Vanochtend ruzie (zoals vaker bij het naar de wei brengen). Ik dol, doller, dolst en Isolda maar springen. Vervolgens krijgt ze een extra harde dreun waar zij dan weer helemaal van over de rooie gaat etc etc.
Eenmaal in de wei ontplofte ze compleet en ging even flink uit haar dakkie.
Ik zag de bui al hangen en ging eigelijk met wat lood in mijn schoenen haar 'smiddags uit de wei halen.
En opeens, zonneschijn. En dan niet van boven, want het was bewolkt, maar uit Isoldaatje. Stokstijf stilstaan, oortjes naar voren, keurig het kommando "blijf" opvolgen.
In augustus, toen ze stil stond na ons ongelukje heb ik haar een soortemet buiging aangeleerd. Nadat de kraker geweest was en ik weer kon rijden heb ik daar geen aandacht meer aanbesteed.
Ik buk me op mijn zweep op te pakken en doe schijnbaar per ongeluk een soortemet gelijke beweging als van de zomer en
*tadaaa* Een prachtige buiging, met been naar voren, hoofdje bijna op de grond en *heel belangrijk* de oren naar voren.
Mijn mond viel open en mijn ogen ook.
Had ik toch gedacht dat ik de domste ezel van heel de wereld had.
Oke, een kwartier later was ik weer compleet overtuigd van een enkeltje veekoopman, maar op dat kleine, korte moment was ze het liefste paard ter wereld.
En daar doe ik het dan maar voor
ontzettende boef dat het is. 
( niet dat ze gevaarlijk is ofzo, ze voert haar show vooral voor de voerbak op ... ) 
