Ik voel me gewoon net of ik in een ei zit. Alles gebeurd, maar ik heb er geen vat op.
Soms voel ik me gewoon een schim, die niet gezien wordt.
Therapie helpt me met mijn problemen, ik zie in dat ik er niets aan kan doen. Ik ben zo en dat zal zo blijven. Ik heb er ook niet om gevraagd zo in elkaar te zitten.
Therapeut vind dat een mens-mens relatie al beter gaat, ik flip niet meer als ze me iets vraagt. Ik kan gewoon vertellen wat er op school gebeurd is en kruip niet in elkaar bij aanrakingen.
Maar eens daarbuiten . Ik stap in mijn autootje en het is weer over, ik besef dat zij er nietmeer is. Dat ik er weer alleen sta en dat ik erdoor moet.
Ik kom thuis, eet, kijk tv, zit beetje achter een pc ...
Mijn vriendje was de enige die aan me kon, die door die schil kon en me hetgevoel kon geven dat ik bestond. Dat ik op zn minst iets was, waar iemand iets aan had en die iets kon betekenen. Maar vriendje is weg ... wist nietmeer wat hij voor me voelde.
Ik ben trouwens niet zozeer in therapie voor mn "alleenvoelen". Ik heb een kleine hersendysfunctie ... waardoor ik anders ben. Ik denk niet normaal, ik reageer niet normaal. Dyslateralisatie, verwant met dyspraxie wat dan vaak weer gelinkt wordt aan autisme ...
Neem daar dan nog een paar kilo's overgewicht en een niet zo leuke snoet bij en je krijgt mij.
Ik denk anders dan het systeem, niet van links naar rechts, maar omgekeerd. Het probleem hiervan is dat je zowel emotionele, sociale en cognitieve problemen gaat ontwikkelen.
Normaal stellen ze het vast als je een kleuter bent, ik was 18 toen ze ermee op de proppen kwamen .. omdat ik toch wel zéér bizarre resultaten om school haalde. Een IQ hebben om van achterover te vallen en dan op een simpele toets 0/10 halen ... eindelijk dachten ze na.