Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-02-03 13:16

Waternoodsramp, 50 jaar geleden

Geplaatst door de TopicStarter : 02-02-03 13:16

Bij wie heeft dit nog een grote betekenis? Ik volg het deze dagen wel op TV, samen met mn ma. Ten eerste vind ik wel interessant hoe ze de volgende keer willen voorkomen, maar vooral ook omdat het toch wel een nationale ramp was, waar vele mensen bij zijn omgekomen en het niet ver van onze deur was... Ik leefde toen natuurlijk nog niet, maar ben er toch wel even stil van...

**Geplaatst**: 02-02-03 14:05

Geplaatst: 02-02-03 14:05

Tja, eerlijk gezegd doet het mij niets, en ik interesseer me er ook niet echt voor. Normaal volg ik echt al het nieuws, maar de watersnoodramp vind ik niet belangrijk voor mijzelf dan.
Ik leefde toen ook nog niet, en had ook geen familie die in dat deel van het land heeft gewoond. Ik voel er dus totaal geen betrokkenheid mee.
Maar ik kan voorstellen dat mensen die daar nu wonen het heel anders ervaren, ookal hebben ze het zelf niet meegemaakt.

**Geplaatst**: 02-02-03 14:12

Geplaatst: 02-02-03 14:12

Het dorp waar ik nu woon is ook overspoeld tijdens de watersnoodramp. Hier hangen alle vlaggen haflstok, zijn er al diverse herdenkingsdiensten e.d. geweest.

Vreselijk wat er gebeurd is, absoluut. Maar ik sta er zelf niet echt bij stil. Ook geen familie leden verloren in deze ramp. Het is toch anders als je het of zelf meegemaakt hebt, of familie bent verloren....

**Geplaatst**: 02-02-03 14:54

Geplaatst: 02-02-03 14:54

Voor mij heeft het wel een grote betekenis. Mijn ouders hebben de ramp allebei meegemaakt. Gelukkig zijn alle familieleden gered, maar al het vee is dus wel verdronken. Een deel van de paarden is wel gered. Zij hebben twee dagen in het drijfzand (afkomstig van de dijk) gestaan, maar die zijn daar uit kunnen komen.(Mijn opa heeft ze er met de kencht uit kunnen halen)

Mijn ouders wonen vlakbij een monument van de Ramp en op de boerderij hebben we nog dagelijks te maken met de gevolgen van de ramp. (Het zout zit nog steeds in de muren van schuur en huis, waardoor sommige plekken snel vochtig worden. De Ramp heeft voor mij dus, ook al heb ik het -gelukkig- niet meegemaakt, veel betekenis.

Goed dat er zoveel aandacht voor is nu.

**Geplaatst**: 02-02-03 16:05

Geplaatst: 02-02-03 16:05

Zie mijn topic, http://www.bokt.nl/forums/viewtopic.php?t=99799
Waar ik woon is het niet overstroomd geweest, ik heb ook geen familieleden die het meegemaakt hebben, het water dichtbij bedoel ik. Maar toch, als ik aan de mensen denk die daar op de daken zaten, die zagen hoe hun paarden/koeien zich losgerukt in stal hadden, rondzwemmen, om na een paar uur van uitputting en onderkoeld om weer in de "veilige" stal terug te zwemmen om vervolgens daar te verdrinken.
Of aan het verhaal van een mongoloïde jongen en zijn vader, die jongen had watervrees, en was zo bang voor het water, en heeft een halve nacht in doodsangst zitten krijsen, moet je je voorstellen, zit je op een dak, hoor je dat gekrijs van een jongen die er niets van begrijpt, en dan ineens hoor je het niet meer ...
Of aan de mensen die op een stuk van hun dak zaten als een vlot, dan zie je op eens "Vos" hun geliefde paard, rondzwemmen en hij komt naar je toe om op het vlot te klimmen, wat moet je dan? Dan gooi je dakpannen naar hem toe om ervoor te zorgen dat hij niet op het vlot probeert te komen waardoor jullie allemaal zouden verdrinken. Dan draait hij zich om om hem lange tijd niet meer te zien, na een lange tijd op een veekijkdag in Utrecht, hoor je ineens gehinnik, is het Vos die daar staat, en jou herkent...

Dit waren een paar verhalen die ik mij erg aantrok. Ik vind het vreselijk wat er destijds is gebeurd, ik weet ook wat ik zou doen mocht het water hier komen, de hond en katten op zolder jagen, koeien en Amanda uit stal jagen, hekken open zetten, vervolgens de staldeuren dicht doen en maar hopen dat ze het volhouden...

