Geplaatst Ik dacht als student dat ik het wel zou zien zitten, gaan werken, ik zou een boeiende job vinden, ik zou een vast ritme in mijn leven krijgen (ben in mijn studentenperiode een half jaar depressief geweest, & heel veel dingen vastleggen & plannen heeft me daarna wel geholpen om beter te worden, dus ik dacht dat dat beter voor me zou zijn dan de ene dag een paar uur les hebben & de andere dag helemaal niets te doen hebben, iets verplicht bedoel ik dan). Maar na enkele maanden zie ik het al helemaal niet meer zitten.
Ik werk een 40-urenweek, plus ik zit hier iedere middag ook nog eens een volledig uur vast wegens geen glijdende werkuren, dus dat maakt dat ik in totaal minstens 45 uur per week op kantoor zit. & Dat vind ik veel teveel. Ik heb best wel leuke collega’s enz, maar mijn werk zelf is oervervelend. ’s Avonds ben ik doodop & is er geen greintje energie meer over om nog iets leuk te gaan doen, & je moet op tijd gaan slapen, ah ja, want de dag erop moet je weer op hetz vroege uur je bedje uit...
Wat me ook ontzettend tegensteekt is dat ik quasi al mijn vrijheid kwijt ben. Alle als student evidente dingen zoals een muziekje opzetten tijdens het studeren, tsdoor ff naar de winkel of naar de bakker, ff iemand opbellen om een babbelke te slaan, kunnen nu niet meer, ik moet hier de hele dag achter die verdomde bureau blijven zitten & zie maar een heel klein stukje vd wereld door het raam vr mij, van een beperkte kijk op de wereld gesproken....
Ik heb sinds ik werk geen boek meer gelezen, geen vrijwilligerswerk meer gedaan, & ben nergens meer met de fiets naartoe geweest, & gelukkig is Samira (mijn paardje) op pensioen & staat die nu 24u/24u op de wei, want dt beestje krijgt me ook al niet veel meer te zien
Ik heb nu een eigen autooke, waauw, wat een vooruitgang, lekker gezellig 2 keer per dag het levensgevaarlijk verkeer in, & maar uitlaatgassen uitstoten.Ik zie me dit eerlijk gezegd niet lang meer volhouden. Nog geen 3 weken, laat staan de komende 30 jaar. Ik moet me echt v dag tot dag slepen. Ik heb het gevoel dt ik op het punt sta om in te storten. Ik voel me te zwaar belast, ik voel me 'verkracht' door de maatschappij die me hiertoe verplicht. "Dat is 't leven", hoe dikwijls dat ik dat al niet gehoord heb? Maar waarom hoeft dat zo te zijn? Ik heb daar problemen mee & wil dit niet langer.
Ik heb de eerste week v maart vrijaf, maar daarna ga ik 6 maanden aan een stuk geen enkele dag verlof kunnen nemen, als ik in september 3 weekjes op reis wil.
Ben al aan het uitkijken naar een andere job & zou heel graag 4/5 ofzo werken, maar is dat realistisch? Bestaat dat wel, een interessante job?
Missch moet ik wel mijn rugzak pakken & betere oorden opzoeken?
Sorry, moest even zeuren, & kan toch moeilijk tg mijn baas beginnen klagen
Zijn er nog mensen die hiermee zitten / gezeten hebben & hoe hebben jullie dat dan opgelost? Of draaien julie maar mee in de hele mallemolen?
