Geplaatst Toen we aankwamen zagen we Mira liggen langs de kant van de weg. De moeder van ons buurjongetje zei dat ze waarschijnlijk een spuitje ging moeten hebben, maar eigenlijk was het al te laat. Mira lag daar zo ineens, zo dood. Ze voelde nog warm, maar het leven was uit al haar oogjes getrokken.
Ons arme meisje op de grond en je kon er niets aan veranderen. Ze had haar hoofdstel nog aan, haar zadel hadden ze al uitgedaan. Onze buurjongen wilde met haar gaan rijden, voor de eerste keer alleen met zijn moeder. Drie dagen geleden hadden we gezegd dat hij de pony mocht 'hebben' (ze bleef natuurlijk wel van ons, maar hij mocht er helemaal zelf voor zorgen, 11 jaar). Vandaag, eerste rit, met splinternieuwe sjabrak, apentrots.
Zijn moeder vertelde het verhaal: Ze wilden met Mira vertrekken op wandeling. Maar ze zijn geen 100 meter ver geraakt, want plots steigerde Mira en ze viel om. Ze heeft nog een paar minuten stuiptrekkingen gehad en toen was ze dood.
De dierenarts is even na ons aangekomen. Hij zag ook al aan de ogen dat ze dood was. Hij zag ook dat het van de overdruk in de hersenen kwam. Mira is gestorven aan een hersenbloeding. Het kan elk paard overkomen, elk moment. Mira was zo oud nog niet, 16 jaar. We hadden ze al 6 jaar. We gingen haar nooit meer verkopen, want ze is mijn eerste en allerliefste pony. Altijd bereid om te werken en ook heel voorzichtig als er kleine kinderen op haar reden. Een droom van een pony. En dan zo plots dood?
Nu staan onze twee andere pony's daar suf in de wei. Het ziet er ineens zo kaal uit. Rocky heeft nog één keer gehinnikt.
Daar word je toch zo triest van.
