De laatste jaren sinds ik hem bij andere paarden heb staan en ook vaker met anderen op pad ga, gaat het met pieken en dalen toch steeds wat beter. Vrachtwagens en trekkers op een vrijliggend fietspad ging al meestal goed, met andere paarden bijna altijd... Auto's in mijn eentje ook meestal goed, en met anderen altijd goed...
Vandaag liep ik aan de hand naar het FPC, en we kwamen een trekker met giertank tegen. Wel even een inham ingegaan, maar hij bleef rustig staan kijken. Vorige keren met mijn verzorgster was het ook al heel redelijk gegaan met trekkers, wel met anderen erbij.
Vandaag liepen we (ik met Andrew en mijn verzorgster met een Fries en haar vriendin ook met een Fries) dwars door een dorp waar ze druk bezig waren met bouwen. Ging prima, een stapje harder, meer niet.
Daarna dwars door de hoofdstraat: Kwam er een grote vrachtwagen aan...
Wij bij een winkeltje gaan staan aan de andere kant van de weg zodat er iets meer ruimte was, tussen die Friezen in, geenstap opzij!!!
Na al die jaren (ik rijd hem vanaf 3,5 en hij wordt dit jaar 12) durf ik bijna te zeggen dat hij in een groep verkeersmak is, en in zijn eentje auto en scooter mak begint te worden...
Komt het vaker voor dat paarden er zo lang over doen om hun angst voor (groot) verkeer te overwinen?
Ik heb echt hele enge dingen meegemaakt, dus mijn eigen vertrouwen moet ook echt nog groeien. Beetje bij beetje ga ik meer genieten langs de weg.
) wellicht dat dat een goede invloed had op zijn schrikkerigheid...
