal, uitpraten is bijna niet te doen. Paard is nog steeds niet te berijden vanwege de val. Ik wil bijna niet meer naar mijn paard en denk dat alles aan mij ligt.
Eind maart keert het tij, op marktplaats lees ik een oproep van iemand in dezelfde woonplaats die een bijrijder zoekt. Ik reageer en het klikt. Die stal is zo anders en biedt zoveel voordelen dat ik daar een stal bespreek. 1 Mei zou ik daar naar toe gaan. Nog voor eind maart sta ik op de nieuwe stal. Op de oude stal maakte ze het onmogelijk normaal weg te gaan. Inmiddels sta ik nu anderhalve maand op die nieuwe stal en het bevalt prima, sterker het is een verademing!
Nu kwam ik vanmiddag een oude bekende van de vorige stal tegen. Zij waren (net als twee andere stalgenoten voor haar) ook van mijn oude stal vertrokken. Ook zij konden niet op de normale manier weggaan. Dit bevestigde wel zo erg dat al het prutsmuts wat ik op die oude stal heb gehad niet aan mij heeft gelegen. Of in iedergeval niet voor het grootste gedeelte... en natuurlijk wist ik dat al, maar het ook zo voelen is toch iets heel anders. En het voelde vanmiddag wel even ZO GOED!
En nu ben ik weer voorzichtig aan het rijden op mijn paardje. De blessure is bijna voorbij. Ik ben weer voorzichtig aan het werken, de depressie is ook bijna helemaal over. Met mijn schoonzus gaat het goed, de breuk is genezen en het verlies van haar baby is (na testen) niet aan de val toe te schrijven. En het bijrijpaard is geweldig en de eigenaaresse heb ik als vriendin erbij.
Het leven lacht me weer toe... 
