Afgelopen maandag heb ik zelfmoord proberen te plegen. Ik had het idee dat ik alles fout deed bij mijn ouders, en hun daarmee problemen bezorgde. Ik was sowiezo erg aan het puberen dat weekend, dus erg depressief. De dag ervoor ging het ontzettend klote met mijn pony dus daar voelde ik me ook al klote over.
Die ochtend had ik ruzie met mijn moeder gehad waardoor ik ontzettend veel had gehuild en me daardoor niet goed voelde (hoofdpijn, slaperig) en ik dus niet naar school wilde en thuis gebleven was. Mijn moeder zei toen kwaad "Dat is goed" dus ik ben inderdaad thuis gebleven. Een uurtje later belde mijn vader op, helemaal pissig dat ik thuisgebleven was enzo. En weer moest ik huilen en dacht ik dus echt dat ik dan ook écht NIKS goed kon doen. Ik had geen zin meer, wilde niet meer. Ik wilde mijn ouders geen pijn doen, ik wilde een goede dochter voor ze zijn maar dat WAS ik niet. Ik heb toen besloten om er een eind aan te maken. Ik heb een pakje Ibuprofen uit de medicijnenla gepakt en daarvan 13 pillen eruit gehaald. Ik wilde ze allemaal in slikken. Uiteindelijk heb ik er 6 geslikt en de rest weggelegd aangezien ik ontzettend moeite heb met pillen slikken. Ik dacht dat het wel genoeg zou zijn. Ik heb toen huilend een brief naar mijn ouders geschreven. Ik wilde dat ze een goed tehuis voor mijn pony's zochten en dat ze neit te verdrietig waren. Ze moesten het maar van de andere kant bekijken, ze waren van me af en dat zou ze goed doen. Wat me op dat moment bezielde weet ik niet.
Als ik er nu aan terugdenk, vind ik mezelf echt stom. Tuurlijk zijn ze verdrietig, ze houden van me. Maargoed, weer verder.Ik ben toen in bed gaan liggen en ging nadenken.. "Dadelijk ben ik dood..." Ik wilde niet meer! Maar ik dacht, nu kan ik niet terug, het is gebeurt met me. Ik ben naar beneden gelopen en had me voorgenomen om mijn zus en nichtje gewoon een knuffel te geven, even lekker spelen en dan weer naar boven te gaan. Gewoon een soort afscheid dus. Maar helaas, ik barstte gelijk in tranen uit en ging onbewust zeggen dat ik van haar hield, en dat wel 100 x achter elkaar. Waardoor zij merkte dat er wat was en ik wilde niet zeggen WAT er was. Toen floepte het eruit.. Ik ben gelijk naar boven gerend. Mijn zus naar haar vriend gegaan die me toen even een partij uit kwam schelden, later daarna volgde zijn excuses. Door de scheldpartij slikte ik nog 2 pillen bij, waardoor ik er toen 8 in mijn lichaam had zitten. Hij de dokter gebelt, geen paniek. Ik had te weinig geslikt om er echt aan te overlijden. Ik zou alleen erg ziek worden. Hij moest om het half uur bij me komen kijken en ik mocht niet gaan slapen, want er was een kleine kans dat ik niet meer wakker zou worden. Ik had er moeite mee, niet te slapen. Ik was ineens ontzettend moe, zou het door de pillen komen? We hadden afgesproken dat ik niets tegen mijn ouders zou zeggen. Maar ik was ontzettend ziek ervan geworden. Mijn moeder kwam thuis en ik lag in bed. Vreemd vond ze het, ik voelde me die ochtend nog gewoon gezond. Maar niets gezegd, alleen gezegd dat ik me gewoon niet zo lekker voelde. Laat in de middag werd ik nog zieker. Mijn neus voelde verdoofd aan (nu nog steeds) en een plekje langs mijn oor ook. Ik had ontzettend hoofdpijn en was ontzettend misselijk.
Ik durfde 's avonds niet te gaan slapen, was hartstikke bang dat ik niet wakker zou worden. Maar uiteindelijk toch in slaap gevallen. Volgende ochtend werd ik gelukkig gewoon wakker. Met barstende koppijn en nog steeds geen gevoel in mijn neus en een plekje langs mijn oor. Ik was dus hartstikke ziek, dus besloot het tegen mijn moeder te vertellen. Ik wilde het eigenlijk niet, was bang dat ik haar pijn zou doen. Maar ik heb het toch gedaan. Ze schrok, en vertelde me dat ze van me houdt. Het begon toch wel tot me door te dringen, dat ze toch wel om me geven en van me houden. Ik ben toen naar school gegaan en heb een briefje mee gekregen. Ik zag er dus zeker niet fris uit dus iedereen vroeg wat er was. "Gewoon ziek" zei ik. Maar mijn beste vriendin van school, die merkte dat er meer was. Ik heb het dus aan haar verteld, wel gezorgd dat niemand anders het zou kunnen horen. Ze schrok zich rot, begon te huilen, hyper ventileren, en viel bijna flauw. (Ze heeft ademhalingsproblemen) Gelijk voelde ik me schuldig en dacht ik dit is allemaal MIJN STOMME SCHULD! Ik ben haar gelijk gaan knuffelen toen ze begon te huilen maar het hield niet op. Ondertussen kwam mijn halve klas eromheen staan en nog wat vriendinnen. Iedereen vroeg wat er was, maar wij beide hielden verstandig onze mond. Ik wilde niet dat iedereen het wist, ik voelde me al zo stom dat ik het gedaan had. Gelukkig ging het later weer beter en hebben we bij elkaar uit zitten huilen. We kwamen nog net op tijd in de les en iedereen zag dat we gehuild hadden. Maar nog steeds hielden wij onze mond, gelukkig. Ik was zo bang dat ze eht zou vertellen, maar dat doet ze niet.
Het begon nu echt tot me door te dringen dat er mensen zijn die om me geven.
Nu gaat het weer iets beter, mijn neus voelt nog steeds ontzettend vreemd aan. En ik ben hartstikke ziek. Het lijkt wel dat ik zwakker geworden ben. Ik ben verkouden, grieperig, oorontsteking en hoest mijn keel bijna kapot. Maar toch ben ik blij dat ik er nog ben.
Ik moet hulp zoeken van mijn vriendin, maar dat wil ik niet. Ik hoef geen hulp. Ik ben ervan overtuigd dat ik het niet nog eens doe, ik voel me nu zo zwak en ziek dat wil ik niet nog een keer mee maken.
Maarja, wat moet ik doen?
Sorry voor dit lange verhaal, maarja het is ook wel even fijn om het van me af te schrijven...
ik moet alleen wel zeggen dat ik het een beetje dom van je vind (ik zeg 'beetje' want ik kan me ook goed voorstellen dat je op een gegeven moment geen uitweg meer ziet...). Ik denk dat het gewoon heel belangrijk is om gewoon met je ouders te praten over wat jou dwars zit. Omdat je aan het puberen bent kan het er soms wel eens rot uitkomen in de ogen van je ouders en kun je wel eens opmerkingen krijgen die erg kwetsend overkomen op jou, maar ze zullen je er echt niet mee willen kwetsen omdat ze van je houden. Tja... ouders zijn ook niet altijd even subtiel 
