wat ik weet is dat het haar eigen paard is, en dat ze hem (uit angst?) heel kort met slof rijdt. Ik kom haar maar 1x in de week tegen, en elke keer is er een aanvaring tussen ons (mijn vader en ik) omdat zij van iedereen eist dat 'men' rekening met haar houdt.
Op de openbare weg eist ze de hele breedte op en mag je er alleen maar achter blijven. Zodra er een ander paard aan komt wordt haar paard gelijk op slot gegooid (om m in bedwang te houden). Het is geen doen, want wij moeten dan nog een halfuur tot driekwartier naar huis rijden. We willen dat stukje meestal even draven, of iig flink doorstappen om de paarden niet koud te laten worden. Wat we ook tegen haar zeiden (meestal zat ze op het naastgelegen fietspad, we zagen haar niet en ze werd dus weer boos), het hielp/helpt niets. Het straalt er gewoon vanaf dat ze bij wijze van spreken niet eet omdat ze naar haar paard 'moet'. Paard heeft van zichzelf een ruimere gang lijkt het dan dat zij prettig vindt, waardoor ze dus hem nog korter houdt. Etc etc. Ik weet niet of ik zondag meega, maar als ik haar dan weer tegen kom dan zeg ik gewoon heel vriendelijk wat ik denk en vind. Ik heb niet meer dan een paar minuutjes om het duidelijk te maken.
Wat ik ong ga zeggen: dat het niet erg is dat ze bang is, maar dat ze er wat aan moet doen, en dat er ontiegelijk veel mensen zijn die haar willen helpen, en dat ik dat zelf ook zou willen doen. Als ze dan beweert dat ze niet bang is dan zeg ik gewoon tegen haar dat we dan de volgende keer in volle galop over haar heenrijden, geen angst: dan kan alles. Misschien een beetje grof, maar dan heb ik het geprobeerd. En ik heb geen tijd voor psychologische gevalletjes. Tegen de meeste mensen die bang zijn zeg ik: verkoop je paard, ga borduren of kantklossen, maar goed, dat is ook niet echt fair. Volgens mij helpt het al heel veel als zowel paard als ruiter een duidelijke leider hebben. En tsja, ik ben nogal bot af en toe: gewoon doen, anders kom je er nooit.