Ik trek het mij wel aan, het is een gedeelte van mijn geschiedenis, van mijn wezen als Zeeuw zijnde, ik heb gehoord dat mensen het niet de moeite waard vinden om het te herdenken omdat het al 50 jaar geleden is gebeurd. Ik heb gehoord dat mensen uit Breda een stille tocht voor 1 mishandelde hond belangrijker vinden dan het herdenken dan ruim 1835 mensen, 20.000 koeien, 1750 paarden, 165.000 kippen, 2750 schapen en geiten, die in doodsangst en onbegrip zijn verdronken. 200.000 hectare werd overstroomd, 460 boerderijen werden weggeveegd van de aarde, 1.400 boerderijen werden beschadigd, een heleboel "gewone" huizen werden weggevaagd, er zijn plaatsen waar in 15 minuten 42 mensen de dood vonden. Nee, het is bar geweest.

**Geplaatst**: 02-02-03 17:18

Geplaatst: 02-02-03 17:18

Ik heb het ook gevolgd gisteren op tv. Ik interesseer me er meer voor nu ook omdat ik een aantal mensen ken die in het overstroomde gebied wonen.
Hoewel het toch voor velen een ver-van-mn-bed-show blijft vind ik dat er toch wel bij stil gestaan mag worden. Iederen kan wel oh en ah roepen over de tweede wereld oorlog......

**Geplaatst**: 02-02-03 20:51

Geplaatst: 02-02-03 20:51

Het is een ramp geweest voor Nederland, waar niemand later ooit over heeft durven praten. Het werd doodgezwegen, en het is niet meer dan schandalig dat er pas na 50 jaar een herdenking komt. Als je al die intervieuws ziet met mensen die het hebben meegemaakt, en ziet hoe moeilijk sommigen het er nog mee hebben, vooral omdat ze nu na 50 jaar eindelijk erover kunnen praten, mensen het eindelijk willen horen, het geaccepteerd wordt dat je het erover hebt....ik vind het heel erg aangrijpend.
Nederland is altijd een land geweest dat heeft gevochten tegen het water. Er er wordt nog steeds gevochten, nu niet tegen de zee, maar tegen het water dat door de rivieren komt, en regelmatig Europa in de ban houdt.

Ik heb op school een spreekbeurt gehouden over de Deltawerken, en ook daar foto's laten zien hoe het er uitzag direct na de watersnoodramp. Gisteren de nodige reportages gezien, beelden gezien die je vroeger nooit te zien kreeg, en nog het meest aangrijpende: kleurenfoto's. Foto's van vermiste dierbaren. Verhalen over mensen die pas jaren later gevonden zijn. Verhalen van mensen die nooit gevonden zijn. Het waren er wel over de 1800 doden. En kritiek op de overheid werd er toen niet geleverd. Moeten we niet leren van de fouten die toen zijn gemaakt?

**Geplaatst**: 02-02-03 23:36

Geplaatst: 02-02-03 23:36

Cassidy schreef:
en nog het meest aangrijpende: kleurenfoto's

Dit vond ik dus ook het meest aangrijpende beeld van heel de herdenking op tv.

**Geplaatst**: 02-02-03 23:42

Geplaatst: 02-02-03 23:42

Die kleurenfoto's maken het ineens zo reeel. Zwart-wit is maar zwart-wit...en raakt je niet half zo diep als die kleurenfoto's. Tenminste, dat was mijn ervaring. En die van de journalisten die het lieten zien...

**Geplaatst**: 03-02-03 09:04

Geplaatst: 03-02-03 09:04

snowdon schreef:
Bij wie heeft dit nog een grote betekenis? Ik volg het deze dagen wel op TV, samen met mn ma. Ten eerste vind ik wel interessant hoe ze de volgende keer willen voorkomen, maar vooral ook omdat het toch wel een nationale ramp was, waar vele mensen bij zijn omgekomen en het niet ver van onze deur was... Ik leefde toen natuurlijk nog niet, maar ben er toch wel even stil van...

Voor mij heeft dit nog wel een grote betekenis. Mn familie komt uit zeeland en hebben allemaal de watersnoodramp meegemaakt. Ben er mee opgegroeid eigenlijk. Heb in mn woonkamer een "antieke" kast staan die ze nog meegenomen hebben destijds, die heeft tot de helft in het water gestaan toen. Is ook goed te zien, is helemaal kromgetrokken enzo, maar dat is juist zo karakteristiek voor deze kast.
Mn opa is op 2 februari jarig, dus steevast gaan dan de verhalen over de ramp toen, hoe hoog het water stond, hoe ze weggekomen zijn enz enz.
T heeft wel wat, al is het onvoorstelbaar zoveel leed.
Viv

**Geplaatst**: 03-02-03 09:13

Geplaatst: 03-02-03 09:13

Ik heb een (kinder-)boek er over gelezen toen ik een jaar of 13 was.
"Oosterschelde Windkracht 10". Schrijver Jan Terlouw.
Ik was toen erg onder de indruk, en heb bij sommige pagina's zelfs gehuild.

