Om half 2 vanmiddag vertrok ik uit Utrecht. Het was toen net behoorlijk gaan sneeuwen en in de bocht bij mijn huis gleed ik al bijna met auto en al de fietstunnel in. Op de A27 bij Hilversum zag ik het eerste en tevens niet laatste ongeluk van vandaag (incl. file). Sowieso kon je niet harder dan 80/90, dus opschieten deed het ook al niet: over het stuk Utrecht-Almere deed ik een vol uur. Midden op de brug over het Gooimeer richting A6 had ik nog even een mooi moment: mijn teller bereikte de de gedenkwaardige stand van 100.000 km, toch best een moment van bezinning waard aangezien mijn autootje al bijna 18 jaar oud is (en ja, er is echt maar zo weinig mee gereden!).
Hoe gedenkwaardig die stand was, ontdekte ik 28 km verderop, vlak buiten Almere. Ik had net even een broodje gescoord bij een tankstation, reed de A6 weer op en nog geen 200 meter verderop hoorde ik keihard * PATS * ! Binnen drie tellen was mijn hele voorruit veranderd in een complete glaschaos. Gelukkig zat-ie er nog in, maar daar was ook alles mee gezegd: als je ooit gebroken veiligheidsglas hebt gezien (ik wel - zie mijn keukenraamverhaal van vorig jaar maart), dan heb je een idee van mijn uitzicht op dat moment. Snel de auto op de vluchtstrook gezet (zo ver mogelijk richting berm natuurlijk) en geprobeerd om even rustig na te denken, voor zover dat ging.
Na wat heen-en-weer-gebel met mijn vader, de Wegenwacht, een of andere SOS-verkeersdienst, Carglass Almere en uiteraard Nienke (om te melden dat Drachten niet meer haalbaar was) ben ik uiteindelijk na een uur wachten door een sleepbedrijf naar Lelystad vervoerd, want daar bleek ik het dichtst bij te zitten. Mijn vader stelde voor om mijn auto naar een kennis van hem in Lelystad te laten brengen, dan zouden we 'm eventueel morgen naar Rijssen kunnen slepen aangezien mijn vader zelf heel goed nieuwe autoruiten kan plaatsen (beetje zonde om daar 353 euro voor te betalen bij Carglass). Hij wilde diezelfde avond nog slepen, maar dat heb ik hem vriendelijk doch dringend uit zijn hoofd weten te praten, veel te link met die sneeuw. Hij kon die kennis echter niet bereiken, maar ik heb me er op goed geluk naartoe laten brengen en goddank waren ze daar thuis. Inmiddels was trouwens wel mijn hele voorruit ingestort - er zat een gapend gat van hier tot aan de Waddenzee - maar daarover zo meer.
Uiteindelijk heb ik van half 5 tot 7 bij die mensen thuis gezeten, voor hen was het uiteraard een onverwachte invulling van de zaterdagmiddag. Ik was helemaal hyper en heb daar sloten thee gedronken om maar weer een beetje op temperatuur te komen. Gelukkig hadden we een boel gespreksstof: hun dochter heeft ook een paard en zij hebben zelf veel gereisd voor hun werk, dus de aandacht werd even afgeleid van die stomme autoruit. Mijn vader was in Utrecht aan het klussen in het nieuwe huis van mijn zusje, en hij zou mij wel even komen ophalen in Lelystad. Daar heeft hij uiteindelijk anderhalf uur over gedaan aangezien hij ook maar met 70 km/u over de snelweg kon, en toen nog bijna 2 uur van Lelystad naar Rijssen, ook met een gangetje van gemiddeld 70. Ik zit nu lekker warm achter de pc bij paps & mams, maar ik had natuurlijk liever Triviant gespeeld bij Nienke thuis…
Ik moet wel zeggen dat ik heel angstige momenten heb beleefd daar langs de snelweg. Omdat het zo enorm sneeuwde en waaide, en ik niet wist hoe lang het allemaal zou duren, ben ik in mijn auto blijven zitten. Uiteraard wel achterin, vanwege instortingsgevaar van de ruit. Aan alle kanten sneeuwde ik in (ik zag dus niets meer), het werd kouder en kouder, er kwamen auto’s met een noodvaart langsrazen en bij elke passerende vrachtwagen ging mijn hele auto tekeer. Tussen de telefoontjes door had ik het dan ook af en toe even niet meer, totdat er op mijn autoruit werd getikt. Het bleek de Wegenwacht te zijn die mij toevallig daar zag staan en informeerde of ik al werd geholpen. Zat op dat moment met Carglass aan de foon en kon dus melden dat dat idd het geval was. De WW raadde mij wel aan om buiten de auto te wachten i.v.m. de veiligheid, dus dat heb ik toen maar gedaan. En op het moment dat ik mijn portier dichtgooide (nog niet eens asociaal hard) stortte dus mijn hele voorruit in
. Wat ik wel leuk vond, was dat er onverwacht een auto stopte van precies hetzelfde merk en dezelfde kleur als de mijne, alleen een jaartje jonger. De bestuurder vroeg of ik met panne stond en of hij kon helpen. Echt super aardig! Maar helaas kon hij niets voor me doen, dus is hij weer doorgereden.
