Hey Shariyerke en Jurga, wens jullie broertjes veel beterschap. Ik geloof dat ze wel zullen afgeleerd hebben om ooit nog met vuurwerk te gaan knoeien. Wie niet horen wil, moet voelen, dat blijkt maar weer. En ze hebben het beiden goed genoeg gevoeld, dus hopelijk blijft niet iedereen aan hun hoofd jengelen hoe stom ze wel niet geweest zijn, want dat zullen ze ondertussen al goed genoeg weten. (Niet dat ik dit goedpraat hoor, integendeel, maar de gevolgen zijn al erg genoeg, dat vergeten ze nooit meer.)
In het geval van Shariyerke's broer: zorg alsjeblieft dat jullie hem met zijn allen blijven steunen bij zijn revalidatie, als hij maar wil, kan hij zn hand (afgezien van die ene vinger dan) weer perfect normaal gaan gebruiken. Maar hij moet wel doorzetten en vaak zal het pijnlijk en frustrerend zijn.
Wat Renske hier schreef:
Renske20 schreef:want ook al mis je maar 1 vinger, als de rest van je hand is verbrand, kan je er nog niet veel mee hoor!
vind ik nogal onzin. Mijn moeder is op de leeftijd van 9 maanden over haar hele lichaam derdegraads verbrand geweest. Van haar handen bleef niet veel meer over: linkerhand: duim, kleine stompjes voor de andere vingers, geen pink; rechterhand: duim en wijsvinger, weer stompjes voor middel-en ringvinger, geen pink. Bovendien konden ze toen wat betreft brandwondenbehandeling maar een fractie van wat ze nu kunnen. Bijvoorbeeld geen drukverbanden, daardoor heeft ze ook nog eens erge littekens gekregen (handpalmen zijn kromgetrokken). Ook kenden ze toen nog nauwelijks fysiotherapie om de huid beweeglijker te maken. Toch kan mijn moeder alles wat ik ook kan met mijn handen, en heeft ze zelden hulp nodig (zowat het enige wat ze niet kan is een drankblikje openmaken, en ze kan niet zo goed een dweil uitwringen)
Jou broertje kan volledig revalideren, zal waarschijnlijk zelfs geen afschuwelijke littekens hebben zoals mijn moeder, maar hij zal er wel hard voor moeten knokken. Blijf dat er in hameren, en zorg dat hij niet opgeeft.
