Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-03-04 02:46

[verhaal]

Geplaatst door de TopicStarter : 10-03-04 02:46

Ik werd wakker in een vreemde wereld. Nou ja vreemd. Zo vreemd was het eigenlijk niet. Ik kende deze omgeving heel erg goed. Ik droomde vast en zeker. Dit bed en mijn kamer. Dit was precies de kamer uit mijn dromen. Het leek wel een sprookje. Op dat moment kwam er een vrouw mijn kamer binnen. Ook al had ik haar nog nooit gezien ik wist dat het mijn moeder was. Ze vroeg of ik me vlug wilde omkleden en naar beneden wilde gaan. Ik stapte uit mijn bed. En schoof met mijn voeten in de sloffen onder het bed. Ik wist dat ze er stonden. Ik liep naar de grote spiegel in de hoek. Ik zag er nog hetzelfde uit. Ik kamde mijn zwarte krullen en deed ze op een staartje.

Vlug trok ik mijn kleren aan. In de grote kast vond ik allerlei kleren. Ik hoorde mijn moeder roepen “trek je rijkleren maar vast aan” Rijkleren? Ik had nog nooit op een paard gezeten. Toen ik mijn kleren aan had wierp ik nog vlug even een blik in de spiegel. Maar wat ik toen zag! Een vreemd gezicht staarde me aan. Wat was dit nu?

“Je kent me niet; maar toch moet je naar me luisteren” Zei het meisje in de spiegel. Ze leek wel wat op me. Ze had ook zwarte krullen. Ze had er alleen een witte lok in. “Je droomt nu niet, Dit is mij ook overkomen. Ik werd ook wakker in het bed waar jij net wakker werd. Het lijkt allemaal een droom maar dat is het niet. Over een tijdje word jij ook vervangen. Je kunt jezelf nog redden. Als zo zodadelijk gaat rijden vraag dan of je alleen weg mag. Zilverappel; je pony weet de weg. Rij naar de open plek in het bos. Daar staat een huisje. Alsjeblief luister naar me. Ik wil naar huis’ een traan biggelde over haar wangen. Ik begreep hier helemaal niets van. Ik draaide me om en liep naar de deur. Toen ik weer in de spiegel keek zag ik alleen mezelf.

Ik liep de trap af. Wow! Ik was in een grote villa. Met een hele grote wenteltrap. Een zwembad achter het huis en een eigen pony. Dit was waar ik altijd van droomde! In verwarring dacht ik aan thuis. Het flatje op drie hoog. Met een norse buurman die steeds op de muren bonkte als de tv iets te hard stond. Een sjacherijnige moeder die altijd moe was omdat ze zoveel werkte. Niet te spreken van dat lastpak van een broer. Die geen minuut onbenut hield om te kunnen treiteren. En vader.... vertrokken met de noorderzon.

Ik wilde hier eens goed van genieten. Waarom zou ik het meisje in de spiegel moeten geloven. Dat was zo vreemd. Alles was zo vreemd. Bij het ontbijt besloot ik dat ik toch maar eens op onderzoek uit moest gaan. Ik vroeg aan mijn moeder of ik alstublieft alleen mocht gaan vandaag. En omdat het zondag was mocht dat. Ik at dus heel vlug en liep naar de stallen. Hoe moest ik weten wie zilverappel was. Toen ik de stallen in liep kreeg ik mijn antwoord. Ik hoorde een begroetend hinnikje. De staljongen begroette me en hielp me met opzadelen. En daar ging ik. Ik wist toen nog niet dat dit wel eens het grootste avontuur kon worden wat ik ooit zou beleven.

Op pad

Toen ik zilverappel zag wist ik dat dit een vriend zou worden. Het was een kleine vliegenschimmel. Maar zijn oog keek zo wijs, zo oud. Hij wist vast veel meer dan ik en ik vertrouwde hem meteen. “Zo jongen, we moeten naar de open plek in het bos” Ik was nog niet klaar of we vertrokken in een flinke draf. Ik wist wel dat hij me zou begrijpen. Na een tijdje durfde ik zelfs een galopje aan en het duurde niet lang of we waren bij de open plek in het bos. Onder de hoge bomen in de schaduw stond een huisje. Het was een klein huisje met een rieten dak. Rustig liep ik erop af. Ik stapte af en zadelde zilverappel af. Hij keek me aan en ik wist dat hij niet weg zou lopen.

Ik liep om het huisje heen. Ik zag helemaal niemand. Ik tuurde door de ramen. “Kan ik je helpen” zei een zware stem achter me. Ik schrok me rot. Ik had niet aan horen komen. Er stond een lange, oude man voor me. Hij had een lange witte baard en een witte jas aan. Hij was kaal maar zijn ogen waren vertrouwd. Eigenlijk wilde ik alweer vertrekken. Waar kwam hij nu zo plotsteling vandaan?

Ik zei “Nou, eh. Ik weet helemaal niet wat ik hier doe” “kom binnen” zei hij. Ik had helemaal geen zin om die oude man naar binnen te volgen. Maar toen ik naar zilverappel wilde lopen merkte ik dat die weg was.

