Toevallig is mijn oma gisteren na 4 maanden ziekenhuis naar een verpleegtehuis gegaan. Ik ben vandaag bij haar langs gegaan en ze was blij dat ik er was. Ze is behoorlijk dement en dat is in haar voordeel in die zin dat ze niet goed beseft dat haar leven zo saai is.
Ik voel me ook echt verplicht om regelmatig langs te gaan, gelukkig mijn vader en oom ook. We zijn dus in ieder geval met z'n 3en. Ik ging in het ziekenhuis eerst elke dag, maar dat hou je niet vol. Ik wil nu 2x per week gaan en dan natuurlijk op andere dagen dan mijn vader en oom. Ik wil mezelf reeele doelen stellen want anders voel ik me schuldig als ik mijn doel niet haal.
Ik vind het eigenlijk ook heel erg om te zien. Als mijn huis groot genoeg zou zijn (en dat zou best zo kunnen worden) dan zou ik mijn schoonouders wel in huis nemen. Mijn ouders zijn gescheiden maar die zullen dat ook niet snel doen. Mijn schoonouders komen uit Joegoslavie en daar is dat toch wat normaler.
Ik bemiddel zelf zorgverleners, dus ook mensen in de thuiszorg. Ik zou het zo regelen dat er een PGB is waaruit ik extra zorg kan betalen. Ik weet namelijk zeker dat ik het niet zou redden om full time voor mijn schoonouders te zorgen.
Ok ik draaf door, maar in mijn hoofd neemt het op dit moment een grote plek in.
"Horses are not just a mass of muscles to be shaped in order to satisfy our desires or to produce a performance, they are sensitive beings. Expressions such as: 'The horse must do this... The horse must give that' are all too common jargon. The horse owes us nothing, it is we who have a duty to make ourselves understood." — Phillipe Karl