Geplaatst 
Mn vriendin en ik vonden het echt een dag voor een bosritje. Heerlijk we hadden dan ook alleen maar relaxt gestapt zodat we lekker bij konden kletsen en konden genieten van het zonnetje op de rug van onze paardjes. Die het ook wel best vonden om eens een dagje niet zo hard te hoeven werken. 
Maar vlak bij stal was er toch wel iets heel erg eng in de bosjes en de paarden vonden het zo eng dat ze er in volle galop vandoor gingen! Sjees ik heb nog nooit zo hard gegaloppeerd. Mn vriendin viel er in de eerste bocht al vanaf, en ik dacht oliebol ik moet blijven zitten anders zijn we de paarden kwijt! Maar ze gingen zo hard, ik voelde dr gewoon steeds nog sneller en sneller gaan! Opeens was Falco het paardje van me vriendin vlak naast Cap en mij en ik wilde hem pakken om ze te laten stoppen. Dat was een vreselijk domme actie, want ik verloor me evenwicht, kon me nog net aan Cap dr hals vasthouden maar niet voor lang en ik belande zo voor en daarna onder de hoeven van Capriola die samen met Falco nog net zo hard maar nu zonder ruiters ervandoor galoppeerde! Eerst naar mn vriendin, haar hele t-shirt zat op haar rug onder het bloed, ik vroeg heb je wat? Nee zei ze alleen mn rug is wat warm, ik denk geschaafd. Ik zei ja ik dnek het ook, zie niks, ik dacht zeg maar niks van dat bloed. En mijn voeten deden wel zeer en mn been trilde maar ik moest en zou mn paard terug vinden. Wij roepen en het pad verder afgelopen, maar gelukkig hadden we de paarden snel terug gevonden. Ze stonden voor een hek naar de uitgang te wachten en toen ze ons zagen kwamen ze gauw op ons afgedraafd! Zo braaf, dat maakte alles weer goed. Gelukkig waren ze ongedeerd. Een maal op stal bleek dat Joyce in de bramen was gevallen en haar rug vol zat met doorns, eerst maar gauw onder de douche en toen ik mn schoenen uit trok, het ging toch wel zeer doen, had ik 2 echt hele dikke voeten en kon ik helemaal niet meer lopen! En Capriola had op mn arm gestaan die ook raar dik en stijf aan het worden was. Nou eerst maar eens de hulptroepen in geschakeld want autorijden zat er niet meer in en mn moeder en Joyce haar vriend kwamen ons halen. Ik gelijk door naar het ziekenhuis, want we waren bang dat mn arm gebroken was. Heel erg gelukkig was dat niet het geval, alleen mn voeten en mn arm zwaar gekneusd en wat bulten en blauwe plekken en schaafwonden. Gelukkig nog zo goed eraf gekomen. Maarja kan niet meer lopen, heel erg fijn! Ineens merk je hoe handig het is als er dingen zijn waar wieltjes onder zitten 
, zo ben ik van stal naar de auto op een rijdende tuinlig stoel getrokken. Van de auto naar het ziekenhuis en terug in een rolstoel en van de auto thuis naar de voordeur en binnen in huis op een burostoel! Hahaha ja je moet toch wat he!? Gelukkig gaat het vandaag al beter, en hebben we alsnog heel veel geluk gehad! 
Paarden draaiden om en gelijk aan de kletter, gelukkig is die van mij koel in zijn hoofd en stopte heel heel snel weer, want door die omdraai-aktie ging ik er half naast. Ik zag echter mijn stalgenote recht met haar paard op het schrikdraad afstormen, gelukkig liep dat af met alleen een paar schaafwonden voor beide. Ze moest haar paard namelijk zo omtrekken dat ze samen onderuit gingen. 
Gelukkig is het goed afgelopen.Beterschap 
Het kan mij ook gebeuren