Maar goed, al snel arriveerde de sleepdienst die mij naar Lelystad bracht. Van de zenuwen en de spanning heb ik het hele eind enorm zitten ratelen (ik was toen al zo hyper als wat, allemaal spanning), maar gelukkig bleef die sleepjongen doodkalm en hij zei dat ze wel eens erger hadden meegemaakt (*opluchting*)
. Vlak bij Almere had ik een auto ondersteboven in de middenberm zien liggen aan de andere kant van de weg, en daar bleek die jongen net vandaan te komen. Alleen moest die auto met iets zwaarder geschut verwijderd worden en toen kwam mijn melding binnen, dus is hij mij gaan helpen. Gelukkig maar dat het bij mij ‘slechts’ een gesprongen voorruit was… Verder had ik ook nog eens mijn autopapieren thuis laten liggen, had ik geen groene kaart (?) bij me en wist ik niet waar ik verzekerd was, maar dat kon de WW gelukkig nazoeken. Voelde me echt zo'n suffe muts... Reactie van de sleepjongen: 'Weet je wat pas dom is? Als je verkeerde brandstof in je auto gooit, dat is pas dom. En voor die mensen moeten wij ook uitrukken!' Dat viel dus weer mee.
Afijn, autootje staat nu bij die kennis in Lelystad op de oprit, met plastic en een houten plaat over de voorruit en inmiddels compleet ondergesneeuwd. Mijn vader gaat een dezer dagen terug om de boel te repareren en dan hoop ik dat ik volgend weekend (of hooguit een week later) weer een gaaf autootje heb. Gelukkig ben ik voor mijn werk niet afhankelijk van een auto en afspraken buiten werktijd moeten dan maar eventjes wachten. Heb wel erge medelijden met mijn arme Kiwi-karretje… De voorstoelen zijn helemaal bezaaid met glas (wel veiligheidsglas, dus het splintert niet) en net lag er ook nog een boel sneeuw in. Dat zal wel een natte prut worden, maar ik bedenk me maar steeds dat het veel erger had kunnen zijn.
Tja, en hoe kan zoiets nou gebeuren… Het sleepmannetje vertelde me dat in de winter wel vaker ruiten spontaan springen, het hoort niet maar het kan wel. Ik had ook even mijn dashboardverwarming vrij hoog aan gehad, omdat er ijsaanslag aan de binnenkant zat. Dat was alleen hooguit 10 minuten, maar misschien zat er al ergens een zwakke plek en kon mijn ruit het temperatuurverschil van binnen en buiten toch niet aan. Ik baal wel, en nog het meest van al het werk dat het mij en anderen vandaag heeft gekost. Zo veel mensen die voor mij in rep en roer zijn geweest, en alleen maar om zo’n domme ruit.
Ook baal ik er behoorlijk van dat ik niet van Rommie heb kunnen winnen met Triviant. Kreeg net een sms-je dat hij had gewonnen maar dat was hem natuurlijk alleen gelukt door mijn afwezigheid.
Wat was ik trouwens vandaag wel extreem blij met mijn Rimfrost thermoschoenen, mijn fleece muts en handschoenen en vooral met mijn ANWB-totaalpas. Een groot woord van DANK is natuurlijk op zijn plaats voor alle hulpdiensten inclusief mijn vader en de noodopvang van die kennis. Vannacht maar even goed slapen en morgen lekker rijden met Retje, en dan met het treintje weer richting U. Nou ja, moet maar voor een keertje.
En… de eerstvolgende die durft te beweren dat mobiele telefoons maar onzinnige en onnodige apparaten zijn, die stuur ik hoogstpersoonlijk tijdens de volgende sneeuwstorm de weg op in een auto waarbij ik stiekem het raam ‘lichtjes’ heb gesaboteerd
.[Edit] suffe typo's [/edit]
. 
