Even voor de jongeren onder ons: een lp, afkorting voor langspeelplaat, ook wel grammafoonplaat genoemd, is een zwarte vinylschijf met een klein gaatje in het midden en een heleboel groeven erop. Je dient de schijf op een ronddraaiend plateau met rubberen beschermschijf te leggen, waarna je er een arm met naald oplegt. (Het lp-afspeelapparaat wordt ook wel pick-up genoemd). Er klinkt dan een hoop geruis en gekraak en vervolgens begint de muziek krakend te spelen. Nog krakender als je vergeet eerst het stof van de plaat te verwijderen met een speciaal daarvoor met flanel bekleed blokje. Of een tissue.
Ik vond eigenlijk dat ik nog helemaal niet zo oud ben, maar er komt me toch een hoop jeugdsentiment los!
Zo ook de herinnering aan de dag dat ik mijn eerste lp's ging kopen. Twee stuks nog wel. Al de hele dag op school had ik er aan zitten denken dat ik meteen door zou lopen naar de Rechtestraat, alwaar zich de winkel Fooks bevond. Mijn zuurgespaarde geld brandde in mijn zak en vol spanning toog ik naar de platenzaak. Make it big van Wham! moest het worden en ook Arena van Duran Duran. Want ik was stiekem een beetje verliefd geworden op die jongens toen mijn wat oudere vriendinnen het er de hele tijd over hadden.
En ja, ze stonden er allebei! Trillend van geluk en van een opkomend gevoel van volwassenheid snelde ik naar huis, rechtstreeks naar mijn kamertje waar ik hemaal in katzwijm viel bij het openslaan van de eerste hoes. Van Arena, dat was een dubbele hoes mèt fotoboekje... Uuuuren bracht ik door met mijn jongens, dromend van hoe ze mij thuis op zouden halen, hoe ik mee mocht naar het concert en zelf ook mee mocht zingen op het podium...
Jee, wat is dat lang geleden...
Van Paul Young heb ik ook nog een paar platen, die draaide ik toen ik iets ouder werd en me geen raad wist met de wereld en mezelf.
Bladerend door de stapel kwam ik The Simple Minds tegen, en Dirty Dancing, Thriller van MJ, Spandau Ballet, Tina Turner, alle andere platen van Duran Duran, maar ook van The Power Station en Arcadia, want dat waren afsplitsingen van Duran Duran. Ook David Bowie is ruim vertegenwoordigd en zelfs van The Beatles kwam ik nog iets tegen. Lionel Richie natuurlijk ook, en Whitney Houston
(vond eigenlijk maar 1 nummer mooi). Met Nik Kershaw heb ik ook heel wat meegekwijld, vooral met The Riddle. En Robin Beck met First Time (van Coca Cola), Madonna, Johnny Hates Jazz en vele anderen.Ik heb ook nog een hele stapel met singeltjes met de meest vreselijke nummers. Wat te denken van Glenn Madeiros met uhm, nou ja, ook zo'n afgrijselijk zwijmellied...
En mijn kinderlp Dikkertje Dap uiteraard, met allemaal Annie M.G. Schmidt-liedjes, zoals De Heks van Sierkonfleks, Pippeloentje, Het Paard, en Het Fluitketeltje. Mèt twee hoesafbeeldingen om zèlf in te kleuren. Wat ik vervolgens deed met waterverf, terwijl de platen er nog inzaten.
Gossie, begin ik dan toch oud te worden...?
Maar inderdaad ging ik pas in de 80tiger mijn eerste plaatjes kopen.
tot verdriet van mijn oudere zus die wel braaf lp's kocht, waar ik dan weer van genoot. 
