Leo_ke schreef:Toch kan je het volgens mij nooit écht accepteren. Je bent een vriend voor het leven kwijt, en in de meeste gevallen zul je hem of haar nooit terug krijgen. Ik heb na de verkoop van de shetlander heel lang het er erg moeilijk mee gehad. Ik bleef hem maar horen hinniken in mijn hoofd, wat hij deed toen de trailer wegreed. Uiteindelijk zocht ik afleiding en heb ik me ervanaf gezet. Vijf maanden lang heb ik niets met paarden te maken gehad. Het is makkelijker te accepteren dat ik weet dat Spike een heel goed tehuis heeft. Bovendien heb ik nu Leo, die mij erg goed helpt. Toch denk ik niet dat ik er goed aan had gedaan alle foto's van Spike op te bergen. Toen ik ze laatst te voorschijn haalde kreeg ik het heel moeilijk en heb ik aan één stuk door gehuild. Ik mis hem zo, en kan het niet verwerken. Nog steeds niet.
Ja dat is waar helemaal accepteren doe je nooit. Ze was echt zo geweldig maatje voor mij, en paste echt voor de 100% bij mij, echt zo pony vind ik nooit meer, en ik zal ook moeilijk nog ooit zoveel om een pony geven.
Het was ook vreselijk ontroerend voor mij in de vee wagen, want dan ging ik er bij zitten onderweg, ging ze echt helemaal knuffelen. Ging ik weer bij haar weg voorin de auto zitten ging ze keihard gillen/hinneken naar mij. Dat hoor ik nu ook nog steeds in mijn hoofd hoor.
Ik ging natuurlijk wel door met Bunny verzorgen, maar het in zo ontzettend leeg Het is nu precies 2 weken geleden. Ik mis haar enorm en het word alleen maar erger.
Ik ben nu bezig met verwerken, maar hoe doe je dat ik vredes naam, ik jank ook nog hele nachten