Geplaatst Ik heb dan ook vaak de vraag te horen gekregen wat ik in hemelsnaam bij hem deed en waarom ik er niet mee stopte
Zelf heb ik alles altijd heel realistisch ingezien, maar gaf 'm het voordeel van de twijfel. Of wist iets altijd weer goed te praten.
Vooral de laatste maanden ben ik hier ontzettend mee bezig geweest en zag ik in dat ik al heel lang niet meer gelukkig was, ik het niet meer kon opbrengen en het mij belemmerde in de rest van mijn leven.
Ik was op.. ik ben op.. ik kan niet meer.
Ik deed alles fout, verkeerd, stelde niets meer voor en werd cru gezegd vaak behandeld als een stuk oud vuil.
Een aantal weken geleden hebben we hier dan ook over gesproken.
Hij gaf aan zich in te schrijven bij een woningbouwvereniging en te gaan verhuizen als er tegen de tijd dat er niets verandert zou zijn tussen ons. Voor mij was het hoofdstuk daardoor als een soort opluchting gekomen.
Ik wist al dat ik niet meer wou, maar kon de moed niet opbrengen dit over mijn lippen te krijgen. Angst voor spijt. Zeven jaar is niet niets. Er is in al die jaren veel gebeurt.
Maar afgelopen week is er in mijn leven iets gebeurt waardoor er een knop bij me is omgedraaid en wat me deed inzien dat ik wél belangrijk ben! Dat ik wél iemand ben!
Iets wat uitmondde in een vervolg gesprek, en wel gisteren.
De knoop was gauw door gehakt.. het is over. Voorgoed voorbij.. Finito..
Eindelijk... heb ik zelf de energie en moed kunnen vinden om er een punt achter te zetten. Iets wat ontzettend veel pijn doet.
En nu... zittend achter mijn computer.. vraag ik me af hoe het nou verder moet.
Hij is hier nl. nog wel en we zijn tot 3 optie's gekomen hoe het vertrek gaat plaats vinden. Iets waar ik over na moet denken. Iets wat niet gemakkelijk zal zijn.
En nu.. voel ik me leeg.. lusteloos.. heel erg alleen.. en ontzettend verdrietig..
