Nou, het is duidelijk. Maandag ben ik voor de eerste keer naar de verloskundige gegaan voor een echo te laten maken. Na enkele minuten wist deze echter niet wat ze moest zeggen. Ze zou maar een afspraak maken met de gyneacoloog. Dinsdagmorgen kon ik al terecht.
Dinsdag met mijn man naar het ziekenhuis en weer werd bevestigd wat op de eerste echo al gezien werd. Er zit een zwarte ruimte in de onderbuik van het kindje. (Ik ben momenteel 14 weken zwanger) Om het toch helemaal uit te zoeken moest ik maar naar Maastricht gaan naar het AZM. Daar zaten artsen die meer gespecialiseerd waren in de echoscopie.
Dinsdagmiddag kreeg ik al bericht dat ik woensdagmorgen terecht kon. Ik vond het toch wel allemaal heel erg snel gaan.....
Woensdag een onderzoek gehad van bijna een uur, en het was duidelijk. Het kindje heeft geen kans van overleven. De blaas heeft geen uitgang, dus wordt steeds groter met als gevolg dat er geen ruimte in de buik/borstkas is voor de longentjes. Er is nog wel gesproken over een experimentele operatie, maar de kans dat het bij de geboorte alsnog zou sterven is bijna 99 %.
Ik moet het dus weg laten halen...........
Sorry voor dit bericht, maar ik moet het even kwijt.
Ik sluit me bij het bovenstaande aan: heel veel sterkte. Het is een rotbericht dat je hebt gehad, maar je bent er redelijk op tijd bij. Stel je voor dat je de hele zwangerschap moet uitzitten, en het kind komt evengoed na de geboorte te overlijden. Ik hoop dat er de mogelijkheid is voor begeleiding, want dit gaat je zeker niet in de koude kleren zitten. Nogmaals heel veel kracht en sterkte toegewenst.
Wat een rotbericht joh. Het is wel zoals Cassidy zegt, beter dat je er nu bij bent en niet als het kindje uiteindelijk (dood)geboren is. Veel sterkte en als je iets kwijt wilt kun je het altijd kwijt op bokt hoor!
Hallo. Ja, dit is wel heel erg ja. Me zus was ook zwanger. En het ging allemaal als een sprookje , egt alles ging helemaal goed! En nou, der water was gebroken, en de verloskundige was geweest, nou en ze mogt zelf thuis bevallen omdat het zo goed ging! Nou toen de verloskundige er was, zei ze: ja ik kom over ongeveer een uurtje terug en dan ga ik nog even controleren. Nou duz even later kwam de verloskundige, en ze begint helemaal raar te doen van : ow mijn god enz. Nou het kindje: Romy was dus gewoon plotseling overleden. Me zus is wel gewoon bevallen en het kindje is begraven. En nog even: jij ook sterkte! Big hug's stef
In tegenstelling tot de zus van Binkygirl zul jij straks geen graf hebben waar je naartoe kunt gaan...hou je daar wel rekening mee? Zo gewild als het kindje is, er zal straks geen plekje voor jouw zijn om naartoe te gaan om te rouwen.
Daarom zeg ik, zoek hulp, vraag of je bij een praatgroep kunt om over je verdriet te vertellen. Ik ken een paar mensen die er nooit over hebben kunnen praten, en het zit ze nog erg hoog. Sterkte en kracht toegewenst...
Het is nu hard en naar maar na een voldragen zwangerschap een kind verliezen lijkt me nog veel erger. Ik wens jou en je partner de komende tijd veel sterkte toe en blijf er over praten! Je zult dit verlies toch een plaatsje in je leven moeten geven en als je er over blijft praten lukt dat het makkelijkst. Je kunt altijd bij ons terecht....
Maar weet je wat et is:meestal praat ik er thuis niet over, want ja dan maak ik hun thuis ook weer verdrietig en dat schiet niet egt veel op. Maar thank you dat ik ik ook wel bij jullie teregt kan Ik wil niet zegge dat ik niet bij me moeder teregt kan hoor, maar ik vind het zo vervelend om haar dan ook verdrtietg te zien.
Dank je Cassidy, maar denk je egt dat dat nofig is : hulp?
Ja, ik zou het doen. Psychologische hulp. of een praatgroep. Jij hebt het niet zelf meegemaakt, en iedereen gaat er heel anders mee om. Maar er zijn mensen die het geen plekje kunnen geven...en omdat je niet weet hoe je zelf op zo'n situatie reageert, zou ik het wel doen ja. Je zegt zelf dat je het er niet over hebt omdat het een te gevoelig punt is....en zo zwijg je het gezamelijk dood....
Heel veel sterkte! Nu, en in de tijd die nog gaat komen. Ik weet niet of je het op prijs stelt, maar misschien heb je iets aan deze link: http://www.lieve-engeltjes.nl/
Jeetje, weet even niet wat ik moet schrijven. Wat zal jij je ongelovelijk ellendig voelen. Heel veel sterkte met dit verlies.
Paardentweet: Zag laatst een meisje onderweg naar haar paard met kogelvrijvest aan. Dat paardrijden is ook niet meer wat het geweest is.. [IM] Julius....16 jaar alweer...
Jeetje, wat een vervelend nieuws! Gelukkig hebben ze het al zo vroeg ontdekt, maar het blijft vreselijk
Heel veel sterkte voor jullie alletwee! En eigenlijk ook voor jullie ouders. En zoals Cassidy al zegt, probeer hulp te zoeken.
*Niet elke verandering is een verslechtering!* *Ze is niet bang voor de dood, maar als de dood om bang te zijn...(Guido Weijers-Oxymoron)* *Als je bent waar je heen ging, waar moet je dan naar toe? (veldhuis & Kemper-tijd heelt alle zonden)*
Heel veel sterkte. En ook al vergeten mensne in je omgeving het misschien snel of doen ze alsof: voor jullie is je kindje er wel degelijk geweest en jullie zullen hem/haar nooit vergeten!
Toen ik zwanger was van mijn jongste was er ook een zwarte vlek op de echo te zien. Gelukkig bleek na een echo in een academisch ziekenhuis dat zij geopereerd zou kunnen worden en ze is ook tweemaal geopereerd aan haar blaas en nieren en nu godzijdank gezond. Ik had dus meer geluk dan jij. Jammer genoeg mag dat voor jou niet zo zijn.
Iedereen gaat verschillend met zo'n verlies om maar tegenwoordig is er wel veel mogelijk in een ziekenhuis wat betreft de verwerking van het verlies. Je kan vragen of je het kindje mag zien. Misschien kan je een foto van het kindje laten maken. Wil je die nooit zien dan stop je die foto ver weg maar misschien heb je er later wel behoefte aan en dan heb je tenminste nog iets. Soms laten mensen een afdruk maken van een handje of voetje ter herinnering. Denk er goed over na of je dat wilt.
Er zullen altijd mensen in je omgeving zijn die zeggen dat het erger is wanneer je een voldragen kind verliest of een kind wat al geleefd heeft. Probeer dat langs je af te laten glijden. Jouw verdriet is jouw verdriet en niet te vergelijken met verdriet van anderen. Jij hebt er recht op om te rouwen om je kindje.