Mijn 'probleempje' is dat ik heldervoelend ben.
Bij elke 'ramp' of 'oorlog' die ik via t.v. of foto's zie, als ik daarbij niet op tijd 'mijn knopje omzet' en mezelf afsluit, moet ik huilen.
Geluidloos lopen dan de tranen over mijn wangen en voel ik wat die mensen voel(d)en. Niet echt een pretje.. Verdrietig

Ik heb geleerd mijzelf af te sluiten, maar natuurlijk lukt het niet altijd. En het is ook niet goed dit altijd te doen, soms moet je je eens lekker uiten, spanningen en eigen emoties kwijt, en dan kan je dit gelijktijdig met de tranen bij het televisiescherm doen. Haha!

Wat De Ramp in 1953 betreft:
Dit heeft mij als kind al zo aangegrepen dat ik mij hiervoor dit keer opnieuw niet kon afsluiten.
Vele keren afgelopen week wanneer ik er onverwacht mee werd geconfronteerd moest ik de televisie uit doen of zelfs de tv-gids wegleggen: het werd me te veel.

Ja deze ramp doet me veel.
Niet omdat ik 'er iets mee heb', misschien dankzij het boek toen wel, maar meer omdat ik steeds weer opnieuw voel wat zij toen gevoeld hebben.
Ik heb niet bewust naar programma's hierover op tv gekeken. Waarom niet?
Omdat ik wist wat ik nog steeds weet
mijn hart, dat nooit vergeet,
ik huil weer, en doe dat ook later

handen die los lieten:
zwart water. Verdrietig

**Geplaatst**: 03-02-03 09:15

Geplaatst: 03-02-03 09:15

Ik heb er ook bij stilgestaan,
ik hoop dat er nooooooooooooit meer zo iets vreselijks gebeurt...

**Geplaatst**: 03-02-03 10:45

Geplaatst: 03-02-03 10:45

Ik woon dan zelf in de Achterhoek, maar mijn moeder is Zeeuwse en heeft de ramp meegemaakt. Het grootste deel van mijn moeders familie woont nog (weer) in Zeeland. Gelukkig is mijn moeders familie gespaard gebleven.

De ramp heeft me altijd erg aangegrepen. Ik wilde eigenlijk ook terug naar Zeeland om daar samen met mijn moeder en haar familie naar de herdenkingen te gaan. Mijn moeder wilde dit niet.

Ik was toevallig wel bij haar zaterdag. Heb ook naar de TV zitten kijken, maar voornamelijk alleen tijdens het zappen, omdat mijn moeder anders een heel naar gevoel krijgt als ze die oude beelden ziet, daar kan ze echt niet tegen.

Zonnemaire, het dorp waar ze gewoond heeft, is niet onder water komen te staan. De Zonnemairse dijk heeft het gehouden. De polders stonden wel blank, omdat de dijken van de buurgemeenten (Brouwershaven en Dreischor) het dus niet hebben gehouden. In die polders zijn dus wel mensen overleden (om nog maar te zwijgen van alle dieren die daar zijn gestorven).

Eigenlijk wilde ze er niet over praten, maar heel langzaam aan kwam ze toch los, kwamen de verhalen die je eigenlijk niet wilt horen. Over de mensen die hun boerderij hebben verlaten, 2 volwassenen en 3 kinderen, om een veilig heenkomen te zoeken. Ze zijn in het prikkeldraad blijven hangen toen de vloedgolf over hen heen kwam. Toen het water zakte, hebben ze ze gevonden, 5 hoopjes in het zand, vastzittend in het prikkeldraad, in het zicht van de veilige dijk. Waren ze in hun boerderij gebleven, dan waren ze gered geweest.

Het verhaal over dat gezin in de polder. Het water kwam en de moeder bracht haar 2 zonen naar haar ouders, achter de veilige dijk. Vader bleef achter op zolder van het huis. De moeder is nooit teruggekomen. Haar man ging ervan uit dat ze veilig bij haar zonen en haar ouders was achtergebleven. Pas toen de man gered werd (na 5 dagen op zolder helemaal alleen), is duidelijk geworden dat de vrouw toch met de auto naar haar man is gereden. Ook zij is gegrepen door de vloedgolf, de auto is meegesleurd en op kop onder water in een sloot terecht gekomen. Het moment dat ze het die man vertelden, daar had mijn moeder bijgestaan. Ze heeft nog jaren nachtmerries gehad van het gegil van die man.

Zo ging ze nog een tijdje door, over de dieren die op de dijken stonden en tegen het water in terug gingen naar de stal en daar op gruwelijke manier verdronken. Over de paarden en koeien met hun opgezette buiken die dood in het water lagen.

Ja, ik voel me er zeker bij betrokken. Ik weet niet of het anders zou zijn geweest als ik geen familie in Zeeland zou hebben. Ook al is het dan vijftig jaar geleden. Ik vind dat we daar best even bij stil kunnen staan; de een uiteraard iets meer dan de ander! Ik zal dan ook maar niet zeggen hoe ik denk over het samenvallen van een tocht voor een hond en deze herdenkingen. Ik zal ook maar helemaal niet herhalen hoe mijn moeder daar over dacht...........