Balen Ik dacht nog wel dat ik hem kon vertrouwen. Nou ja dan maar naar binnen. Daar zou ik vast wel kunnen bellen. Toen ik naar binnenliep zag ik al dat, dat niet mogelijk was. Het leek wel of ik drie eeuwen terug in de tijd was. Overal potjes en pannetjes en vooral veel stof. Ik nieste. “Ga zitten” hoorde ik weer achter me. Hoe doet ie dat toch. Dacht ik.

Ik wilde het net gaan vragen toen hij aan zijn verhaal begon. “Jij bent dus de nieuwe. Het lijkt wel of jij wel lef hebt. Nou je moet er wel heel wat voor doen hoor om weer thuis te komen. Maar mijn zilverappel zal je wel helpen.” Wat nou zijn zilverappel. Wat nou naar huis. Ik wilde niet naar huis. Ik had het hier reuze naar mijn zin.

Hij vervolgde zijn verhaal “lang geleden woonde er een man op het huis waar jij vanmorgen wakker bent geworden. Hij had een hele lieve dochter met zwarte krullende haren. Net als jij. Zijn vrouw had hem jaren geleden verlaten en zijn dochter was het enige wat hem gelukkig maakte. Maar opeens was ze vertrokken. Niemand weet waarheen en niemand weet waarom. De arme man werd wild van verdriet en zweerde dat hij zijn dochter weer zou vinden. Hij probeerde echt alles.

Nu was er een vrouw in het dorp en die bedreef de zwarte magie. Zij wilde graag in het grote huis wonen. Maar de man was te verdrietig om dat in te zien. Hij dacht weer iemand gevonden te hebben die hem zou kunnen helpen.

Zij haalt meisjes naar het huis. Meisjes die precies lijken op zijn dochter. Maar de vrouw haalt wel het lichaam van de meisjes weg. Maar de ziel kan ze niet weghalen. Zodra de meisjes te oud worden. Voordat de man gaat beseffen dat hij bedrogen wordt ,stopt ze de ziel in een spiegel. De lichamen gebruikt ze om zelf jong te blijven. Ze zuigt de jeugd eruit. Tot die tijd krijgen de meisjes alles wat hun hartje begeert, zodat ze niet denken aan weglopen.

De oude man pauseert even. Ik slikte. Dit kan toch niet waar zijn? Toen vervolgde hij zijn verhaal.

Je begrijpt dat jij ook niet lang hebt. Zodra je een jaar ouder wordt neemt ze je ziel en stopt je in de spiegel net als je voorgangers. Je kunt dan nooit meer naar huis. Je moet beseffen dat je nu leeft in een droomwereld. In deze wereld kan alles en er kan weer heel weinig.

Er is maar een uitweg en dat is de poort. Maar nog niemand heeft deze poort gevonden. En je moet hem vinden voor je verjaardag. Want dat is de datum waarop je ziel vrijkomt en je ‘moeder’ hem aankan. Je moet nu de keuze maken. Of je zoekt de poort of je geniet nog zolang het kan. Ik moet er wel bij vertellen dat ik je zoveel mogelijk zal helpen. Maar dat er nog niemand is geweest die de poort heeft gevonden.

Ik slikte weer. Eigenlijk had ik dus geen keus. Mijn verjaardag was al over een paar maanden. Wat moest ik dan doen?

Het leek of de oude man gedachtes kon lezen; "luister naar je hart. Die zal de weg vertellen. Laat je niet verleiden. Ga nu!” Ik keek naar mijn handen. Toen ik opkeek wilde ik hem nog vragen welke kant ik op moest maar hij was al weg. Hoe deed hij dat nu toch?

Ik liep naar buiten en daar stond zilverappel. Bij zijn zadel stonden zadeltassen. Wat vanmorgen een droom leek, leek nu een nachtmerrie.

**Geplaatst**: 10-03-04 11:36

Geplaatst: 10-03-04 11:36

Hoi Heike!

Op zich vind ik het een mooi verhaal, maar misschien (weet niet of je commentaar wilt, maar je krijgt het gewoon Tong uitsteken

)
zou je iets meer op de leestekens kunnen letten. Af en toe mis ik een komma e.d.
Probeer sommige zinnen wat meer aan elkaar te koppelen, jij hebt bv:

Ik liep om het huisje heen. Ik zag helemaal nietmand.

Ik zou er dit van maken: Ik liep om het huisje heen, maar er was niemand (of ik zag nietmand)
Probeer 'ik' aan het begin van de zin zoveel mogelijk te vermijden, daar wordt je verhaal namelijk mooier van!

Maar verder, de lijn van het verhaal vind ik erg mooi hoor! Commentaar is gewoon als tip bedoeld, verder niks!
Succes he

**Geplaatst**: 10-03-04 14:17

Geplaatst: 10-03-04 14:17

Kei gaaf verhaal heike!
Wel vervolgen he!

**Geplaatst**: 10-03-04 15:58

Geplaatst: 10-03-04 15:58

Heel erg mooi verhaal.
Duurt een tijd voor je het hebt gelezen, maar dat is het zeker waard!

Een beetje jammer dat je zo veel 'ik' gebruikt. Dat trekt wel heel erg de aandacht het hoofd personage, maar ik vind het soms een beetje jammer dat haast elke zin met 'Ik' begint.
Verder, vind ik hem heel erg mooi.