Misschien wisten sommige wel dat mijn Hicky ziek was. Ze had een gezwel achter bij d'r keel, en kon niet meer eten. Veearts erbij, verwees ons door naar Utrecht. Maar Utrecht hebben wel helaas niet gehaald. Toen ze Hicky wouden ophalen, lag ze dood in haar stal. Verdomme, ik wist het. Waarom heb ik niet eerder gehandelt? Waarom heb ik niet eerder de veearts bij gehaald? Nou me zoiets stoms is overkomen, hoef ik geen paarden meer te zien. Hicky was alles voor me. En nou? Moet ik nou op van die manege paarden rond hobbelen? Nee, van mij hoeft het nou niet meer. Ik maak vast snel weer van die stomme fouten. Nee, paarden word leuk naar te kijken, maar ik ben er een te groot gevaar voor. Hicky, bedankt voor alles!!!!!!!!
Wat ontzettend erg voor je. Veroordeel jezelf alleen niet te hard. Je had echt het beste met je paard voor en hebt gedaan wat je op dat moment juist leek. Achteraf blijken sommige beslissingen niet altijd even goed uit te pakken maar dat betekent niet dat zo'n beslissing op dat moment niet goed is. Ik snap dat het moeilijk is maar probeer je niet te schuldig te voelen, je hebt gedaan wat je kon. Veel sterkte. Eline
Jeetje wat verschrikkelijk.... Ik word hier stil van...
Maar het is jouw schuld niet, jij hebt de dierenarts er toch bij gehaald?! Dit is ongelooflijk veel pech hebben. Ik weet verder niet hoe lang ze dit al had en wat anderen ervan zeiden, maar ik kan me niet voorstellen dat het jouw schuld is!
Veroodeel je niet. Dat heeft geen enkele zin. Je had het beste voor en dingen lopen nu eenmaal vaak anders dat je had gewild of gepland.
Ik ken het gevoel wel. Je wilt even niets met paarden te maken hebben. Ik heb het gevoel omgezet en heb een jong paard gekocht. Ik vind het rijden nu veel minder leuk en de laatste twee weken heb ik helemaal niet meer op een paard gezeten.Ik wil het liefst op Julius rijden want die was ook alles voor me. Barley neemt een even grote plaats in maar toch heb ik niet zo'n zin om te rijden.
Een vriendin van me had alle paardrijspulletjes weggedaan toen haar pony overleed. Ze is gestopt met rijden en heeft daar nu heel veel spijt van. Ze is weer begonnnen op de manege omdat je zonder rijden ook heel veel mist. Het bij paarden zijn is gewoon erg leuk.
Misschien nu nog te moeilijk. maar probeer verder te leven met dit verlies. het is moeilijk maar het kan.
Groetjes Heike
<font size=-1>[ Dit Bericht is bewerkt door: Heike op 2001-03-14 11:02 ]</font>
Lieve Kim, Ooit heb ik ook alles opgegeven, de hele 'paardenwereld'. Een eigen paard zat er (financieel) niet in, en een verzorgpaard kon ik destijds niet vinden, ook al omdat dit moeilijk is met epilepsie, mijn aanvallen brengen toch risico's met zich mee. Ik had 4 jaar les gehad op maneges, stopte toen volledig met alles. Geen paarden meer in mijn leven, dacht ik. Maar de zestien (16!) jaren die daarop volgden heb ik daar veel verdriet van ondervonden. Ik bleef dromen over paarden af en toe. Als ik dan wakker werd, was ik bitter en kwaad omdat 'een paard voor mij niet was weggelegd'. Dit gevoel kwam ook terug telkens als ik een paard zag, Anky op tv bijv., of als ik mensen er over hoorde praten. Op een gegeven moment zei mijn man, toen ik 31 jaar was, "Jij gaat weer op paardrijles!". Ik vond dat we het eigenlijk niet konden betalen, hij zei dat het toch wel kon. Dus ik weer voor het eerst op een paard. Ik heb gehuild van geluk naderhand, echt. Na een paar maanden kreeg ik borstkanker, dus was ik een tijdje gedwongen te stoppen. Maar de kanker veranderde mijn instelling volledig. Niet meer opgeven, maar doorzetten. Ooit zou het lukken: een verzorgpaard! Dus na de operatie, tijdens de bestralingen nog zelfs, ging ik al advertenties op internet zetten om een verzorgpaard te vinden. En ik vond er eentje! Ik verzorg/rijd deze nu 3 of 4 keer per week, mag er alles mee, geweldig gewoon. Sindsdien is er met mijzelf veel veranderd. De chronische vermoeidheid en de epilepsie heb ik nog, maar de klachten zijn stukken verminderd. Artsen weten niet waarom...haha. Wij wel toch? Vroeger was ik snel depressief en negatief denkend, tegenwoordig bijna nooit meer! Mensen die mij een paar jaar niet gezien hebben kijken hun ogen uit, zo als ik ben opgeknapt. Lieve Kim, erg veel sterkte, gun jezelf de tijd om alles te verwerken, praat er over met andere mensen die je paardje kenden. Als je je rot voelt en je wilt het via e-mail kwijt, mail maar: dorine@gelrevision.nl Hicky zal je altijd dankbaar zijn voor alle liefde en zorg die je gaf, en ergens via een andere 'wereld' jouw gedachten horen en je ondersteunen als je het moeilijk hebt. Hou vol, de kracht om weer gelukkig te worden groeit met elke minuut. Nu al. Liefs, Dorine.
