Geplaatst Moest ik ineens enorm lachen en dacht terug aan Elisa.
Elisa (Liesje genoemd) was mijn kat die tot mijn grote spijt twee jaar geleden is overreden met kerst.
Zeven jaar geleden was ik werkzaam bij een autobedrijf/benzinepomp hier in Drachten. Ik had het er erg naar mijn zin en kon het met de klanten goed vinden. Zó goed zelfs dat één van de klanten voor mij vanuit Gelderland een huisdier had meegenomen toen bekend werd dat ik een eigen huis kreeg.
Dat huisdier.. was een kat!
We hebben goed gekeken, ben d'r nog mee naar de dierenarts geweest voor de entingen etc. en ja hoor, het was een vrouwtje! 
Op de doos waarin ik haar meekreeg stond Elisa, dus besloot ik mijn nieuwste aanwinst zo te noemen. Al snel werd haar roepnaam Liesje. Een half jaar later, ze zal toen bijna één jaar geweest zijn, kwamen we er tot onze schrik achter dat mijn allerliefste poes geen poes was, maar een kater!
Reden dus om haar, eeeeeh.. hem, te laten castreren. Zij, eeeeh.. hij, werd dus een hetje.
Totdat Liesje (een hetje dus) twee jaar geleden ineens met kerst was verdwenen. De paniek brak los. Ondanks het feit dat ik meerdere katten had, was ik helemaal verknocht (en ben het nog steeds) aan Liesje.
Normaal gesproken was ze (tja, je verleerd het nooit..
) binnen vijf minuten in huis als ik haar (hij, eh.. het, dus) riep. Maar nee, dit keer niet. 
Liesje was verdwenen. Ik heb héél lang gezocht, dierenartsen gebeld, dierenambulance gebeld, gemeentereiniging gebeld enz. Ik wilde namelijk zeker zijn dat Liesje (dood of levend, liefst levend) weer boven water kwam. Bij de dierenambulance was wel een kat binnen gebracht (dood), die aan mijn beschrijving voldeed. Maar dat kón volgens de dierenambulance Liesje niet zijn, want de kat die daar binnen was gebracht was geen het, maar een hij. De volgende dag weer gebeld. En nee, er was niets nieuws binnen gebracht, alleen die ene kater lag daar. Maar.. dat was Liesje volgens hen niet. Liesje was namelijk een het. En dit was echt een hij. Ze hebben die kat nog uit de vriezer gehaald om het met zekerheid te kunnen voelen, maar daaruit werd duidelijk dat het echt om een kater ging en niet om een gecastreerde kater. Drie dagen later vond ik het genoeg. Ik had foto's bij elkaar geraapt en ben naar de vestiging van de dierenambulance gegaan. Ik wou met zekerheid vast kunnen stellen dat het hier niet (zoals zij zelf zeiden) om Liesje ging. Daar eenmaal aangekomen, was het voor mij duidelijk.. dat was mijn lieve dierbare schat Liesje.
Ik kreeg een behoorlijk veel bla bla bla naar mijn hoofd toe geslingerd, want dat kon niet. Heb toen de foto's uit mijn auto gehaald en heb ze weten te overtuigen. Maar toch.. vertrouwden ze het niet. Ik zou Liesje (zoals ik dat met al mijn katten doe) laten cremeren. Dit zou twee dagen later gebeuren. Toch is de dierenambulance nog bij de dierenarts langs gereden. Om het, volgens hun zeggen met zekerheid vast te kunnen stellen
En jaar hoor, het was mijn Liesje, want die kater van hun. Was niet een kater, maar mijn hetje. Mijn Liesje dus. Snappen jullie het allemaal nog? Wat een verwarring om het geslacht van een dier.. pfffff...
Ik ben nog met mijn twee andere katten (die helemaal gek waren geworden na de verdwijning van Liesje) naar het crematorium geweest, alwaar ze afscheid konden nemen. En vanaf dat moment, waren ze rustig en zaten ze te spinnen bij mij op schoot.
Ik durf met recht te zeggen.. dat er nog nooit een dier geweest is die ik meer gemist heb als Liesje.
Liesje.. ik denk nog vaak aan je.
Knuf, Sandra.
) 
Ik dacht dat het een meisje was, maar toe ze groter werd viel ze een keer van de vensterbank en bezeerde haar achterpoot en toen ik ging kijken viel me op dat ze toch een verdacht paar grote sambaballen onder haar staart had 
- dus toch een kerel. Voor de naam maakt het niets uit want hij/zij heet vanaf t begin al Mickey. Mickey is inmiddels al heel lang een hetje en ik heb hem al tien jaar, toen ik hem net had en met een pipetje voedde had ik nooit verwacht dat hij het zou redden en zo'n grote rode kat zou worden, mijn beste maat ! 