Dank je...
Man-o-man, wat voel ik me beroerd... (bleghh, nog erger, ik geef het toe...) Ik zit zo in tweestrijd... M'n ex wil me terug... en ik twijfel... en toch ook niet...
Ik heb een tijd gehad dat ik zeker wist dat alles over was, ik werd zelfs opnieuw verliefd op een ander... Maar daar twijfel ik ook bij... ik weet 't gewoon allemaal even niet meer...
Ik heb m' ex een aantal keer gezien sinds het uit is en steeds heb ik me sterk gehouden. Afstand bewaard. Maar toch zag ik telkens degene op wie ik aan het begin ooit verliefd ben geworden. De twijfel is heel erg aanwezig.
Ik wil terug, maar eigenlijk ook helemaal niet. Degene op wie ik onlangs verliefd was geworden is super. Maar ik kan het nog niet. M'n ex zit teveel in m'n hoofd.
Hij is zo veranderd, volwassener dan ooit, sterker dan ooit. Vol liefde... hij wil zelfs met me samenwonen. Maar ik doe 't niet. Ik wil zo graag weer gelukkig zijn met hem en tegelijk ook niet. Ik ben bang dat 't de gewenning is die mij terugdrijft in z'n armen. Ik verscheur als ik zeg dat ik terug wil, maar ook wanneer ik zeg dat ik 't niet wil. Ik ben echt de weg even kwijt.
Ik wil met volle kracht kunnen zeggen: ik doe het niet... Maar als ik dat zeg doet het pijn. Ik weet dat 't beter zal zijn, tenminste dat denk ik, als ik 't niet doe... maar waarom die strijd? Als ik tegen alles moet vechten, is het dan niet beter om er aan toe te geven? Ben ik er nog niet klaar mee? Jawel, dat wel... nee, toch niet... aaahhh! Ik word gek, ik huil, ik schreeuw, niks helpt.
Ik wil helemaal niet terug, maar waarom is er dan toch die drang? Ik wil weg kunnen lopen van die twijfel om terug te gaan, maar de kracht ontbreekt me... Ik word meegesleept door m'n gevoel, maar ik mis de rust in m'n hoofd iets anders te voelen...
Maar als ik dan zo'n beroerd gevoel heb dan hoor ik me om te draaien en weg te lopen, maar waarom kan ik dat niet?
Ik wil het niet en ik wil het wel. En dit gevoel wil ik ook helemaal niet. Bah, ik wil er klaar mee zijn...
En toch steeds het beeld van hoe we waren, hoe we bij elkaar paste. Wat voor vuur er bestond tussen ons. Het 1 zijn. Hoe we 's morgens samen ontbijt stonden klaar te maken. Bleghh, rotgevoel...
Ik wil verder met m'n leven, iets opbouwen voor mezelf, misschien wel met degene op wie ik onlangs verliefd was geworden. Maar ja... dat lukt gewoon nog niet... en ik kan ook niet zeggen dat ik dat wel of niet wil...
Ik wil echt niet terug, ik heb er ook nog niks mee gedaan met het eventueel teruggaan. Maar toch...
Ik ben er klaar mee!.... toch niet blijkbaar... waar is mijn kracht, mijn zekerheid, mijn standvastigheid?