Gos' Kim, ten eerste sterkte en je moet jezelf dit niet verwijten. Je maakt keuzes en handelt altijd in wat je het beste lijkt achteraf is het altijd makkelijk om te denken 'had ik maar dit of had ik maar dat'....het lost echter niks op. Probeer liever vast te houden wat zo geweldig aan Hicky was dan vol zelfverwijt jezelf schuld te maken. Liefs.
Oooooooh wat vreselijk Kimmy! Maar maak jezelf aub geen verwijten, ik weet dat jij altijd alles hebt gedaan voor Hicky. Hicky was je leven, je houvast. Praat jezelf nu niet zo in de put, daar help je niemand mee. Jij en Hicky hebben een fantastische tijd gehad samen en ik vind het vreselijk voor je dat dat zo snel al weer ten einde moest komen.
Toen mijn vorige paard was overleden wilde ik ook niets meer van paarden weten. Er was zo'n groot gat in mijn leven. Dat gat vulde ik door me iedere dag 2,5 uur in de sportschool volledig leeg te fitnessen. Na 3 maanden kwam ik er achter dat dat het toch ook niet was. Toen ben ik voorzichtig weer naar andere paarden gaan zoeken tot ik Lois tegenkwam. Ik hoop dat jij er ook snel weer overheen komt en dat je maar weer snel aan de slag kunt met de paarden. want heus, dat helpt je het er snelst overheen. Heel veel sterkte.
Wat verschrikkelijk voor je Kim, heel veel sterkte met dit verlies. Maar praat jezelf toch geen verwijten aan, daar help je niemand mee en Hicky zeker niet. Het klinkt misschien hard, maar probeer zoveel mogelijk te denken aan de leuke goede momenten die jullie samen hadden!
jeetje wat verschrikkelijk kim! maar geef jezelf er alsjeblieft niet de schuld van, dat is toch niet zo als jij de dierenarts erbij hebt gehaald?!? heel veel sterkte...
Je hoeft niet meteen een vlinder te zijn Obsession SL (v. Orbaldo II) mijn grote trots
Je kunt het ook anders bekijken lieve Kimmie. Je kunt namelijk ook zeggen wat is Hicky allemaal bespaard gebleven? Onderzoeken, veel pijn, een operatie... misschien heeft Hicky zelf wel ingegrepen. Maar de liefde die jij Hicky hebt gegeven dat wordt door je paardje echt nooit vergeten. Het is misschien makkelijk voor een buitenstaander om te oordelen over jouw gedachten en verdriet maar echt de zon gaat voor jou ook weer schijnen. Kop op lieve meid. Groetjes van Mark en een dikke knuffel van Paulien & Kyra.
Lieve Kimmy, Wat vreselijk voor je. Je hoeft jezelf geen verwijten te maken, jij bent ook niet alwetend toch?? Het heeft echt niet aan jou gelegen en je hebt niks aan de 'had-ik-maar'gedachten. je hebt goede redenen gehad om het te doen zoals je het deed. Hou je taai!
lieve Kim, alles is anderdaad al gezegd. maar ontzettend veel sterkte en verwijt jezelf alsjeblieft niks. dat heb ik ook gedaan toen mijn verzorgpaard wegmoest (is afgemaakt).
groetjes renate.
liever eigenwijs dan helemaal geen zelfvertrouwen!
Het is echt ontzettend erg wat er gebeurd is, maar jij kunt daar niets aan doen! Maak jezelf geen verwijten want je hebt het nu al moeilijk genoeg met het verwerken van het verdriet om Hicky en daar kun je die zorgen niet bij gebruiken. In vorige reacties is al heel veel gezegd door anderen en daar wil ik me bij aansluiten door je heel veel sterkte te wensen…
Ik sluit me bij de vorigen aan. Ik denk niet dat het verstandig is om zomaar al die paarden op te geven. Je moet je zelf niet voor houden dat je moet, maar ook niet dat je niet meer mag. Ik denk dat je de eerste tijd gewoon even alles op een rijtje moet krijgen. Het helpt wel heel erg om een nieuw paardje te verzorgen of te hebben, daardoor kun je een heel groot deel van het verdriet verwerken. Dat wordt nooit dezelfde, maar heel anders. Je moet in ieder geval niet jezelf de schuld geven. Je wist toch niet wat Hicky had?
Sterkte! Laudine
"Restaureer je kerk / Stuur je kinderen ten oorlog / Lees handen tot je blind bent / Maar red mij niet " - Maarten van Roozendaal
heel veel mensen zeiden het al ik ben het dus helemaal met hun eens het is jou schuld niet je kon er niks aan doen, echt niet. je moet echt niet zo denken dat is niet goed. en reken maar dat hicky pijnloos naar je staat te kijken van boven af (dat geloof ik in ieder geval) heel veel sterkte gr. thiza
<font size=-1>[ Dit Bericht is bewerkt door: Thirza op 2001-03-14 21:00 ]</font>