eerst even het hele verhaal
Een aantal jaar geleden kreeg ik deze verzorgpony, Camus (kamuu). Welk ras hij was weet ik niet maar ik vermoed dat het een Welsh was. 's Winters had hij namelijk altijd van die lekkere wollige oren en zomers was het net een arabiertje.
Ik was het niet heel erg eens met de manier waarop hij behandeld werd. Allereerst stond hij op een erg schraal grasland. Hij kreeg erg weinig hooi, een half plakje ongeveer, en een handje biks. Dit was echt veel te weinig, je kon zijn ribben tellen en op het laatst had hij een mooi rond kontje aangezien ik hem bijvoerde.
Dit voer kreeg hij op de grond. Normaal gesproken niet eens heel erg, wel als je weet dat het één grote zandvlakte was.
In zijn schuilstal lag geen enkele vorm van bedekking. Ik betaalde zaagsel zodat hij toch kon gaan liggen als hij dat wilde. 's Winters stond ik het ijs uit zijn waterbak te hakken omdat hij anders gewoon geen water had.
Ik heb hem helemaal opnieuw beleerd; toen ik kwam kon hij alleen hard&rechtdoor, na ongeveer drie-kwart jaar liep hij mooi nageeflijk
Het zegt eigenlijk genoeg hoe ik die pony heb behandeld als ik jullie vertel dat het een valse pony was die alleen beet, bokte, trapte en steigerde. Op een gegeven moment kwam hij in volle rengalop naar me toe als hij me zag & kon ik bij hem liggen
Een echt penny-verhaal zou je zeggen maar helaas. Alle geluk heeft een keerzijde.Op een gegeven moment kwam er een ander meisje bij. Zij woonde veel dichter bij hem en mocht ook langer blijven van haar ouders. Afgesproken was dus dat zij 's avonds op zou ruimen. Toen de eigenaar van Camus thuis kwam is hij ontzettend kwaad op mij geworden omdat ik zooi had gemaakt echt heel erg onterecht
Ook was hij kwaad over de keer dat ik voer weg heb gegooid wat zijn zus had mee genomen. Dit was echter superkort gras wat van de berm langs een grote weg afkwam, als je je paard ziek wilt hebben geef je hem dat; ik dus niet en heb het direct weggegooid. Misschien stom, maar wel in het belang van de pony.
Uiteraard zoals het vaak helaas gebeurd, is de onschuldige weggestuurd en mocht de schuldige blijven. Die lieverd kwam naar me toe, naar de hele andere kant van de wei. Ik stond te huilen als een klein kind en hij legde zijn hoofd in mijn armen, alsof hij wou zeggen dat hij me zou missen. Ik heb hem daarna nooit meer gezien.
Omdat Camus zijn voer op de grond kreeg en een fervent luchtzuiger was had meneer vaak last van koliek. Uiteindelijk, drie kwart jaar later op koninginnedag kreeg ik te horen dat Camus dood was. Aan koliek. En het ergste is dat ik verdorie wéét dat dat niet zou zijn gebeurd als ik erg nog was geweest. Ik heb geen afscheid kunnen nemen van de liefde van mijn leven. Het enige afscheid wat ik heb gehad was een lieve snoet in mijn armen.
Toen ik Camus net verzorgde heb ik ook nog geprobeerd hem te kopen. Mijn ouders vonden het zo zielig voor hem dat dat mocht. Helaas; meneer de student *is het een hengst ja, is hij gecastreerd ja* wou het niet, het was immers familietraditie. Vandaag de dag wordt de wei verhuurd aan een meisje met een leuke pony en een gezelschapsshetje. Wat een mooie familietraditie.
Bij deze wil ik heel bokt laten zien wie de liefde van mijn leven was; na hem heb ik eigenlijk ook nooit meer gereden.
Lieve Camus, ik weet dat je het goed hebt daarboven en ik hoop dat ik je op een dag weer zal zien. En tot die tijd, rust zacht mijn lieveling..
lauraaaa 
