Linda250 schreef:Iemand die op haar 12e een paard krijgt zal ook ooit gaan studeren. Moet je dan maar geen paard kopen? Vind ik niet. Je kunt van tevoren helemaal niet weten hoe het gaat lopen, dus vind ik dat je er niet teveel rekening mee moet houden.
Hoho, ik kreeg op mn twaalfde (ok, bijna twaalf dan) een pony. Beestje staat al die tijd al bij mijn tante, heeft daar een kudde en wordt schitterend verzorgd. Mijn ouders (onder andere, ook andere familieleden hebben meebetaald) hebben me die pony gegeven, maar ik mocht er slechts één keer per week naartoe. Mijn ouders hebben nogal een ideefix dat een kind alleen moet studeren en enkel op zondag een half dagje ontspanning mag. Mijn tante vraagt stalgeld, maar dit is enkel de kosten die ze maakt aan stro, voer, water, biotine, ... ze heeft er geen winst op. Over een paar maanden neem ik die betaling over, tot dan zullen mijn ouders het nog doen. En ik studeer, dit is het tweede jaar al. Ik zal nog minstens drie jaar studeren. En ik heb het financieel niet gemakkelijk, ik moet krabben om rond te komen.
En toch zal ik Jessie nooit verkopen. Waarom niet? Hier heb je enkele redenen: waar ze vandaan komt, stond ze tot haar knieën in de modder. Haar stal was een grote hoop str*nt die ook nog eens onder water stond. Nog steeds gaat ze in haar eigen str*nt liggen omdat ze dat toen gewend was (was de enige droge plek in haar "stal" waar ze kon gaan liggen), ook al heeft ze nu een balzaal van een stal en is die brandschoon (elke dag volledig leeggeschept en dikke laag vers stro). Het is een schimmel, maar ze zag ros van de str*nt en het vuil toen ik haar kreeg. En ik heb erge vermoedens dat ze mishandeld is geweest ook. (Ze flipt zo ongeveer als je haar bij haar oude nickname noemt, of als haar vorige eigenaren op bezoek komen). En volgens het contract (op papier) moet Jessie, als ik haar terug verkoop, eerst aan de vorige eigenaren terug te koop aangeboden worden. No way dat ik haar laat teruggaan naar die situatie!!!!
Ten tweede heb ik slechte knieën en door een bijkomend probleem nauwelijks goede beenspieren. Ik rijd haar dus voornamelijk op stem, zit en teugel. Ze heeft zich volledig aan mijn manier van rijden aangepast. Ze is nu bijna 15. Moet het dat beestje nog aangedaan worden van zich weer helemaal opnieuw aan een andere, normale ruiter aan te passen?
Ten derde heeft ze mij door enkele heel moeilijke periodes in mijn leven geholpen en wil ik haar niet kwijt.
En nee, ik voel me er niet lekker bij dat ik haar maar eens per week kan zien en rijden. Maar ik voel me er wel goed bij dat ze nu ergens staat waar ze deftig verzorgd wordt en haar eigen kudde heeft en een grote wei en een propere stal en de liefde van mijn oom en tante. En dat ze me hinnikend begroet op elke zondagmiddag. Voor mij moet Jessie niet "renderen", ik hoef er niet elke dag mee te kunnen rijden. Als ze gelukkig is en ik die ene dag per week de miserie en alles kan vergeten dankzij haar, is ze al die moeite en het geld meer dan waard.
Elke cent gaat eerst naar Jessie, heeft zij het niet nodig, dan pas gaat die naar mijn spaarpot.
Ik zou haar graag vaker kunnen zien en knuffelen en zelf verzorgen, maar dat is pas voor over drie of vier jaar.
Ik verkoop haar niet, punt uit.
Maar of dat nou een reden zou zijn om geen paard te kopen? Ik vind van niet...
