Voor de kou kregen we een nieuw zadel wat ook beter op haar lag. Weer lekker met haar gereden een tijdje, toch nog steeds wat vliegerig gebleven. We hebben zelfs met haar buiten gereden langs de weg, door de straten enz. In het begin wat steigerig omdat ze het erf niet af wou, maar dit ging langzamerhand steeds beter. Daarna een paar keer alleen naar de buitenbak gereden, ook dit ging zonder problemen.
Ze begon me steeds meer te vertrouwen. Tot het herfst werd en ietsjes kouder. Ik had haar een week niet gereden en wou er weer op stappen en even in de zandbak bij ons rijden. Op een gegeven moment schrok ze ergens van, raakte in blinde paniek en ging in rengalop op de longeerbak af. Rakelings ging ik langs het hek, ze maakte een scherpe bocht en ik viel eraf in de modder. Ze was helemaal in angst, dit had ze nog nooit eerder gedaan. Ik in de longeerbak er maar weer opgestapt, maar ze bleef heel erg angstig, trillen en bang.
Daarna werd het slechter weer en werd de bak onbegaanbaar, ik heb sindsdien daarna niet meer op haar gereden. Ook doordat het vertrouwen tussen ons weg was, en omdat ik zelf een nieuw paard kreeg en het druk had met school. Ze werd chagrijnig ook op stal, ik denk dat ze het rijden toch wel fijn vond.
Haar oog is ondertussen helemaal slecht geworden, ze ziet er nul komma nul meer mee. Ze zou naar de kliniek in Utrecht worden gebracht om te kijken of er wat aan dat oog gedaan kon worden. Dat wou ik even afwachten en dan weer met haar beginnen. Ze is naar Utrecht geweest en er kan niks aan dat oog gedaan worden. Ze blijft dus voor altijd blind aan 1 oog.
Drachtig worden wil ook al niet, ze is helemaal nagekeken maar toch werpt ze het vruchtje na een periode af.
Nu wil ik graag weer met haar beginnen, misschien eerst weer longeren, en zorgen dat er weer wat vertrouwen komt.
Wie heeft er ervaring met blinde paarden (helemaal of aan 1 oog) en hoe gaan jullie hiermee om? Zou ze misschien nog voor de kar beleerd kunnen worden?
Bedankt!
